Books I read in 2020

Books I want to read in 2021

2021 Reading List

Maria Dellaporta's favorite books »

Spooky Bitches Book Club: The Descent by Jeff Long

The Descent by Jeff Long
My rating: 5 of 5 stars

#Readathon2020 - ebooks // #SpookyBitchesBookClub // Spooky Bitches Live Discussions

The writing itself is very good. The horror/agony scenes are very realistic. Reading the book I realised that all of the languages used to describe 'the others' have been used by colonizers before. They are savages, they have no respect for human life (correction they have no respect for people like us i.e homo sapiens and why should they?) they are literally evil. So we are justified in marching with our armies and killing them while 'exploring' and benefit from the hidden wealth we might discover. And don't tell me that this wouldn't be the case; Americans marched on Iraq for their oil - oops sorry I meant to protect themselves against the non-existent nuclear bombs the Iraqis had. Does that sound familiar? The pilgrims saved native Americans so much that only 5 million of them survive. The British brought civilization to India; the best Briton of all times, Winston Churchill was responsible for more than 2 million deaths by famine. And don't get me started on how King Leopold treated people of Kongo.

The only way colonizers felt empathy for those other than themselves was when the 'others' suffered the trials of Job. Look at Uncle Thomas hut. It's thinly veiled torture porn. So this other species murders our kind at will. Our guns and technology can't help us. Well, they must be fallen angels and evil reincarnate for not wanting us to colonize them and treat them like we have all the 'others' before grudgingly accepting that they are humans too and might deserve human rights. Therefore we will exploit them in different ways, via economic sanctions etc. Oops, we cannot do that because they are a bunch of homicidal maniacs that are going to eat us, literally. Well, good for them. I am rooting for the devil this time.

The scientists above ground are looking for the leader of the Handals - Satan - above the ground. Ok, this story has officially been derailed. I think the whole Satan story arc could have been omitted.



View all my reviews

Spooky Bitches Book Club: Mongrels by Stephen Graham Jones

Mongrels by Stephen Graham Jones
My rating: 5 of 5 stars

#Readathon2020 - ebooks // #Indigathon2020 // #SpookyBitchesBookClub

First of let me start by saying that werewolf lives suck. They are stipped in misery and poverty. The book is very engaging and the language is simple and easy to follow but, oh my God. The story is heartbreaking. The sad and disturbing thing is that if you replace paranormal wolfishness with drug and alcohol addiction, the story wouldn't change much. The family is practically illiterate and destitute. Moves around all the time due to illegal shit they have to pull to survive and there is no end in sight. There is no 'good choice' that the protagonist can make that will change his fate. Their misery is so deep and so complete - we are talking about generation upon generation of semi-existing - that they cannot even fathom a way out. They are unloved and unwanted and thoroughly desperate all the times. I have a suspicion that werewolfism is just a metaphor for being native American and If that is true, holy shit the crimes committed against them by the world are terrible.

View all my reviews

Indigathon 2020

Thanks to videos posted by E, tu Brody and Michele I am participating in Indigathon2020. The books I have read are below:

Mongrels by Stephen Graham Jones
First of let me start by saying that werewolf lives suck. They are stipped in misery and poverty. The book is very engaging and the language is simple and easy to follow but, oh my God. The story is heartbreaking. The sad and disturbing thing is that if you replace paranormal wolfishness with drug and alcohol addiction, the story wouldn't change much. The family is practically illiterate and destitude. Moves around all the time due to illegal shit they have to pull to survive and there is no end in sight. There is no 'good choice' that the protagonist can make that will change his fate. Their misery is so deep and so complete - we are talking about generation upon generation of semi-existing - that they cannot even fathom a way out. They are unloved and unwanted and thoroughly desperate all the times. I have a suspicion that werewolfism is just a metaphor for being native American and If that is true, holy shit the crimes commited against them by the world are terrible.

This town sleeps by Dennis E Staples
This is not the best or more memorable book I have read this year. It explores an interesting theme: life in modern Indian reservations. To describe it in one word: depressing. I have read before that alcohol and drug addiction are a major problem in Indigenous communities and that is clearly evident in this book as well. To top it all up the protagonist of the story is gay and rather unfortunate in love. He lives in a small and rather isolated town/village and most of the partners he discovers are surprise, surprice, closeted. All in all I liked it but it wasn't a great book. It could have been but it was not. If I had to recommend a book by an indegenous author, it wouldn't be this one.

Freshwater by Akwaeke Emezi
This book was written by an indigenous writer, just not an American. It is extremely confusing and weird. It feels like the girl/woman life is a dream. There are these spirits who posses her for luck of a better word. They are many and they are hungry. She is trying to have a normal life but they will not let her. This book is difficult to read. Not because of the language but because it depicts the internal life of someone who is insane. The doctors would have a different term it would probably be depressed and suicidal tendencies due to molestation and abuse during childhood but the end is the same.

The Marrow Thieves by Cherie Dimaline
Wow just wow. This book was out of this world. It was full of cruelty and hearbreak but at the same time it was a story of resilience and courage. It's a dystopian world where indegenous people are treated like property but this is the 2nd round of terror. What I mean by that is that the atrocities described in the book have already happened once. They are not new. This makes the story even more horifying. Canadians, you suck!  

How I became a ghost by Tim Tingle
How is this a children's book?!? I admit that as a Greek woman I was only vaguely aware of the trail of tears but how is this a children's book. People drop dead right, left and center. Am I the only one who wants bad things to happen to the soldiers? Like awfully bad? Well, I am pretty sure that their grandchildren are the same people who refuse to wear a mask so they are spreading covid19, so not much has changed. *Spoiler* this is a story about a 10 year old who dies literaly and becomes a ghost. I do not know wwhy I thought it was a metaphore; it's right there on the title, but still.

Here is a phrase that struck me: That's when I realized for the first time that the soldiers couldn't hurt me. I was already dead! Maybe being a ghost wasn't so bad after all.

What? WHAT???? He is TEN. Don't get me wrong you absolutely must read this book just be prepared to cry. 

Black Sun by Rebecca Roanhorse
This book is marvellous. The characters are well thought out and the story is fast-paced but we still learn a lot about the protagonists. **Spoiler alert: The revenge that Serapio is after is not only well deserved but timely as well.** I liked that there was a bisexual character but I mostly liked the way the author approached the subject. These days it is 'fashionable' to prove how forward-thinking you are by adding an LGTBQ+ character just for the sake of publicity (we are looking at you, JK Rowling). This is not the case here.

The book was written by an indigenous author and is based on native American folklore but I only knew this because I read it in other reviews; otherwise I wouldn't have realised it at all. My only problem is that the bok has just been released and it's a trilogy and I don't know how long I will have to wait for the next instalment (probably a year or so)

Heartbeat braves by Pamela Sanderson
I was quite disappointed; The book was kind of boring. I wouldn't recommend it.  I gave it 3 out of 5 stars

Spooky Bitches Book Club: Anna dressed in blood by Kendare Blake

Anna Dressed in Blood by Kendare Blake
My rating: 4 of 5 stars

#SpookyBitchesBookClub

This book was part of the October 2020 group read however I have read it in April 2019 and I didn't bother re-reading it. I remember it had a very interesting premise and I liked it because it was not shallow and childish like some young adult fiction I have read. It dealt with very mature themes like abuse etc and didn't focus on the boyfriend-girlfriend relationship. The twist was not very unexpected but as a whole, I found it to be a very interesting read.

View all my reviews

Τουριστική σεζον στην Ελλάδα απο @zeploulplouplou

Βλέπω τις αγγελίες που βγάζουν για σεζόν και σκέφτομαι πως είναι κρίμα που δεν μπορώ να κάνω σχόλια κάτω από την αγγελία μήπως και σωθεί κανένας ανυποψίαστος.

— (Je μ'αpp εlle) Πλού (@zeploulplouplou) April 5, 2019

Σχόλια τύπου: 

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΠΕΡΥΣΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΏΡΗΣΗ ΕΡΓΑΣΊΑΣ; ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΠΗΓΑΝ; 

Η κάτι πιο ευγενικό. ΠΕΡΥΣΙ ΣΑΣ ΕΦΥΓΑΝ 200+ ΑΤΟΜΑ ΑΠΌ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ΑΠΟ ΤΜΗΜΑΤΑ F&B, SPA ΚΑΙ HOTEL HOUSEKEEPING, ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΣΕΤΕ ΦΕΤΟ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ 

 Η να γράψω:

ΜΗ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΔΩ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΗΝΑ, ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΤΑ ΆΛΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΟΤΕ, ΕΠΙΣΗΣ ΩΡΑΙΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ, ΜΕ ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΙ ΈΓΙΝΕ;
ΑΚΟΜΗ ΕΚΕΙ ΤΑ ΕΧΕΤΕ;

ΠΕΡΥΣΙ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΟ SPA 5 ΑΤΟΜΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΠΡΙΛΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ 11 ΚΟΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΙΣ ΑΛΛΑΖΑΤΕ.
ΦΕΤΟΣ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ; ΒΛΕΠΩ ΕΧΕΤΕ ΒΓΑΛΕΙ ΗΔΗ 3 ΦΟΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΑ, ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΤΕ ΚΑΛΑ.

