Monday, April 27, 2020

Why Britain has so many covid-19 deaths


Britain faces a worse epidemic than other European countries. That seems partly the government’s fault, but not entirely.

On most social, political and economic issues, Europe divides into north and south, and Britain sits comfortably among the more orderly, prosperous and efficient northern states. But on covid-19, that’s not how it looks. Britain appears closer to badly hit southern European countries. Indeed, Sir Jeremy Farrar, a member of the government’s scientific advisory council, has said that Britain is on track to be among the worst—if not the worst—affected country in Europe.

Growth in the number of cases in Britain is now slowing, but as The Economist went to press, 12,868 people were confirmed to have died from covid-19 in hospital. Although Britain looks to be some way off the peak in France (see chart), France’s figures include deaths that occur in care homes—nearly half the total—while Britain’s do not.

A clearer picture of the pandemic requires evidence of its impacts on all deaths, including those as a result of measures introduced to stop its spread. More detailed, though lagging, data from the Office for National Statistics suggest that many more are dying both of other causes (as trips to hospitals are put off) and outside of hospitals (often in care homes). On the week ending April 3rd, there were 16,387 deaths, more than a third higher than normal at this time of year. Excess deaths in Britain are in the same range as those in France, Spain and Italy at a similar point.

Britain’s problem is not a shortage of intensive-care capacity. Hospitals have reorganised swiftly and seven new field hospitals have been hurriedly set up. They may yet fill up but, according to the Health Service Journal, a specialist website, the capital’s Nightingale Hospital, designed for 2,900 patients, treated just 19 over the Easter weekend.

Instead, the problems appear to have started earlier. The British government gave up quickly on the sort of test-and-isolate strategy common in countries that have kept deaths down. Its aim became simply to protect the vulnerable and the health service, accepting the virus would spread among the population, which would at least build herd immunity.

On March 9th, when Britain had more than 300 confirmed cases, Sir Patrick Vallance, the government’s scientific adviser, said old people could attend church, and that other public events should go ahead. Stopping all interaction, he said, was something “you can’t and shouldn’t do.” According to a tracker maintained by the University of Oxford’s Blavatnik School of Government, Britain was slower than European neighbours including France and Italy to introduce restrictions.

From this followed less of an emphasis on testing. Recognising its failure, the government has struggled to increase capacity in the past few weeks. On April 4th Matt Hancock, the health secretary, belatedly outlined a plan to do so, using facilities in hospitals, universities and the private sector (before then, testing had been focused in laboratories run by Public Health England). The number of tests has since risen to 15,000 or so a day, up from 10,000—an improvement, but still short of most other rich countries. The government cannot escape blame by pointing the finger at Public Health England: unlike NHS England, which runs the health service at arm’s length from the government, it is directly accountable to the secretary of state.

At the time, ministers repeatedly emphasised that they were following scientific advice. Minutes from the government’s advisory committee support this: experts were not considering a complete lockdown, which was thought infeasible in a country like Britain, and worried about the impact of self-isolation. The concern is that scientists were trying to act like politicians (in judging what would be acceptable to a prime minister suspicious of government intrusion) and the politicians were trying to act like scientists (by doing exactly as the scientists instructed).

So far, the advisers’ fears about the public’s appetite for a lockdown appear unfounded. Polls show that the British are enthusiasts for the measures, with nine in ten backing them; reduced train and car travel suggests people are obeying the rules. Britain appears to be more a nation of curtain-twitchers than freeborn pub-goers, at least at a time of crisis.

Yet the government may be getting an unfair share of the blame. Critics have made comparisons between Britain and Ireland, which is seeing roughly half as many deaths per person and went into lockdown earlier. But deaths lag behind infections by several weeks, and the virus has been spreading for longer in Britain. Travel may also play a part. As Keith Neal, an epidemiologist at the University of Nottingham, notes, international hubs are particularly vulnerable; London is home to a quarter of Britain’s cases. Northern Ireland, where the lockdown followed the same path as in the rest of the United Kingdom, but which shares an island with the Republic, has seen a similar number of deaths per person as in the south.

Careful accounting will require adjustment for a huge range of things like the prevalence of comorbidities (Britain has high rates of obesity, for instance), geography (it is denser than most European countries) and demography (it is relatively young, and should thus fare better in this regard), and indeed for factors which affect the disease’s transmission but of which we are not yet aware. It will also require more data on the number of additional deaths, not just those that have occurred directly as a result of the virus, as well as on the economic and social costs of the lockdown.

