Προ κάποιων ημερών απάντησα σε αγγελία "Ζητείται: Βοηθός Λογιστή, Γραμματέας, Υπάλληλος Γραφείου κτλ" στη Χρυσή Ευκαιρία. Ο τύπος που απάντησε ήταν ένας παρλαπίπης άνευ προηγουμένου. Δέκα λεπτά μίλαγε και τίποτα δεν έλεγε χωρίς να μ'αφήνει να σταυρώσω λέξη. "Μάλιστα" του έλεγα "αλλά τι ακριβώς είστε?" Μια εταιρεία μου έλεγε, μια συμβουλος επιχειρήσεων μου έλεγε και με μπέρδευε.
Όποιος είναι άνεργος εναμιση χρόνο δεν κάνει τον δύσκολο. Έκλεισα ένα ραντεβού για συνέντευξη. Πάω λοιπόν και τι να δω. Αντί για "εταιρεία" ήταν το σπίτι του και συγκεκριμένα ένα σαλόνι με ένα σύνθετο μες τη σκόνη. Ο κύριος ενώ με περίμενε υποτίθεται, ήταν αξύριστος και φορούσε μια φόρμα γυμναστικής του ταλήρου.
Καθόμαστε στο σαλόνι καθιστικό του, εγώ όσο πιο κοντά γίνεται στην πόρτα (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται, οι καιροί είναι χαλεποί) και αυτός στην τραπεζαρία του. Ανάβει τσιγάρο και μ'αρχίζει, "Ξέρεις Μαρία, μπορώ να σου μιλάω στον ενικό έτσι?" και συνεχίζει χωρίς να περιμένει απάντηση, "Οι αγγελίες στην εφημερίδα είναι μάπες" Σωστό αυτό.
"Οι πραγματικά καλές θέσεις δεν διαφημίζονται. Όταν υπάρχει ένα άνοιγμα σε μια μεγάλη εταιρία πρώτα ψάχνουν οι υπάλληλοι μεταξύ τους μήπως υπάρχει κάποιος γείτονας, συγγενείς, γνωστός να καλύψει την θέση και μετά την διαφημίζουν" Σωστό κι' αυτό, διαφορετικά τόσες καλές θέσεις πως καλύπτονται? Γιατί όσες αγγελίες υπάρχουν για υπάλληλο γραφείου είναι για τηλεφωνητές - πωλητές?
"Εγώ έχω γραφείο που εκτός των άλλων πρωοθεί και βιογραφικά. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν υπαλλήλους και έρχονται σε μένα για να τους βοηθήσω. Οι θέσεις όπου θα σε στείλω εγώ είναι "ψαγμένες" δεν είναι οτι κι ότι όπως οι αγγελίες στην εφημερίδα. Δεν θα παρουσιαστούν 100 υποψήφιοι για μια θέση. Κάθε συνέντευξη θα είναι αποκλειστική. Κάποια με τα δικά σου προσόντα σε 10 μέρες το πολύ θα έχει βρει δουλειά".
Μόλις το ακούω αυτό λέω απο μέσα μου τωωωωωρα ψωνίσαμε απο σβέρκο. Να δεις που θα θέλει λεφτά.
Και συνεχίζει ακάθεκτος. "Όπως καταλαβαίνεις εμείς - εγώ και οι άνθρωποί μου δηλαδή - κάνουμε κόπο και αγώνα για να σου εξασφαλίσουμε αυτές τις θέσεις / συνεντέυξεις. Έχουμε πρόσβαση μέσω internet σε αγγελίες που δεν τις έχουν οι κοινές εφημερίδες, γι' αυτό - για τον κόπο μας που λέγαμε - δώσε μου 15 ευρώ για να ξεκινήσω την διαδικασία"
Ωπα να και το μπουγιουρντί. Είπα οτι είμαι ενάμιση χρόνο άνεργη? Το'πα. Είπα οτι είμαι απελπισμένη? Δεν το'πα? Το λέω τώρα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το βάλω στα πόδια. Η δεύτερη αντίδρασή μου ήταν "Βρε μπας? Μήπως δεν με παραμυθιάζει? 15 ευρώ δεν είναι πολλά. Ας τα δώσω μπας και δω χαϊρι". Και τα πλήρωσα. Και θα γράψω σε άλλο post τι έγινε.