Παιδιά, όταν θα βλέπετε πως ένα ξενοδοχείο βγάζει συνεχώς αγγελίες για την ΙΔΙΑ θέση, 2-3 φορές μέσα στο μήνα, κάτι δεν πάει καλά και συνήθως είναι η πληρωμή. Τα βιογραφικά που λαμβάνουν είναι χιλιάδες και είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην υπάρχει ένας κατάλληλος για τη θέση.

Μην καταπίνετε αμάσητα ότι σας λένε. Ζητήστε από πριν να δείτε πού ακριβώς θα μένετε, τι ακριβώς θα σας πληρώνουν και πότε. Και μην τρώτε το παραμύθι της μεγάλης και γνώστης εταιρείας που δεν θα έκανε ποτέ κάτι παράνομο.

Μην ξεσηκώνεστε να πάτε στην άλλη άκρη της Ελλάδας επειδή μιλήσατε με κάποιον τυχαίο Κώστα ξέρω γω που είπε πως όλα είναι καλά.

Αν ο άνθρωπος που μιλήσατε στο σκάιπ φαίνεται άσχετος με τη δουλειά και χαζούλης, τότε είναι.
Μην αφήνετε αναπάντητα ερωτήματα πριν φύγετε από το σπίτι σας. ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΝΕΙΣ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ; Πρώτα θα βρούνε σπίτι και μετά θα πας.

Αν ο άνθρωπος που μιλάτε για τη δουλειά κομπάζει σε κάθε σας επικοινωνία για το πόσο γαμάτες και βραβευμένες είναι οι ξενοδοχειακές τους μονάδες χωρίς να αναφέρει ΠΟΤΕ ωράρια, μισθό, διαμονή, διατροφή, τότε οι ξενοδοχειακές μονάδες τους είναι καθώς φαίνεται ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ.

Σας παρακαλώ, ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ μην τρώτε το παραμύθι της γνωστής εταιρείας που δεν θα έκανε ποτέ κάτι παράνομο. Το πόσο μεγάλη και γνωστή είναι μια εταιρεία δεν είμαι κριτήριο για το αν θα τα κάνει όλα νόμιμα.

Όταν σας λένε μισόλογα για το που θα μένετε, το πιο πιθανό να σας βάλουν να μένετε στου διαόλου τη μάνα και να περπατάτε μισή ώρα μέσα από τίποτε χωράφια για να φτάσετε το πρωί στη δουλειά.
Ζητήσετε ξεκάθαρα λεπτομέρειες. Άλλο το 20' από το ξενοδοχείο και άλλο "εδώ κοντά μωρέ"

Κυκλοφορεί ένα νέο κολπάκι στη σεζόν. Διακινούν μεταξύ τους τα βιογραφικά, σας παίρνουν τηλέφωνο ότι τάχα κάποιος σας σύστησε, δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο ούτε σε αγγελία το τι προσφέρουν, λένε δύο αρλούμπες τηλεφωνικά και τελικά δεν ισχύει τίποτα.

Θα μου πείτε, μήπως άμα το γράφουν θα ισχύει; Όχι παιδιά, μπορεί να μην ισχύει, αλλά σε συνέχεια αυτού του θρεντ, είπα να το προσθέσω. Προσοχή όσοι πάτε Ιόνιο, να είστε σίγουροι πως προσφέρουν μαζί με τη διαμονή ΔΕΗ-νερό-διατροφή. Να το ξεκαθαρίσετε.

Παντού συμβαίνουν αυτά, αλλά βλέπω στο Ιόνιο το έχουν το συστηματάκι τους. Αφήστε τις εμπιστοσύνες από τα τηλέφωνα. Να εγγυηθεί κάποιος υπεύθυνος γραπτά για το τι σας προσφέρουν.

Έχουν φύγει άτομα πριν το Πάσχα για σεζόν και έχουν γυρίσει ήδη. Γιατί; Γιατί δεν ισχύει τίποτα από ότι τους είπαν. Άσε που κάποιοι δεν έχουν προσλάβει αρκετά άτομα για κουζίνα και έχουν πάει παιδιά για 8ωρο και τελικά κάνουν δύο βάρδιες τη μέρα για να βγει η δουλειά. Κλασικά.

Ελάχιστες ξενοδοχειακές μονάδες πλέον τηρούν όσα έχουν συμφωνήσει με το προσωπικό. Ελάχιστες.
Και όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ δυσκολεύονται οι άνθρωποι να φύγουν για δουλειά σεζόν μη και γυρίσουν τελικά χρεωμένοι.

 

Τι συμβαίνει στην κουζίνα απο @ArkadIvanovich

Δύο-τρία πραγματάκια για το περιστατικό με τον πρακτικάριο μάγειρα στην Κέρκυρα. Θα μιλήσω ως απόφοιτος τεχνικός μαγειρικής τέχνης και επαγγελματίας μάγειρας, για μια επταετία και σεζονίστας σε νησιά. Είμαι εκτός επαγγέλματος τα τελευταία χρόνια, αλλά οι συνθήκες παραμένουν ίδιες

— Arkady Ivanovich® (@ArkadIvanovich) August 6, 2019

Προφανώς δεν λέω ότι ΟΛΟΙ είναι κακοί, ούτε ότι οι κουζίνες ειναι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Απλά υπάρχει ΠΟΛΛΗ σαπίλα. Οι σχολές ταίζουν τα εστιατόρια με δωρεάν δούλους-πρακτικάριους και τα μαγαζιά κερδίζουν. Κάποια δουλεύουν σχεδόν μόνο με πρακτικάριους και χρεώνουν 30 ευρώ πιάτα.

Βέβαια ακόμα κι επαγγελματίας να είσαι, τα μεγάλα εστιατόρια, τα "αστεράτα", σε πληρώνουν με αέρα. Απλά το ότι γράφεις στο βιογραφικό σου ότι δούλεψες εκεί και κάποια τιπς. Νομίζετε ότι υπερβάλλω; Μακάρι. Αναλογίσου την επόμενη, ποιος φτιάχνει το 25ευρω ριζότο σου και πόσα βγάζει

Εν κατακλείδι, ο πιτσιρικάς στην Κέρκυρα δεν υπερβάλλει. Τα έχω δει ιδίοις όμμασι αυτά που περιέγραψε. Δεν είμαι δικαστής, αλλά και μυθομανής να είναι, σε κάποια άλλη κουζίνα, σε άλλο νησί, κάπου, κάποιος άλλος πιτσιρικάς περνάει τα ίδια. Ο ανιψιός μου πήγε πρακτική σε νησί φετος

Μαντέψτε τι μου είπε στο τηλέφωνο, για τις συνθήκες που αντιμετωπίζει εκεί, τους ανώτερους του, την διαβίωση του, την ψυχική και σωματική του κατάσταση, αλλά και το πως κοντεύει να εξαφανιστεί η αγάπη του για την μαγειρική τέχνη. Απλά μαντέψτε, σας προκαλώ.

Είναι καλή ευκαιρία με όλο τον σάλο που προκλήθηκε, να ρίξει κι η πολιτεία μια ματιά στις επισιτιστικές επιχειρήσεις της χώρας. Ωράρια, συνθήκες εργασίας, μισθούς, συνθήκες διαβίωσης, ένσημα, αναρρωτικές κλπ. Όχι πως δεν τα ξέρει, απλά όλοι λαδώνουν και λαδώνονται. Μπον απετί.

Όσοι αντιμετώπιζετε τέτοια προβλήματα στο χώρο εργασίας σας, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. ΜΙΛΗΣΤΕ. Μόνο έτσι θα αλλάξει η κατάσταση και θα αρχίσουν να βλέπουν ως ανθρώπους το προσωπικό κι όχι ως δούλους. Μιλήστε πρώτα στους υπεύθυνους και μετά στην επιθεώρηση. ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ.

Η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί επειδή όλοι την αφήσαμε έρμαιο στις ορέξεις των κακών εργοδοτών. Τα πράγματα είναι χειρότερα από ότι φαντάζεστε και το ξαναλέω, μακάρι να ήμουν υπερβολικός. Όποιος έχει δουλέψει σε κουζίνα, ειδικά σεζόν, ξέρει τι λέω. Καιρος να σταματήσει αυτό.