Britain has failed to get on top of the the virus in the way other countries have managed to. At this stage, it is clear that the government has made mistakes. It is not yet clear, however, quite how damaging they have been.

Published on The Economist

Thursday, April 23, 2020

The Conjoined by Jen Sookfong Lee

The Conjoined

The Conjoined by Jen Sookfong Lee
My rating: 4 of 5 stars

#Readathon2020 - eBooks

My Readathon 2020 so far

I really liked the story. The writer knows how to portray both events and people's emotional states and thoughts. A few things are certain:

(1) Not everyone is cut out to be a parent.
(2) Being good all your life cannot undo your evil deeds. Especially if they are murder.
(3) Society should take better care of her vulnerable members. We are not doing enough and monsters live among us as a result. 

Get your copy from Amazon!

View all my reviews

Wednesday, April 22, 2020

The outsider by Stephen King

The Outsider

The Outsider by Stephen King
My rating: 2 of 5 stars

I have to admit I didn't like this book. I am a huge Stephen King fan. I have read a lot of his work and was really looking forward to this but I found the story slow. I think that the reason is the book is confused and doesn't know what it wants to be. It starts as a regular crime novel - which would be fine - but then changes genre to become supernatural. It's like two books that were smashed into one. The result is 496 pages for a monster story that should be 300 or a crime novel that again should be 300.

All in all, I do not like it and do not recommend this. If this is your first Stephen King novel, doo not be disheartened he has done better. 

Get your copy from Amazon!

View all my reviews

Tuesday, April 21, 2020

Not enough Britons want to work on farms


A drive to get furloughed workers and students to pick fruit has had an inadequate response

Normally on holidays, I spend money,” says James Mwendwa, a geology student at Bristol University. “This holiday I’ll be making it.” Mr Mwendwa has signed up with a scheme designed to get students and furloughed workers to spend their summers on British farms. He has been promised a caravan to share with his friends on a farm in Norfolk. “In the evenings you’re allowed to just chill with your mates,” a rare luxury in current circumstances.

Finding enough summertime labour has often been a struggle for British farmers. Factory workers used to move south en masse to enjoy a family holiday while picking fruit or hops. In recent years, the indigenous population has turned its nose up at agricultural work, and farmers have come to rely on importing Bulgarians and Romanians. Uncertainty around migrants’ rights and Brexit led to a decline in worker numbers last year, and around 16m apples were left to rot in orchards. A near-shutdown on European movement has only deepened the crisis.

Invoking the Women’s Land Army that kept the nation’s farms going throughout the second world war, the British Growers Association is trying to recruit a new “Land Army” to fill a shortfall of some 70,000 workers. The government’s “Pick for Britain” campaign similarly aims to tap into the wartime spirit.

So far Britons seem largely unmoved by the appeal to patriotism. Concordia, Fruitful and HOPS, three agricultural recruiters that have formed the Ethical Alliance of Labour Providers, say that 32,000 have applied, but only 13% have so far turned up for online interviews.

Even if enough native workers can be found, that may not solve the problem. Britons have a reputation for being work-shy. “Often, you have people who want to start, and we’ll say, come on Tuesday or whatever, and then they simply don’t turn up.” says Sebastian Hall, a recruiter in Suffolk.

Alison Capper of the National Farmers’ Union, herself a farmer, wonders whether new recruits “will be able to pick at the same rate as people who are practised in these jobs”. Jack Ward, boss of the British Growers Association, worries about timing. Although new workers may arrive just in time to save the nation’s asparagus, an early end to the lockdown could send students and furloughed workers scurrying back to their real lives and jobs.

For some farmers, the risk of relying on Britons is too great. To avert a crisis in the polytunnels, they have started shipping planeloads of Romanians into the country. Air Charter Services, whose customers are normally the uber-rich, has been hired by G’s Fresh, one of Britain’s biggest salad producers, to fly 150 Romanians into Stansted airport on April 16th; a further five flights are lined up. Each seat will set G’s Fresh back £250 ($313), and the passengers (who have been deemed essential workers by the Romanian government) will be kept apart on the flight and tested for covid-19 on touch-down. The airlift may spoil the wartime-spirit narrative, but it may save the nation’s broccoli.