Όποιος είναι άνεργος εναμιση χρόνο δεν κάνει τον δύσκολο. Έκλεισα ένα ραντεβού για συνέντευξη. Πάω λοιπόν και τι να δω. Αντί για "εταιρεία" ήταν το σπίτι του και συγκεκριμένα ένα σαλόνι με ένα σύνθετο μες τη σκόνη. Ο κύριος ενώ με περίμενε υποτίθεται, ήταν αξύριστος και φορούσε μια φόρμα γυμναστικής του ταλήρου.
Καθόμαστε στο σαλόνι καθιστικό του, εγώ όσο πιο κοντά γίνεται στην πόρτα (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται, οι καιροί είναι χαλεποί) και αυτός στην τραπεζαρία του. Ανάβει τσιγάρο και μ'αρχίζει, "Ξέρεις Μαρία, μπορώ να σου μιλάω στον ενικό έτσι?" και συνεχίζει χωρίς να περιμένει απάντηση, "Οι αγγελίες στην εφημερίδα είναι μάπες" Σωστό αυτό.
"Οι πραγματικά καλές θέσεις δεν διαφημίζονται. Όταν υπάρχει ένα άνοιγμα σε μια μεγάλη εταιρία πρώτα ψάχνουν οι υπάλληλοι μεταξύ τους μήπως υπάρχει κάποιος γείτονας, συγγενείς, γνωστός να καλύψει την θέση και μετά την διαφημίζουν" Σωστό κι' αυτό, διαφορετικά τόσες καλές θέσεις πως καλύπτονται? Γιατί όσες αγγελίες υπάρχουν για υπάλληλο γραφείου είναι για τηλεφωνητές - πωλητές?
"Εγώ έχω γραφείο που εκτός των άλλων πρωοθεί και βιογραφικά. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν υπαλλήλους και έρχονται σε μένα για να τους βοηθήσω. Οι θέσεις όπου θα σε στείλω εγώ είναι "ψαγμένες" δεν είναι οτι κι ότι όπως οι αγγελίες στην εφημερίδα. Δεν θα παρουσιαστούν 100 υποψήφιοι για μια θέση. Κάθε συνέντευξη θα είναι αποκλειστική. Κάποια με τα δικά σου προσόντα σε 10 μέρες το πολύ θα έχει βρει δουλειά".
Μόλις το ακούω αυτό λέω απο μέσα μου τωωωωωρα ψωνίσαμε απο σβέρκο. Να δεις που θα θέλει λεφτά.
Και συνεχίζει ακάθεκτος. "Όπως καταλαβαίνεις εμείς - εγώ και οι άνθρωποί μου δηλαδή - κάνουμε κόπο και αγώνα για να σου εξασφαλίσουμε αυτές τις θέσεις / συνεντέυξεις. Έχουμε πρόσβαση μέσω internet σε αγγελίες που δεν τις έχουν οι κοινές εφημερίδες, γι' αυτό - για τον κόπο μας που λέγαμε - δώσε μου 15 ευρώ για να ξεκινήσω την διαδικασία"
Ωπα να και το μπουγιουρντί. Είπα οτι είμαι ενάμιση χρόνο άνεργη? Το'πα. Είπα οτι είμαι απελπισμένη? Δεν το'πα? Το λέω τώρα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το βάλω στα πόδια. Η δεύτερη αντίδρασή μου ήταν "Βρε μπας? Μήπως δεν με παραμυθιάζει? 15 ευρώ δεν είναι πολλά. Ας τα δώσω μπας και δω χαϊρι". Και τα πλήρωσα. Και θα γράψω σε άλλο post τι έγινε.
Βρε φιλενάδα, μου κοψες τη χολή σήμερα. Χαλάλι το δεκαπεντάρι μακάρι να πιάσει τόπο, αλλά πολύ επικίνδυνες αποστολές μου μυρίζει και ανησυχώ. Στον ΟΑΕΔ πηγαίνεις να δεις τι γίνεται με τα ανοίγματα?
ReplyDeleteΑπό μένα έχεις κάθε θετική σκέψη για να βρεις τη θέση που ψάχνεις! Μ.
Το Internet χρησιμοποιείται στην Ελλάδα ως μέσο τρομοκράτησης εκείνων με ανάγκη εργασίας δηλαδή. Τουλάχιστον με τα 15 ευρώπουλα αγόρασε ξυραφάκια;
ReplyDelete