Όποιος θέλει μπορεί να μοιραστεί κάποια ιστορία ή περιστατικό στα σχόλια. Χωρίς ονόματα για ευνόητους νομικούς λόγους. Δεν είμαστε δικαστές, απλά προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε, σε κόσμια πλαίσια, τον κόσμο που διαβάζει το θρεντ και δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται.

Spooky Bitches Book Club: Into the drowing deep by Mira Grant #spookybitchesbookclub

 

#Readathon 2020
#SpookyBitchesBookclub

This is a double challenge. It's an ebook that I read to participate in Angel's book club: Spooky Bitches Book Club 

I liked the book very much (5 Stars). It was a little bit slow passed at first, we are introduced to the main characters for the first 150 pages. I thought it was a bit excessive - I would have prefered it more condensed - but once the cruise starts the action is pretty fast. The end was a little bit sudden too. The whole story wraps up in the last 40 pages. It is not the Great American Novel and I have read spookier books. It is an easy read and I would recommend it to people who love both action and horror genres.

Quotes from the book  

The Atargatis hadn’t found the mermaids through a free and open exchange of ideas. The Atargatis had found the mermaids because the people on the ship were made of meat, and the mermaids had empty stomachs that they wanted to fill. That was how you found things, in the sea. Be delicious. That was all you ever had to do.

We forgot about them, but they never forgot about us. They always knew that somewhere out there they had competition, strange and soft and walking on two legs and defenseless in the water. Most of all, they never forgot that we were delicious.

Of course she died for nothing. There's no other way she could have died. If she'd been dying for something, the world would have realized it was a stupid thing, and given her back. 

Buy the book from Amazon Here 

The second part of the challenge is watching the movie: Underwater. 

Chiswick Gardens #lovelondon #mdella

@mariadellaporta

Chiswick Gardens ##fypシ ##londonsummer ##mdella ##londonlife ##london ##lovelondon

♬ Backyard Boy - Claire Rosinkranz

Westminster in the summer

@mariadellaporta

Westminster Abbey ##lovelondon ##londonlife ##mdella ##londonsummer ##fyp ##fypシ

♬ In the Summertime - Mungo Jerry

Everyday Sexism by Laura Bates

Everyday Sexism by Laura Bates
My rating: 5 of 5 stars

#Readathon2020 - eBooks

My Readathon 2020 so far

This book made me angry. I mean really angry. I was born and raised in Greece that happens to be 20 years behind everything so I am happy to report that I did not have to face the challenges today's kids are facing. Sexting and nude photos between high - schoolers was not a thing in the '90s. Also, porn was not so readily available, so that was a huge advantage. I have reached the 'invisibility years' - I am 41 as we speak - but my heart goes out to all those who struggle.

Just know this: We are here for you. We are watching.

View all my reviews

Get your copy from Amazon! 

Hammersmith by the river #mdella #londonlife #london #lovelondon

@mariadellaporta

Hammersmith - by the river ##mdella ##londonlife ##london ##lovelondon

♬ Classical Music - Classical Music

Annabel vs the Internet by Annabel Port

Annabel vs the Internet: The time I infiltrated Google HQ and other adventures by Annabel Port
My rating: 1 of 5 stars

#Readathon2020 - eBooks

My Readathon 2020 so far

What absolute drivel! I know the author thinks she is hilarious but really she is just annoying. The premise of the book is interesting enough but the execution is awful. Why did I read it then? Well, I started it and I thought it would get better. Also, I have a book challenge to finish and have I mentioned I was hoping it would get better. I was wrong. Maybe I read it all at once. Maybe if I read only one challenge at the time it would feel different. Or maybe it simply sucks. Do not waste your time on this book. Read something else.

Περισσότερες βιβλιοκριτικές εδώ

Get your copy from Amazon!

View all my reviews

Britain’s bookshops reopen

They face a fight for survival. They’re used to that

At first, they are tentative. Hovering about the door of the bookshop in the Suffolk town of Aldeburgh, they wait to be invited in. “Can I look at the cards?” a woman whispers, as if enquiring about contraband. A man spends several minutes forensically scrubbing his hands with sanitiser gel before wrestling on a pair of latex gloves. “I’m going to have to buy something now,” he quips. But once inside, the customers pootle absent-mindedly with no regard for the marked-out route, hunting for that paperback they heard about on the radio, something for the grandkids or just a bloody good yarn. Mary James, who owns the shop with her husband John, smiles indulgently. “People are finding the one-way system quite challenging,” she concedes.

England’s high streets, which were closed for nearly three months, are slowly returning to life. Bookshops and other stores deemed “non-essential” were permitted to reopen on June 15th. Almost all branches of Waterstones, a big chain, did so. Roughly half of England’s several hundred independent booksellers—including the Aldeburgh Bookshop—opened straight away. A steady flow of customers are returning. “It’s not like Primark,” Mrs James tells a customer over the phone, alluding to pictures of snaking queues outside a clothing retailer. “But there are people.”

That is welcome after a nervy start to the year for bookshops, which hardly make bumper profits even in boom years. The Jameses are typical: they furloughed their “four-and-a-half” employees at the start of lockdown and dispatched mail orders themselves. Like many such shops, they expect to scrape through, but will keep a tight rein on spending for some time. James Daunt, who runs Waterstones, is also taking a cautious approach. In the first two days of trading, sales at the Crouch End branch were up year-on-year but were down by 80% at Hatchards, a posh shop owned by Waterstones in central London. Mr Daunt thinks that customers are keen to return to their local high street but are wary of travelling to city-centre branches.

Bookshops are used to existential crises. They got a head start in learning to compete with Amazon, which challenged booksellers before taking on the rest of the high street. “We’ve had 25 years of practice,” says Meryl Halls of the Booksellers Association, a trade group. “We’re battle-hardened. Some retailers are just going into that firestorm now.” The number of independent bookshops in Britain plummeted from 1,894 in 1995 to 867 in 2016. But in recent years more have been opening than closing; smart owners are tempting back customers with events, book groups and cafés. “I don’t think anybody has fallen out of love with Amazon,” says Mr Daunt. “The pressure was so extreme they’ve had to improve themselves. Good independents have become exceptionally good.”

Mr Daunt points to another advantage that booksellers have over other retailers: “We’re very fortunate that we’ve got something people want.” Clothes shops that closed in March are sitting on stockpiles of this season’s fashions that will soon be old hat. But books hardly age. And bookshops provide a sense of community and serendipity that cannot be replicated online. Shoppers in Aldeburgh who come in for Jeffrey Archer’s or Lee Child’s latest novel might go out with “The British Herring Industry: The Steam Drifter Years 1900-1960”.

Some come in on a mission (“I know what I want: ‘The Salt Path’”). But, for most, browsing is the point. One woman picks up a large haul, including the latest title for the local book group. “We had one very unsatisfactory Zoom meeting because everybody in the club likes to talk at once,” she says. They now meet outdoors. Your correspondent, who pledged to spend lockdown working through a backlog of unread doorstoppers, comes out with four novels (two of them recommendations) and a wallet £51 ($64) lighter. Perhaps they should have stayed shut after all.

Originally posted at The Economist

London Street Planner
by MDella

How to deconstruct racism, one headline at a time | Baratunde Thurston

Δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι απο @tauriel10890802 @vorillaz #Τοπαλουδη

Θα ξαναπω κάτι. Δεν κατηγορεί κανείς όλους τους άνδρες ως εν δυνάμει εγκληματίες. Έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα υπέροχης και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς από άντρες στη ζωή μας. Έχουμε φίλους αγαπημένους, πατεράδες, αδελφούς, γκόμενους που ήταν άψογοι και πριν και μετά τη σχέση.

— Minerva (@tauriel10890802) May 15, 2020

Θα ξαναπω κάτι. Δεν κατηγορεί κανείς όλους τους άνδρες ως εν δυνάμει εγκληματίες. Έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα υπέροχης και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς από άντρες στη ζωή μας. Έχουμε φίλους αγαπημένους, πατεράδες, αδελφούς, γκόμενους που ήταν άψογοι και πριν και μετά τη σχέση.

Η συζήτηση που έχει ξαναανοίξει είναι για να αναδειχτεί ένα κοινωνικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει τσουβάλιασμα. Υπάρχει ανάγκη όμως να αναγνωριστεί η έκταση του φαινομένου που οι άντρες συχνά αγνοούν. Το λεωφορείο, το τρένο, το πάρκο είναι διαφορετική εμπειρία εάν είσαι γυναίκα.

Το φαινόμενο της παρενόχλησης/βιας/εμφυλης βίας κλπ περιλαμβάνει

1. Την ατιμωρησία: αστυνομία που δεν κάνει κάτι και ενεργά σε αποτρέπει από καταγγελία, δικαστήρια που δεν προστατεύουν το θύμα
2. Ανοχή από άντρες και γυναίκες. Έλα μωρε τι σου έκανε, καλά και εσύ έκατσες; Mηπως σου άρεσε; και γιατί είχες πιει, τι φορούσες.
3. Αντικειμενοποίηση και κτητικότητα. Σκεφτείτε μόνο πως αυτομάτως αλλάζει η συμπεριφορά στο πέσιμο όταν μια κοπέλα συνοδεύεται. Η παρουσία ενός φίλου ή συζύγου εκμαιεύει περισσότερο σεβασμό από ότι η ίδια από μόνη της.