Originally posted on: The Economist

Sunday, April 12, 2020

2020: The Worst movie I have ever seen by @realSarahPolley

This is the worst movie I have ever seen.

Unsurprising that this movie doesn’t work – the screenplay was a dog’s breakfast.

So much heavy-handed foreshadowing. The apocalyptic footage from Wuhan, the supervillain American president, the whistleblower dying, the Russia/China border closed while people still claimed it was just the flu, the warnings unheeded. Insulting to the audience's intelligence

And then – that most annoying of horror/disaster movie tropes – the hapless idiots walking into disaster after disaster, all of which the audience can see coming from a mile away.

The over the top details of world leaders and their wives falling ill, the far fetched idea that industrialized countries wouldn’t have proper protective gear for front line workers and ventilators. Pleeeeaaase. This movie needed a script doctor.

This movie even tries to cram in a political agenda – an on-the-nose critique of what capitalism looks like at its worst. States competing for ventilators, the rich sheltering in lovely places while the poor are trapped or still at work in unsafe environments.

And the dystopian angle of this movie? The elderly have become so disposable that young people still get together and party? No matter how bad the world is, no one could believe we could ever get to that point.

I don’t know who approved this script. I don’t know who thought it was in shape to be released. People are just desperate for content I guess.

I don’t often say this or believe it, but this movie really needed to choose its genre. Horror movie? Political? Disaster? Screwball comedy? It’s just trying to do too many things at the same time.

I also think it was a strange choice for this movie to not focus on the only potentially interesting main protagonist. That bat in China. Every other character is totally passive.

The way they are marketing this movie is even more laughable, though perhaps the closest thing to the truth. “At its heart, this movie is a love story.”

Friday, April 10, 2020

Μυστική Διαθήκη της Ελένης Γαληνού

Mystiki diathiki / Μυστική διαθήκηMystiki diathiki / Μυστική διαθήκη by Eleni Galinou / Ελένη Γαληνού
My rating: 4 of 5 stars

Η κριτική περιέχει σποιλερ.

Η ιστορία εκτυλίσεται παράλληλα μεταξύ της Αθήνας του 1847 και της σημερινής. Η ηρωίδα μας και μια φίλη της ανακαλύπτουν κάποιους χαρτες και κοσμήματα που ανήκαν στην θρυλικη δούκισα της Πλακεντίας και ψαχνουν να βρουν άκρη.

Tο βιβλίο κινείται στο μήκος του 'Κωδικα Ντα Βιντσι' αλλά στην Αθήνα. Προφανώς ακόμα και προ του μετρο, υπήρχαν μυστικές στοές και σπηλιές κάτω απο τα πόδια μας. Και όχι μόνο ενώνουν διάφορα μέρη της Αθήνας, αλλά κρύβουν και αρχαιολογικούς θησαυρούς. Καποιοι δεν θα δισταζαν σε τίποτα προκειμένου να τους βάλουν στο χέρι. Εκεί το σενάριο κάνει κοιλιά κατα την άποψή μου.

Η ηρωίδα μας, μετα τον θάνατο της μάνας της απο αυτοκινητιστικό δυστύχημα (α) ανακαλύπτει χαρτες και στοιχεία που της φανερώνουν το μυστικό της οικογένειάς της και (β) ερωτευεται όλως τυχαίως τον Ρήγα. Σε κάποια φαση αρχίζει να υποπτευεται οτι την κυνηγούν και οτι κινδυνευει. Αλλά γιατί δεν απευθύνεται στις αρχές? Εντάξει η οικογενειακή παράδοση, δημιουργήθηκε το 1850 που οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια απο το σύστημα (και εξάλου το ελληνικό κράτος ήταν στα σπάργανα τότε) αλλά στον 21ο αιώνα, άν σε κυνηγούν αρχαιοκάπηλοι, πας στην αστυνομία.

Επίσης μου την δίνει αυτή η αντίληψη: "Εμεις οι λίγοι, οι εκλεκτοί ξέρουμε την αληθεια αλλά σιγά μην την μοιραστούμε με την πλέμπα". Καημό το'χω να αποφασίσει κάποιος ήρωας παρόμοιου μυθιστορήματος να αψηφίσει την παράδοση και να μοιραστεί την γνώση με όλο τον κόσμο. Ο Νταν Μπράουν ώρες - ώρες είναι για πολλές κλωτσιές.

Απο τον Ελληνικό Κύκλο Βιβλιόφιλων Λονδίνου. Για περισσότερες πληροφορίες, συναντήσεις κτλ επισκεφτείτε την σελίδα τους στο Facebook

http://www.greeklibrary.org/

Περισσότερες βιβλιοκριτικές εδώ

View all my reviews

Wednesday, April 08, 2020

Τι συμβαίνει με τους άστεγους που παραμένουν στους δρόμους απο @SpecialReportGr

700.000 άστεγοι στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης διανυκτερεύουν ακόμη εν μέσω της πανδημίας στους δρόμους ή σε κάποιο χώρο φιλοξενίας για ανθρώπους που δεν διαθέτουν στέγη. 

“Τους προσπερνάμε αλλά είναι εκεί. Είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν δυνατότητα να προστατέψουν τον εαυτό τους ή να έχουν ατομική ευθύνη. Έπρεπε να τους περάσουμε ένα μήνυμα ότι είμαστε εδώ", λέει ο Νικήτας Κανάκης από τους Γιατρούς του Κόσμου.

"Η εποχή του κορονοϊού είναι αλλιώτικη. Είναι τρομακτική η σιωπή των δρόμων. Προσπαθούμε να σκεφτούμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε ανθρώπους, ώστε να μην βάζουμε σε κίνδυνο εμάς ή αυτούς” εξηγεί ο Τάσος Σμετόπουλος, συντονιστής ομάδας street work.

“Υπάρχει και αυτή η αίσθηση του δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό μπροστά μου. Όταν κάτι δεν είναι ορατό, είναι και πολύ δύσκολο να το αντιληφθείς”, λέει ο Τάσος Σμετόπουλος, συντονιστής ομάδας street work για την απειλή του κορονοϊού.

"Ένα από τα καινούργια δεδομένα μετά τον κορονοϊό είναι ότι λείπει το νερό, ήταν κάτι που δεν το συναντούσαμε. Το να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να ζητάνε νερό” λέει ο Τάσος Σμετόπουλος που βοηθά με την ομάδα “Steps” τους αστέγους στους δρόμους της Αθήνας.

“Απογοητευόμαστε που είναι άδειοι οι δρόμοι, θα έρθουν οι έλεγχοι της αστυνομίας. Στέλνουμε SMS για τη σίτιση ότι θα βρισκόμαστε εκεί, σε περίπτωση που κάποιος αστυνομικός μας ρωτήσει, για να μην φάμε πρόστιμο 150 ευρώ” εξηγεί ο Χρήστος, άστεγος στην Αθήνα.

Η Πολιτική Προστασία απαντώντας σε ερώτημα του #SpecialReportGR εάν πράγματι μπορεί να κόψει πρόστιμο αστυνομικός σε άστεγο, διαβεβαιώνει ότι έχει δοθεί σχετική ειδική οδηγία και εάν κοπεί πρόστιμο, θα πρόκειται για λάθος και αυτό θα διορθωθεί.

“Αν είσαι άστεγος κρυώνεις, πεινάς, δεν έχεις κάπου να πας. Είναι όλο και λιγότερο αυτοί που σε βοηθούν. Το τελευταίο πράγμα που μπορεί να σε απασχολεί είναι ο κορονοϊός” λέει χαρακτηριστικά ο Νικήτας Κανάκης, γιατρός και μέλος ΔΣ ΔΣ των Γιατρών του Κόσμου.

“Το όνειρο μου είναι να βρω ένα δωμάτιο με τα παιδιά μου, τίποτε άλλο. Ένα δωμάτιο, μία κουζίνα μικρή, όχι πολυτέλειες. Το να είσαι στον δρόμο δέκα ώρες δεν είναι ανθρώπινο πράγμα” εξομολογείται η Δέσποινα, ωφελούμενη στο υπνωτήριο των Γιατρών του Κόσμου.

“Δεν φοράω ούτε μάσκα, ούτε γάντια, ούτε τίποτα. Μπορεί να  έχω κορονοϊό, μπορεί να μην το έχω. Δεν το ξέρω ούτε και εγώ αυτή τη στιγμή. Και αναρωτιέμαι και εγώ ο ίδιος” δηλώνει ο Χρήστος, άστεγος στο κέντρο της Αθήνας.