Για αυτό λοιπόν οι φοιτήτριες βάζουν και όνομα αγοριού στο κουδούνι. Ή παραγγέλνουν για δύο ενώ είναι μόνες. Για αυτό πολλές γυναίκες αποφεύγουν να πουν ότι χώρισαν. Επειδή πολλοί άντρες αλλάζουν συμπεριφορά όταν υπάρχει ή δεν υπάρχει άλλος άντρας στην εικόνα.

Αυτά λοιπόν που δεν έχετε δει εσείς οι άντρες που αισθάνεστε παρεξηγημένοι, δεν τα έχετε δει γιατί γίνονται όταν δεν κοιτάτε, όταν λείπετε, όταν δεν υπάρχετε. Αυτοί που τα κάνουν έχουν άλλη συμπεριφορά όταν είστε εκεί και άλλη όταν δεν είστε. Άλλα δεν σημαίνει οτι δεν γίνονται.

Καμία επίθεση σε εσάς. Σας θέλουμε συμμάχους. Και να επαγρυπνείτε. Και να πέρνετε θέση. Στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην οικογένεια. Ένας απλός κανόνας να θυμάται κανείς είναι η ισορροπία της δύναμης. Εάν υπάρχει διαφορά στη σχετική δύναμη (λόγω θέσης/εργασίας/αριθμού ατόμων)

Πάρτε το μέρος του ατόμου στη δυσχερέστερη θέση. Σε όλα τα θέματα, όχι μόνο σε αυτο,

Με αφορμή την καταδίκη των 2 σκουπιδιών για τον βιασμό και την γυναικοκτονια της Ελένης #Τοπαλουδη βγήκαν πάλι από την τρύπα τους τα alpha males να κραυγάσουν «Ναι, αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι». Αδερφέ σορρυ αν στο χαλάω αλλά είμαστε όλοι έτσι, εν δυνάμει βιαστές και σεξιστες. 1/9

— vorillaz (@vorillaz) May 15, 2020

Με αφορμή την καταδίκη των 2 σκουπιδιών για τον βιασμό και την γυναικοκτονια της Ελένης #Τοπαλουδη βγήκαν πάλι από την τρύπα τους τα alpha males να κραυγάσουν «Ναι, αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι». Αδερφέ σορρυ αν στο χαλάω αλλά είμαστε όλοι έτσι, εν δυνάμει βιαστές και σεξιστες.

Οσο ανεχόμαστε τα πρωτοσέλιδα της Espresso για δολοφονίες πάθους και τη σωματεμπορία στο Μεταξουργείο. Όσο η συνάδερφος μας σκέφτεται διπλα τι θα φορέσει στη δουλειά και παίρνει τα μισά λεφτά από εμάς.

Όσο κοπέλες στριμώχνονται στα ΜΜΜ να μην της χουφτώσουν, τραβάνε τη φούστα τους και τρέχουν από το ταξί στη πόρτα. Όσο μετράμε συνεχώς πτώματα συζύγων, συντρόφων  και αδερφών, πάντα από πάθος και έρωτα.

Όσο δεν μαθαίνουμε στα μούλικα μας πως αν απλώσουν το ξερό τους θα τους το κόψουμε και πως το «όχι» σημαίνει αυτό ακριβώς ΟΧΙ.

Όσο ανεχόμαστε να ξανά βιάζουν και να ξανά σκοτώνουν μέσα στις δικαστικές αίθουσες τα θύματα και τις οικογένειες τους για το τι φορούσαν, που πήγαιναν ή δεν είχαν σύντροφο.

Όσο αποδεχόμαστε πως τα τρανς άτομα πρέπει να βιοπορίζονται αποκλειστικά από τη πορνεία. Όσο ακούμε κάθε γυναίκα του κύκλου μας να διηγείται το ίδιο μοτίβο, την ίδια τραυματική εμπειρία.

Όσο ο Λοβερδος κυκλοφορεί ακόμα στο κοινοβούλιο ενώ κρέμαγε άρρωστες γυναίκες στα μανταλάκια για λίγες ψήφους.

Ο βιαστής είμαι εγώ, είσαι εσύ, το αφεντικό στη δουλειά, ο πατέρας μου, ο κολλητός μου και ο αδερφός μου. Η κάθε Ελένη, ο κάθε Ζακ, ο κάθε Γιακουμάκης και η Κατερίνα Γκουλιωνη βρίσκονταν απέναντι μας.

Για αυτό καλό είμαι να το βουλώνεις, γιατί το βάρος να σκοτώνουμε και να βιάζουμε ξανά και ξανά δεν το φέρουμε όλοι αβασάνιστα.

Why Britain has so many covid-19 deaths

Britain faces a worse epidemic than other European countries. That seems partly the government’s fault, but not entirely.

On most social, political and economic issues, Europe divides into north and south, and Britain sits comfortably among the more orderly, prosperous and efficient northern states. But on covid-19, that’s not how it looks. Britain appears closer to badly hit southern European countries. Indeed, Sir Jeremy Farrar, a member of the government’s scientific advisory council, has said that Britain is on track to be among the worst—if not the worst—affected country in Europe.

Growth in the number of cases in Britain is now slowing, but as The Economist went to press, 12,868 people were confirmed to have died from covid-19 in hospital. Although Britain looks to be some way off the peak in France (see chart), France’s figures include deaths that occur in care homes—nearly half the total—while Britain’s do not.

A clearer picture of the pandemic requires evidence of its impacts on all deaths, including those as a result of measures introduced to stop its spread. More detailed, though lagging, data from the Office for National Statistics suggest that many more are dying both of other causes (as trips to hospitals are put off) and outside of hospitals (often in care homes). On the week ending April 3rd, there were 16,387 deaths, more than a third higher than normal at this time of year. Excess deaths in Britain are in the same range as those in France, Spain and Italy at a similar point.

Britain’s problem is not a shortage of intensive-care capacity. Hospitals have reorganised swiftly and seven new field hospitals have been hurriedly set up. They may yet fill up but, according to the Health Service Journal, a specialist website, the capital’s Nightingale Hospital, designed for 2,900 patients, treated just 19 over the Easter weekend.

Instead, the problems appear to have started earlier. The British government gave up quickly on the sort of test-and-isolate strategy common in countries that have kept deaths down. Its aim became simply to protect the vulnerable and the health service, accepting the virus would spread among the population, which would at least build herd immunity.

On March 9th, when Britain had more than 300 confirmed cases, Sir Patrick Vallance, the government’s scientific adviser, said old people could attend church, and that other public events should go ahead. Stopping all interaction, he said, was something “you can’t and shouldn’t do.” According to a tracker maintained by the University of Oxford’s Blavatnik School of Government, Britain was slower than European neighbours including France and Italy to introduce restrictions.

From this followed less of an emphasis on testing. Recognising its failure, the government has struggled to increase capacity in the past few weeks. On April 4th Matt Hancock, the health secretary, belatedly outlined a plan to do so, using facilities in hospitals, universities and the private sector (before then, testing had been focused in laboratories run by Public Health England). The number of tests has since risen to 15,000 or so a day, up from 10,000—an improvement, but still short of most other rich countries. The government cannot escape blame by pointing the finger at Public Health England: unlike NHS England, which runs the health service at arm’s length from the government, it is directly accountable to the secretary of state.

At the time, ministers repeatedly emphasised that they were following scientific advice. Minutes from the government’s advisory committee support this: experts were not considering a complete lockdown, which was thought infeasible in a country like Britain, and worried about the impact of self-isolation. The concern is that scientists were trying to act like politicians (in judging what would be acceptable to a prime minister suspicious of government intrusion) and the politicians were trying to act like scientists (by doing exactly as the scientists instructed).

So far, the advisers’ fears about the public’s appetite for a lockdown appear unfounded. Polls show that the British are enthusiasts for the measures, with nine in ten backing them; reduced train and car travel suggests people are obeying the rules. Britain appears to be more a nation of curtain-twitchers than freeborn pub-goers, at least at a time of crisis.

Yet the government may be getting an unfair share of the blame. Critics have made comparisons between Britain and Ireland, which is seeing roughly half as many deaths per person and went into lockdown earlier. But deaths lag behind infections by several weeks, and the virus has been spreading for longer in Britain. Travel may also play a part. As Keith Neal, an epidemiologist at the University of Nottingham, notes, international hubs are particularly vulnerable; London is home to a quarter of Britain’s cases. Northern Ireland, where the lockdown followed the same path as in the rest of the United Kingdom, but which shares an island with the Republic, has seen a similar number of deaths per person as in the south.