“Θέλει προσοχή για τους άστεγους τώρα που δεν κυκλοφορούν αλληλέγγυοι πολίτες που θα τους πάνε φαγητό, θα τους πουν μια κουβέντα. Είναι σημαντικό ένας άνθρωπος να έχει έναν άνθρωπο να μιλάει” τονίζει ο Νικος Φιτσιαλος, επικεφαλής ομάδας δρόμου στη "Θετική Φωνή".

“Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι οι άστεγοι φοβούνται πολύ. Φόβος για την πανδημία είτε φόβος για το ότι στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει πολλή αστυνομία, που υπάρχει για προφανείς λόγους”, λέει ο Γιώργος Καλαμίτσης από την οργάνωση “Προμηθέας”.

“Το ξενοδοχείο Ιονίς πλέον θα δοθεί στους ανθρώπους που είναι ουσιοεξαρτώμενοι, γιατί οι υπόλοιποι άστεγοι οι οποίοι δεν θα έχουν τέτοιο πρόβλημα, θα μεταφερθούν σε ένα ολοκαίνουργιο κτίριο”, λέει ο Πρόεδρος του Κ.Υ.Α.Δ.Α. Γρηγόρης Λέων.

"Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι άνθρωποι που θα βάλουμε στις δομές θα έχουν υποστεί τεστ. Δηλαδή, θα ξεχωρίσουμε τους αρνητικούς, αυτούς που δεν χρειάζονται απομόνωση, από τους θετικούς” διασαφηνίζει ο Πρόεδρος του Κ.Υ.Α.Δ.Α., Γρηγόρης Λέων.

Sunday, April 05, 2020

Ο Σοκολατοποιός του Φίλιμπερτ Σόγκτ

Ο ΣοκολατοποιόςΟ Σοκολατοποιός by Philibert Schogt


Η ιστορία ακολουθεί τον Γιόοπ, εναν νεαρό λάτρη του καλού φαγητού που έχει την ατυχία να γεννηθεί σε μια οικογένεια που αγνοεί την αίσθηση της γευσης ολότελα, προς χαριν άλλω πιο πνευματικών απολαύσεων. Η οικογένεια του είναι ένα μάτσο δραστήριοι και κουλτουριάρηδες μουσικοί που πραγματικά δεν έχουν καμμία διάθεση να ασχοληθούν μαζί του. Μεταξύ μας η ζωή που περιγράφουν μου αρέσει περισσότερο απο την ζωή που θέλει να ζήσει ο ήρωας μας αλλα τι να κάνουμε τώρα.

Υποτιθεται οτι θα συμπασχουμε με τον φτωχό, πλην τιμιο σοκολατοποιό, αλλά ο τύπος είναι ένα μιζερο, κακότροπο και υπεροπτικό ανθρωπάκι που μόνο αντιπάθεια προκαλεί. Εντάξυ η σοκολάτα είναι τέχνη αλλά όχι για όλους. Δεν θα τον δει ο κοσμος σαν το νέο Γκωγκέν που να χτυπιέται κάτω. Αυτό αδυνατεί να το συλλάβει ο νους του. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργεί ένα σωρό 'προβλήματα' στον εαυτό του και στους γύρω του. Διότι είπαμε η σοκολάτα είναι τέχνη και μπροστά στην τέχνη, τι να μας πει ο πελάτης ή ο επενδυτής κτλ. Αυτοί είαι περιτοί. Και δεν τον καταλαβαίνουν.

Επίσης μισεί την οικογένεια του. Οι γονείς του ήταν καπως αδιάφοροι και δεν κατανοούν την τέχνη του παρεξηγημένου καλλιτέχνη σοκολατοποιού, και μεταξύ μας καλά του κάνουν. Βρίσκει μια κοπέλα που τον ερωτευεται, άγνωστο γιατί, και την εγκαταλείπει μόλις μείνει εγκυος γιατί (α) ο παρεξηγημένος καλλιτέχνης σοκολατοποιός πορεύεται μοναχός του και οι γυναίκες απλα τον διασκεδάζουν για λίγο αυτός είναι δοσμένος στην τέχνη του (β) τα μωρά είναι μικρά παράσιτα που απομυζούν τους γονείς τους (γ) η καλή του θα ασχημήνει και δεν θα είναι χαριτωμένη πια λόγω της εγκυμοσύνης. Και θα χαλάσει και το στήθος της απο τον θηλασμό. Ευτυχώς ο δασκαλός του, του βάζει λίγο μυαλό και την παντρευεται τελικά.