Careful accounting will require adjustment for a huge range of things like the prevalence of comorbidities (Britain has high rates of obesity, for instance), geography (it is denser than most European countries) and demography (it is relatively young, and should thus fare better in this regard), and indeed for factors which affect the disease’s transmission but of which we are not yet aware. It will also require more data on the number of additional deaths, not just those that have occurred directly as a result of the virus, as well as on the economic and social costs of the lockdown.

Britain has failed to get on top of the the virus in the way other countries have managed to. At this stage, it is clear that the government has made mistakes. It is not yet clear, however, quite how damaging they have been.

Published on The Economist

The Conjoined by Jen Sookfong Lee

The Conjoined by Jen Sookfong Lee
My rating: 4 of 5 stars

#Readathon2020 - eBooks

My Readathon 2020 so far

I really liked the story. The writer knows how to portray both events and people's emotional states and thoughts. A few things are certain:

(1) Not everyone is cut out to be a parent.
(2) Being good all your life cannot undo your evil deeds. Especially if they are murder.
(3) Society should take better care of her vulnerable members. We are not doing enough and monsters live among us as a result. 

Get your copy from Amazon!

View all my reviews

The outsider by Stephen King

The Outsider by Stephen King
My rating: 2 of 5 stars

I have to admit I didn't like this book. I am a huge Stephen King fan. I have read a lot of his work and was really looking forward to this but I found the story slow. I think that the reason is the book is confused and doesn't know what it wants to be. It starts as a regular crime novel - which would be fine - but then changes genre to become supernatural. It's like two books that were smashed into one. The result is 496 pages for a monster story that should be 300 or a crime novel that again should be 300.

All in all, I do not like it and do not recommend this. If this is your first Stephen King novel, doo not be disheartened he has done better. 

Get your copy from Amazon!

View all my reviews

Not enough Britons want to work on farms

A drive to get furloughed workers and students to pick fruit has had an inadequate response

Normally on holidays, I spend money,” says James Mwendwa, a geology student at Bristol University. “This holiday I’ll be making it.” Mr Mwendwa has signed up with a scheme designed to get students and furloughed workers to spend their summers on British farms. He has been promised a caravan to share with his friends on a farm in Norfolk. “In the evenings you’re allowed to just chill with your mates,” a rare luxury in current circumstances.

Finding enough summertime labour has often been a struggle for British farmers. Factory workers used to move south en masse to enjoy a family holiday while picking fruit or hops. In recent years, the indigenous population has turned its nose up at agricultural work, and farmers have come to rely on importing Bulgarians and Romanians. Uncertainty around migrants’ rights and Brexit led to a decline in worker numbers last year, and around 16m apples were left to rot in orchards. A near-shutdown on European movement has only deepened the crisis.

Invoking the Women’s Land Army that kept the nation’s farms going throughout the second world war, the British Growers Association is trying to recruit a new “Land Army” to fill a shortfall of some 70,000 workers. The government’s “Pick for Britain” campaign similarly aims to tap into the wartime spirit.

So far Britons seem largely unmoved by the appeal to patriotism. Concordia, Fruitful and HOPS, three agricultural recruiters that have formed the Ethical Alliance of Labour Providers, say that 32,000 have applied, but only 13% have so far turned up for online interviews.

Even if enough native workers can be found, that may not solve the problem. Britons have a reputation for being work-shy. “Often, you have people who want to start, and we’ll say, come on Tuesday or whatever, and then they simply don’t turn up.” says Sebastian Hall, a recruiter in Suffolk.

Alison Capper of the National Farmers’ Union, herself a farmer, wonders whether new recruits “will be able to pick at the same rate as people who are practised in these jobs”. Jack Ward, boss of the British Growers Association, worries about timing. Although new workers may arrive just in time to save the nation’s asparagus, an early end to the lockdown could send students and furloughed workers scurrying back to their real lives and jobs.

For some farmers, the risk of relying on Britons is too great. To avert a crisis in the polytunnels, they have started shipping planeloads of Romanians into the country. Air Charter Services, whose customers are normally the uber-rich, has been hired by G’s Fresh, one of Britain’s biggest salad producers, to fly 150 Romanians into Stansted airport on April 16th; a further five flights are lined up. Each seat will set G’s Fresh back £250 ($313), and the passengers (who have been deemed essential workers by the Romanian government) will be kept apart on the flight and tested for covid-19 on touch-down. The airlift may spoil the wartime-spirit narrative, but it may save the nation’s broccoli.

Originally posted on: The Economist

2020: The Worst movie I have ever seen by @realSarahPolley

1/ This is the worst movie I have ever seen.

— @realSarahPolley (@realsarahpolley) April 10, 2020

This is the worst movie I have ever seen.

Unsurprising that this movie doesn’t work – the screenplay was a dog’s breakfast.

So much heavy-handed foreshadowing. The apocalyptic footage from Wuhan, the supervillain American president, the whistleblower dying, the Russia/China border closed while people still claimed it was just the flu, the warnings unheeded. Insulting to the audience's intelligence

And then – that most annoying of horror/disaster movie tropes – the hapless idiots walking into disaster after disaster, all of which the audience can see coming from a mile away.

The over the top details of world leaders and their wives falling ill, the far fetched idea that industrialized countries wouldn’t have proper protective gear for front line workers and ventilators. Pleeeeaaase. This movie needed a script doctor.

This movie even tries to cram in a political agenda – an on-the-nose critique of what capitalism looks like at its worst. States competing for ventilators, the rich sheltering in lovely places while the poor are trapped or still at work in unsafe environments.

And the dystopian angle of this movie? The elderly have become so disposable that young people still get together and party? No matter how bad the world is, no one could believe we could ever get to that point.

I don’t know who approved this script. I don’t know who thought it was in shape to be released. People are just desperate for content I guess.

I don’t often say this or believe it, but this movie really needed to choose its genre. Horror movie? Political? Disaster? Screwball comedy? It’s just trying to do too many things at the same time.

I also think it was a strange choice for this movie to not focus on the only potentially interesting main protagonist. That bat in China. Every other character is totally passive.

The way they are marketing this movie is even more laughable, though perhaps the closest thing to the truth. “At its heart, this movie is a love story.”

Μυστική Διαθήκη της Ελένης Γαληνού

Mystiki diathiki / Μυστική διαθήκη by Eleni Galinou / Ελένη Γαληνού
My rating: 4 of 5 stars

Η κριτική περιέχει σποιλερ.

Η ιστορία εκτυλίσεται παράλληλα μεταξύ της Αθήνας του 1847 και της σημερινής. Η ηρωίδα μας και μια φίλη της ανακαλύπτουν κάποιους χαρτες και κοσμήματα που ανήκαν στην θρυλικη δούκισα της Πλακεντίας και ψαχνουν να βρουν άκρη.

Tο βιβλίο κινείται στο μήκος του 'Κωδικα Ντα Βιντσι' αλλά στην Αθήνα. Προφανώς ακόμα και προ του μετρο, υπήρχαν μυστικές στοές και σπηλιές κάτω απο τα πόδια μας. Και όχι μόνο ενώνουν διάφορα μέρη της Αθήνας, αλλά κρύβουν και αρχαιολογικούς θησαυρούς. Καποιοι δεν θα δισταζαν σε τίποτα προκειμένου να τους βάλουν στο χέρι. Εκεί το σενάριο κάνει κοιλιά κατα την άποψή μου.

Η ηρωίδα μας, μετα τον θάνατο της μάνας της απο αυτοκινητιστικό δυστύχημα (α) ανακαλύπτει χαρτες και στοιχεία που της φανερώνουν το μυστικό της οικογένειάς της και (β) ερωτευεται όλως τυχαίως τον Ρήγα. Σε κάποια φαση αρχίζει να υποπτευεται οτι την κυνηγούν και οτι κινδυνευει. Αλλά γιατί δεν απευθύνεται στις αρχές? Εντάξει η οικογενειακή παράδοση, δημιουργήθηκε το 1850 που οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια απο το σύστημα (και εξάλου το ελληνικό κράτος ήταν στα σπάργανα τότε) αλλά στον 21ο αιώνα, άν σε κυνηγούν αρχαιοκάπηλοι, πας στην αστυνομία.

Επίσης μου την δίνει αυτή η αντίληψη: "Εμεις οι λίγοι, οι εκλεκτοί ξέρουμε την αληθεια αλλά σιγά μην την μοιραστούμε με την πλέμπα". Καημό το'χω να αποφασίσει κάποιος ήρωας παρόμοιου μυθιστορήματος να αψηφίσει την παράδοση και να μοιραστεί την γνώση με όλο τον κόσμο. Ο Νταν Μπράουν ώρες - ώρες είναι για πολλές κλωτσιές.