Στην πραγματικότητα, αυτός και ο γιός του μοιάζουν πάρα πολύ. Είναι και οι δυο παλιάνθρωποι που ο ένας αγαπά την σοκολάτα και ο άλλος το χρήμα. Η διαφορά τους είναι οτι ο πατέρας είναι ενα θρασυδειλο ανθρωπάκι και ο άλλος αυτό που θα αποκαλούσαμε bully. Υποτίθεται οτι θα έπρεπε να συμπονέσουμε το παρεξηγημένο καλλιτέχνη αλλά μεταξύ μας καλά έπαθε. Είχε την ευκαιρία να μοιραστεί την τέχνη του με όλον τον κόσμο αλλά επέλεξε - ως σνομπ και μισάνθρωπος - να μην το κάνει.

Το βιβλίο δεν είναι κακογραμμένο και διαβάζεται ευκολα απλά δεν είναι
Ένα συναρπαστικό, ερεθιστικό και γλυκόπικρο μυθιστόρημα για την αγάπη της ποιότητας στην εποχή της τέλεια πακεταρισμένης προχειρότητας

Είναι μια διατριβή στο τι δεν πρέπει να κάνεις αν θέλεις να ζεις απο την τέχνη σου, να γίνεις καλός σύζυγος και πατέρας, καλός φίλος κτλ ... Στο τέλος βέβαια καταλαβαίνει το λάθος του αλλά είναι πλέον πολύ αργά.

Απο τον Ελληνικό Κύκλο Βιβλιόφιλων Λονδίνου. Για περισσότερες πληροφορίες, συναντήσεις κτλ επισκεφτείτε την σελίδα τους στο Facebook

http://www.greeklibrary.org/

Περισσότερες βιβλιοκριτικές εδώ

View all my reviews

Saturday, April 04, 2020

Yγειονομικές Bόμβες του @PGPanikolaou


Θρεντ για το ποιές είναι οι πιο επικίνδυνες πιθανές "υγειονομικές βόμβες" των επόμενων ημερών όσον αφορά την επιδημία, μετά τις ανοησίες που είδαμε κι ακούσαμε για τους τρεις εγκληματίες παππούδες έξω από την τράπεζα και τους δυο σατανικούς ψαροτουφεκάδες στην Αστυπάλαια

1. Τα camps προσφύγων σε όλη την χώρα. Γνωστό και αυτονόητο, δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί.

2. Οι ψυχιατρικές πτέρυγες των νοσοκομείων. Λόγω πολλών εισαγγελικών εντολών αναγκαστικής νοσηλείας, η κατάσταση σε πολλές από αυτές είναι ασφυκτική. Είναι σαφές πως οι εκεί νοσηλευόμενοι πολύ δύσκολα μπορούν να ακολουθούν οδηγίες περί προφύλαξης, τήρησης αποστάσεων κλπ τις οποίες άλλωστε ακόμα κι αν τις κατανοούν είναι σχεδόν αδύνατο να τις τηρούν λόγω συνθηκών

3. Οι φυλακές. Μάλλον και γι' αυτό δεν χρειάζονται ιδιαίτερες επεξηγήσεις.

4. Τα στρατόπεδα. Εκεί εδώ και πάνω από 10 μέρες επικρατεί η ακόλουθη αδιανόητη κατάσταση σε όλες τις μονάδες : για τους φαντάρους έχουν απαγορευτεί άδειες, έξοδοι και διανυκτερεύσεις ενώ τα στελέχη εξακολουθούν να μπαινοβγαίνουν όπως και πριν. Έτσι οι φαντάροι είναι διαρκώς στριμωγμένοι σε μικρούς χώρους ο ένας πάνω στον άλλον, έγκλειστοι και ταυτόχρονα εκτεθειμένοι στην μετάδοδη από τα στελέχη που μπαινοβγαίνουν από την κοινότητα στην μονάδα και αντίστροφα.

Με τα παραπάνω πρέπει να ασχοληθούν κάποιοι λαλίστατοι δημοσιολόγοι αντί να φτηνολογούν αποθεώνοντας την ψευδή προπαγάνδα "για όλα φταίει ο λαός γιατί δεν έχει ατομική ευθύνη" και στριμώχνοντας εικονικά σε πλαστά πλάνα τηλεφακών μοναχικούς ποδηλάτες και βαδιστές.