Απο τον Ελληνικό Κύκλο Βιβλιόφιλων Λονδίνου. Για περισσότερες πληροφορίες, συναντήσεις κτλ επισκεφτείτε την σελίδα τους στο Facebook



Περισσότερες βιβλιοκριτικές εδώ

View all my reviews

Λεωνίδας Μπαλάφας - Καραντίνα (Ο κορωνιός)

Τι συμβαίνει με τους άστεγους που παραμένουν στους δρόμους απο @SpecialReportGr

Τι συμβαίνει με τους άστεγους ανθρώπους που παραμένουν στους δρόμους των πόλεων όταν οι υπόλοιποι "μένουμε σπίτι"; Ο @antonisfourlis αναζητά την απάντηση στην αποψινή έρευνα του #SpecialReportGR pic.twitter.com/lRXb63JhEb

— Special Report (@SpecialReportGR) April 7, 2020

700.000 άστεγοι στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης διανυκτερεύουν ακόμη εν μέσω της πανδημίας στους δρόμους ή σε κάποιο χώρο φιλοξενίας για ανθρώπους που δεν διαθέτουν στέγη. 

“Τους προσπερνάμε αλλά είναι εκεί. Είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν δυνατότητα να προστατέψουν τον εαυτό τους ή να έχουν ατομική ευθύνη. Έπρεπε να τους περάσουμε ένα μήνυμα ότι είμαστε εδώ", λέει ο Νικήτας Κανάκης από τους Γιατρούς του Κόσμου.

"Η εποχή του κορονοϊού είναι αλλιώτικη. Είναι τρομακτική η σιωπή των δρόμων. Προσπαθούμε να σκεφτούμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε ανθρώπους, ώστε να μην βάζουμε σε κίνδυνο εμάς ή αυτούς” εξηγεί ο Τάσος Σμετόπουλος, συντονιστής ομάδας street work.

“Υπάρχει και αυτή η αίσθηση του δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό μπροστά μου. Όταν κάτι δεν είναι ορατό, είναι και πολύ δύσκολο να το αντιληφθείς”, λέει ο Τάσος Σμετόπουλος, συντονιστής ομάδας street work για την απειλή του κορονοϊού.

"Ένα από τα καινούργια δεδομένα μετά τον κορονοϊό είναι ότι λείπει το νερό, ήταν κάτι που δεν το συναντούσαμε. Το να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να ζητάνε νερό” λέει ο Τάσος Σμετόπουλος που βοηθά με την ομάδα “Steps” τους αστέγους στους δρόμους της Αθήνας.

“Απογοητευόμαστε που είναι άδειοι οι δρόμοι, θα έρθουν οι έλεγχοι της αστυνομίας. Στέλνουμε SMS για τη σίτιση ότι θα βρισκόμαστε εκεί, σε περίπτωση που κάποιος αστυνομικός μας ρωτήσει, για να μην φάμε πρόστιμο 150 ευρώ” εξηγεί ο Χρήστος, άστεγος στην Αθήνα.

Η Πολιτική Προστασία απαντώντας σε ερώτημα του #SpecialReportGR εάν πράγματι μπορεί να κόψει πρόστιμο αστυνομικός σε άστεγο, διαβεβαιώνει ότι έχει δοθεί σχετική ειδική οδηγία και εάν κοπεί πρόστιμο, θα πρόκειται για λάθος και αυτό θα διορθωθεί.

“Αν είσαι άστεγος κρυώνεις, πεινάς, δεν έχεις κάπου να πας. Είναι όλο και λιγότερο αυτοί που σε βοηθούν. Το τελευταίο πράγμα που μπορεί να σε απασχολεί είναι ο κορονοϊός” λέει χαρακτηριστικά ο Νικήτας Κανάκης, γιατρός και μέλος ΔΣ ΔΣ των Γιατρών του Κόσμου.

“Το όνειρο μου είναι να βρω ένα δωμάτιο με τα παιδιά μου, τίποτε άλλο. Ένα δωμάτιο, μία κουζίνα μικρή, όχι πολυτέλειες. Το να είσαι στον δρόμο δέκα ώρες δεν είναι ανθρώπινο πράγμα” εξομολογείται η Δέσποινα, ωφελούμενη στο υπνωτήριο των Γιατρών του Κόσμου.

“Δεν φοράω ούτε μάσκα, ούτε γάντια, ούτε τίποτα. Μπορεί να  έχω κορονοϊό, μπορεί να μην το έχω. Δεν το ξέρω ούτε και εγώ αυτή τη στιγμή. Και αναρωτιέμαι και εγώ ο ίδιος” δηλώνει ο Χρήστος, άστεγος στο κέντρο της Αθήνας.

“Θέλει προσοχή για τους άστεγους τώρα που δεν κυκλοφορούν αλληλέγγυοι πολίτες που θα τους πάνε φαγητό, θα τους πουν μια κουβέντα. Είναι σημαντικό ένας άνθρωπος να έχει έναν άνθρωπο να μιλάει” τονίζει ο Νικος Φιτσιαλος, επικεφαλής ομάδας δρόμου στη "Θετική Φωνή".

“Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι οι άστεγοι φοβούνται πολύ. Φόβος για την πανδημία είτε φόβος για το ότι στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει πολλή αστυνομία, που υπάρχει για προφανείς λόγους”, λέει ο Γιώργος Καλαμίτσης από την οργάνωση “Προμηθέας”.

“Το ξενοδοχείο Ιονίς πλέον θα δοθεί στους ανθρώπους που είναι ουσιοεξαρτώμενοι, γιατί οι υπόλοιποι άστεγοι οι οποίοι δεν θα έχουν τέτοιο πρόβλημα, θα μεταφερθούν σε ένα ολοκαίνουργιο κτίριο”, λέει ο Πρόεδρος του Κ.Υ.Α.Δ.Α. Γρηγόρης Λέων.

"Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι άνθρωποι που θα βάλουμε στις δομές θα έχουν υποστεί τεστ. Δηλαδή, θα ξεχωρίσουμε τους αρνητικούς, αυτούς που δεν χρειάζονται απομόνωση, από τους θετικούς” διασαφηνίζει ο Πρόεδρος του Κ.Υ.Α.Δ.Α., Γρηγόρης Λέων.

Apicos - Βγάλε τον σκασμό (για τον ιό)

Ο Σοκολατοποιός του Φίλιμπερτ Σόγκτ

Ο Σοκολατοποιός by Philibert Schogt


Η ιστορία ακολουθεί τον Γιόοπ, εναν νεαρό λάτρη του καλού φαγητού που έχει την ατυχία να γεννηθεί σε μια οικογένεια που αγνοεί την αίσθηση της γευσης ολότελα, προς χαριν άλλω πιο πνευματικών απολαύσεων. Η οικογένεια του είναι ένα μάτσο δραστήριοι και κουλτουριάρηδες μουσικοί που πραγματικά δεν έχουν καμμία διάθεση να ασχοληθούν μαζί του. Μεταξύ μας η ζωή που περιγράφουν μου αρέσει περισσότερο απο την ζωή που θέλει να ζήσει ο ήρωας μας αλλα τι να κάνουμε τώρα.

Υποτιθεται οτι θα συμπασχουμε με τον φτωχό, πλην τιμιο σοκολατοποιό, αλλά ο τύπος είναι ένα μιζερο, κακότροπο και υπεροπτικό ανθρωπάκι που μόνο αντιπάθεια προκαλεί. Εντάξυ η σοκολάτα είναι τέχνη αλλά όχι για όλους. Δεν θα τον δει ο κοσμος σαν το νέο Γκωγκέν που να χτυπιέται κάτω. Αυτό αδυνατεί να το συλλάβει ο νους του. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργεί ένα σωρό 'προβλήματα' στον εαυτό του και στους γύρω του. Διότι είπαμε η σοκολάτα είναι τέχνη και μπροστά στην τέχνη, τι να μας πει ο πελάτης ή ο επενδυτής κτλ. Αυτοί είαι περιτοί. Και δεν τον καταλαβαίνουν.

Επίσης μισεί την οικογένεια του. Οι γονείς του ήταν καπως αδιάφοροι και δεν κατανοούν την τέχνη του παρεξηγημένου καλλιτέχνη σοκολατοποιού, και μεταξύ μας καλά του κάνουν. Βρίσκει μια κοπέλα που τον ερωτευεται, άγνωστο γιατί, και την εγκαταλείπει μόλις μείνει εγκυος γιατί (α) ο παρεξηγημένος καλλιτέχνης σοκολατοποιός πορεύεται μοναχός του και οι γυναίκες απλα τον διασκεδάζουν για λίγο αυτός είναι δοσμένος στην τέχνη του (β) τα μωρά είναι μικρά παράσιτα που απομυζούν τους γονείς τους (γ) η καλή του θα ασχημήνει και δεν θα είναι χαριτωμένη πια λόγω της εγκυμοσύνης. Και θα χαλάσει και το στήθος της απο τον θηλασμό. Ευτυχώς ο δασκαλός του, του βάζει λίγο μυαλό και την παντρευεται τελικά.

Στην πραγματικότητα, αυτός και ο γιός του μοιάζουν πάρα πολύ. Είναι και οι δυο παλιάνθρωποι που ο ένας αγαπά την σοκολάτα και ο άλλος το χρήμα. Η διαφορά τους είναι οτι ο πατέρας είναι ενα θρασυδειλο ανθρωπάκι και ο άλλος αυτό που θα αποκαλούσαμε bully. Υποτίθεται οτι θα έπρεπε να συμπονέσουμε το παρεξηγημένο καλλιτέχνη αλλά μεταξύ μας καλά έπαθε. Είχε την ευκαιρία να μοιραστεί την τέχνη του με όλον τον κόσμο αλλά επέλεξε - ως σνομπ και μισάνθρωπος - να μην το κάνει.

Το βιβλίο δεν είναι κακογραμμένο και διαβάζεται ευκολα απλά δεν είναι

Ένα συναρπαστικό, ερεθιστικό και γλυκόπικρο μυθιστόρημα για την αγάπη της ποιότητας στην εποχή της τέλεια πακεταρισμένης προχειρότητας

Είναι μια διατριβή στο τι δεν πρέπει να κάνεις αν θέλεις να ζεις απο την τέχνη σου, να γίνεις καλός σύζυγος και πατέρας, καλός φίλος κτλ ... Στο τέλος βέβαια καταλαβαίνει το λάθος του αλλά είναι πλέον πολύ αργά.

Απο τον Ελληνικό Κύκλο Βιβλιόφιλων Λονδίνου. Για περισσότερες πληροφορίες, συναντήσεις κτλ επισκεφτείτε την σελίδα τους στο Facebook



Περισσότερες βιβλιοκριτικές εδώ

View all my reviews

Yγειονομικές Bόμβες του @PGPanikolaou

Θρεντ για το ποιές είναι οι πιο επικίνδυνες πιθανές "υγειονομικές βόμβες" των επόμενων ημερών όσον αφορά την επιδημία, μετά τις ανοησίες που είδαμε κι ακούσαμε για τους τρεις εγκληματίες παππούδες έξω από την τράπεζα και τους δυο σατανικούς ψαροτουφεκάδες στην Αστυπάλαια >

— P.G. Papanikolaou (@PGPapanikolaou) April 3, 2020

Θρεντ για το ποιές είναι οι πιο επικίνδυνες πιθανές "υγειονομικές βόμβες" των επόμενων ημερών όσον αφορά την επιδημία, μετά τις ανοησίες που είδαμε κι ακούσαμε για τους τρεις εγκληματίες παππούδες έξω από την τράπεζα και τους δυο σατανικούς ψαροτουφεκάδες στην Αστυπάλαια

1. Τα camps προσφύγων σε όλη την χώρα. Γνωστό και αυτονόητο, δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί.

2. Οι ψυχιατρικές πτέρυγες των νοσοκομείων. Λόγω πολλών εισαγγελικών εντολών αναγκαστικής νοσηλείας, η κατάσταση σε πολλές από αυτές είναι ασφυκτική. Είναι σαφές πως οι εκεί νοσηλευόμενοι πολύ δύσκολα μπορούν να ακολουθούν οδηγίες περί προφύλαξης, τήρησης αποστάσεων κλπ τις οποίες άλλωστε ακόμα κι αν τις κατανοούν είναι σχεδόν αδύνατο να τις τηρούν λόγω συνθηκών

3. Οι φυλακές. Μάλλον και γι' αυτό δεν χρειάζονται ιδιαίτερες επεξηγήσεις.

4. Τα στρατόπεδα. Εκεί εδώ και πάνω από 10 μέρες επικρατεί η ακόλουθη αδιανόητη κατάσταση σε όλες τις μονάδες : για τους φαντάρους έχουν απαγορευτεί άδειες, έξοδοι και διανυκτερεύσεις ενώ τα στελέχη εξακολουθούν να μπαινοβγαίνουν όπως και πριν. Έτσι οι φαντάροι είναι διαρκώς στριμωγμένοι σε μικρούς χώρους ο ένας πάνω στον άλλον, έγκλειστοι και ταυτόχρονα εκτεθειμένοι στην μετάδοδη από τα στελέχη που μπαινοβγαίνουν από την κοινότητα στην μονάδα και αντίστροφα.

Με τα παραπάνω πρέπει να ασχοληθούν κάποιοι λαλίστατοι δημοσιολόγοι αντί να φτηνολογούν αποθεώνοντας την ψευδή προπαγάνδα "για όλα φταίει ο λαός γιατί δεν έχει ατομική ευθύνη" και στριμώχνοντας εικονικά σε πλαστά πλάνα τηλεφακών μοναχικούς ποδηλάτες και βαδιστές.

All the Birds in the Sky by Charlie Jane Anders

All the Birds in the Sky by Charlie Jane Anders
My rating: 3 of 5 stars

#Readathon2020 - eBooks

My Readathon 2020 so far

This book was confusing, to say the least. The 'world' or 'society' or whatever you wanna call it, kept assigning labels to our protagonists - both the boy and the girl - for no reason at all. They were miserable 99% of the time because they were 'thinking too highly of themselves' although that was not the case and they had very few if any friends because they were 'not open enough'. The fact that the people around them were total jerks and undeserving assholes didn't factor in this at all.

In my opinion, being isolated means that yes you will be lonely at times but also bullies cannot get you. And that is the best outcome you can hope for. 

View all my reviews

 

Get your copy from Amazon! 

Ο πυρετός της τουλίπας της Deborah Moggach

Ο πυρετός της Τουλίπας by Deborah Moggach


Ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Δεν το λες και υψηλή λογοτεχνία αλλά καλό ήταν. Νεαρή κοπέλα παντρευεται κάποιον γηρεότερο και πλουσιότερο κύριο και μετά ερωτευεται εναν νεαρό ζωγράφο. Ολα αυτά με φόντο τον 'πυρετό της τουλίπας' στο Αμστερνταμ. Δεν έχει κάποια φοβερή πρωτοτυπία αν και το σχέδιο που κατέστρωσαν οι εραστές για να το σκάσουν είναι πρωτότυπο και καταδικασμένο. Διαβάζεται γρήγορα και εύκολα, αλλά ξεχνιέται και εξίσου εύκολα.

Απο τον Ελληνικό Κύκλο Βιβλιόφιλων Λονδίνου. Για περισσότερες πληροφορίες, συναντήσεις κτλ επισκεφτείτε την σελίδα τους στο Facebook



Περισσότερες βιβλιοκριτικές εδώ


View all my reviews

Η Γαλλική Επανάσταση κατα τον @Mpoumpi

Έλα στραβάδια, ώρα να σας μάθω πάλι κάτι.
Πάμε Γαλλική Επανάσταση επειδή δεν σας τα χουνε πει καλά.

Το 1775 στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας ο Λουδοβίκος ο γιώτα σίγμα ταυ. Πολύ καλό παιδί, μελετηρό, ικανό, έξυπνο και πάνω από όλα φιλάνθρωπο. Φτου να μην το ματιάσω δηλαδή.

— Μπούμπης (@Mpoumpi) February 11, 2020

Έλα στραβάδια, ώρα να σας μάθω πάλι κάτι.
Πάμε Γαλλική Επανάσταση επειδή δεν σας τα χουνε πει καλά.

Το 1775 στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας ο Λουδοβίκος ο γιώτα σίγμα ταυ. Πολύ καλό παιδί, μελετηρό, ικανό, έξυπνο και πάνω από όλα φιλάνθρωπο. Φτου να μην το ματιάσω δηλαδή.

Τότε στην Γαλλία υπήρχαν τρεις κοινωνικές τάξεις.
Ο Κλήρος, οι άνθρωποι του θεού, οι ποιμένες, βοήθεια μας.
Οι ευγενείς. Κούκλοι, ικανοί, πανέξυπνοι, εργατικοί- άλλο που δεν δούλευαν.
Η πλέμπα. Τεμπέληδες, άσχημοι και αχάριστοι.

Εκείνα τα χρόνια λοιπόν έπαιζε οικονομική κρίση στην Γαλλία. Λογικό αφού οι πλεμπαίοι δεν κόβανε αποδείξεις.

Σιγά μην το παραδεχτούνε βέβαια. Τα ρίχνανε στον Λουδοβίκο και τους ευγενείς. Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Κάθε δεύτερο βράδυ είχαν μπαλέτο, που να τα προλάβουνε όλα.

Και όχι τίποτε άλλο, κατηγορούσανε και την Μαρία Αντουανέτα, την σύζυγο του Λουδοβίκου για υπερβολικές σπατάλες. Δηλαδή ολόκληρη βασίλισσα σαν την γύφτισσα θα βγαινε έξω να την γελάει ο κόσμος και εκείνος ο Κουδούνας πως τον λένε του μαστάηλροκς;

Εντάξει ίσως ήταν υπερβολικός ο ελέφαντας σαν κατοικίδιο αλλά σκυλάκια είχε και η κάθε τελευταία δούκισσα. Τέλος πάντων, να τανε η ζήλια ψώρα, αυτό μόνο.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχαν και τους Διαφωτιστές. Άλλοι από κει.

Αυτοί οι Διαφωτιστές λέγανε κάτι πράματα τρελά ρε. Για κατάργηση διακρίσεων, ισότητα και τέτοια. Αδερφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια δηλαδή. Από τότε  οι αναρχοκομμουνιστάδες υπήρχανε και κάνανε μανούρες ρε, σαν τις κατσαρίδες ένα πράμα.

Τέλος πάντων ο Λουδοβίκος για να αντιμετωπίσει την κρίση φορολόγησε παραπάνω την τρίτη τάξη. Το πιο λογικό πράμα ανα τους αιώνες. Αφού ακόμη αυτό κάνουν σε κάθε κρίση. Χαζοί είναι αυτοί, δεν ξέρουν;  Ποιος θα σώσει την χώρα; Αυτός που έχει τον πλούτο ή αυτός που τον παράγει;

Φυσικά οι πλεμπαίοι, όπως πάντα τσίνησαν. Όλη μέρα δούλευαν στον καθαρό αέρα και τα χωράφια και δεν τους έφτανε. Και για πέντε μέρες μόνο ε; Την μία δούλευαν τσάμπα για τον τοπικό άρχοντα. Να ναι καλά που τους έδινε δουλίτσες. Αλλά που οι αχάριστοι.

Το 1788 λοιπόν παίχτηκε μια κακή σοδειά στα σιτηρά και τον επόμενο χρόνο υπήρχε έλλειψη ψωμιού στους φούρνους. Ε τι; Θα σηκωνόντουσαν οι ακαμάτες οι πλεμπαίες πρωί να ζυμώσουν; Έτοιμα τα ήθελαν όλα. Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος ρε!

Η Αντουανέτα φυσικά είπε την καλύτερη λύση. Να φάνε παντεσπάνι. Άμα ψάξετε έχει κάτι συνταγές ο Πετρετζίκης εύκολες και γρήγορες. Αλλά που λογική στην πλέμπα. Θέλανε ψωμί. Να φάτε ρε, να γίνετε 300 κιλά αχάριστοι!

Η άλλη λύση ήταν να αγοράσουν σιτηρά. Αλλά που λεφτά.

Τότε ο Λουδοβίκος, για να δείτε τι προοδευτικός ήταν, έκανε σύγκληση των Γενικών Τάξεων  μετά από 150 χρόνια.  Και όχι μόνο αυτό. Έδωσε, κρατηθείτε καλά ε, και ψήφο στην τρίτη τάξη! Μιλάμε για πρωτοποριακά πράματα. Ψήφο στην πλέμπα!

Για να καταλάβετε δηλαδή επειδή είστε και στούρνοι.
-Οι 130.000 περίπου κληρικοί είχαν μια ψήφο
-Οι 350.000 ευγενείς μια ψήφο
-Οι 28 εκατομμύρια πλεμπαίοι μια ψήφο
Πόσο πιο δημοκρατικό ρε πούστη, ούτε ο Πλάτωνας δεν θα τα σκεφτόταν αυτά.

Στην σύγκληση λοιπόν αποφασίστηκε δημοκρατικά, με ψήφους 2-1 να  επιβάλλουν και άλλο φόρο στην τρίτη τάξη.  Μαντέψτε ποιοι γκρίνιαξαν λέγοντας  άδικο το αποτέλεσμα; Ε φυσικά! Μοναρχία δεν τους κάνει, δημοκρατία δεν τους κάνει, τι στο διάλο θέλανε δηλαδή.

Πήγανε λοιπόν σε ένα μπιλιαρδάδικο εκεί κοντά και αφού γίνανε λιάτσα αρχίσανε να στέλνουν στον Λουδοβίκο απαιτήσεις. Αυτός, καλό παιδί είπαμε, είπε να κάνει λίγο πίσω. Εμ δεν τα κάνουν αυτά ρε Λουδοβίκε. Φχαριστιούνται ποτέ οι πλεμπαίοι; Όλο ζητάνε.

Κάπου τότε λοιπόν κυκλοφορήσανε κάτι φέηκ νιουζ, λογικά ο Μαρά τα έβγαλε. Ο Μαρά ήταν δημοσιογράφος ,παπαγαλάκι των πλεμπαίων, τον έφαγε μια κοκόνα στο μπάνιο, ποιος ξέρει τι της έκανε.

Τα φέηκ νιουζ λοιπόν λέγανε ότι ο Λουδοβίκος φέρνει στρατό στο Παρίσι για να τηρήσει την τάξη.

Άλλο που δεν θέλανε οι πλεμπαίοι ξεσηκώθηκαν και στις 14 Ιουλίου 1789 πήγαν και κατέλαβαν το φρούριο της Βαστίλης για να βρούνε μπαρούτι. 

Αυτή η μέρα θεωρείται από τότε η μέρα της Επανάστασης.

Αυτά για τώρα, κοιτάχτε να τα μάθετε και θα συνεχίσουμε άλλη φορά.

Ανακύκλωση απο @safeleki

#Θρεντ_ανακύκλωσης 1/2
Θα με μισήσετε το ξερω,τα παραπονά σας σε οσους μου ζητησαν να το γραψω στο προηγουμενο τουγι μου. Ας προσέχατε. Να φανταστείτε το παράτησα καποια στιγμή γιατι κουράστηκα να γραφω.Το είδατε ε; 1 απο 2.
Λοιπον, πλαστικά και ανακύκλωση.

— Dr. Φελέκι ΜD,CD,DVD,TNT 🗯️ (@safeleki) January 18, 2020

Θα με μισήσετε το ξερω, τα παραπονά σας σε οσους μου ζητησαν να το γραψω στο προηγουμενο τουγι μου. Ας προσέχατε. Να φανταστείτε το παράτησα καποια στιγμή γιατι κουράστηκα να γραφω.Το είδατε ε; Λοιπον, πλαστικά και ανακύκλωση.

Το πλαστικό είναι απαραίτητο στο συγχρονο κοσμο. Τρώμε απ΄αυτό, πίνουμε, ντυνόμαστε.Συσκευές ιατρικές και απαραίτητες για την υγεία μας φτιάχνονται απ' αυτο. Παρόν σε καθε φαση της ζωής μας, σε κάθε της στιγμή. Είναι ο κολοφώνας αυτού που λέμε πρόοδος". Δυνατό,ευλύγιστο και φθηνό

Το κόστος της παραγωγής του είναι αστεία φτηνό. Γι' αυτό και σε μορφή συσκευασίας έχει καλύψει στην κυριολεξία τον πλανήτη μας. Σας γράφω αυτές τις γραμμές χρησιμοποιώντας ένα αντικείμενο από πλαστικό που έχει κατασκευαστεί για να επικοινωνεί με ένα άλλο αντικείμενο απο πλαστικό

Το μόνο πρόβλημα με το πλαστικό λοιπόν είναι πως δεν φεύγει πραγματικά ποτέ. Απαξ και παρήχθη,είναι εδώ. Χρειάζεται το λιγότερο 200 χρόνια για να βιοδιασπασθεί.Πέραν τούτου υπήρξαν εξαρχής σοβαρές ανησυχίες για την επίδρασή του στην υγεία μας, ανυσηχίες που πλέον έγιναν αποδείξεις

Προκαλεί προβλήματα υγείας από τον τρόπο που φτιάχνεται μέχρι και τον τρόπο που χρησιμοποιείται και φυσικά με τον τρόπο που απορρίπτεται. Με λίγα λόγια μας σκοτώνει κάθε στιγμή που υπάρχει επάνω στον πλανήτη.

Αυτά είναι γνωστά πολλές δεκαετίες τώρα. Παρ' όλα αυτά οι ποσότητες πλαστικού που παράγονται διπλασιάζονται πλέον καθε 10 χρόνια. Απ' τα 50 εκ. τονους πλαστικού που παρήχθησαν το 1960, φτάσαμε στους 100 εκ. το 1990, 160 εκ. το 2000 ,260 εκ.το 2010 και 370 εκ τονους το 2015!

Σήμερα παραγουμε ετησίως 400 εκ. τονους πλαστικού. Αντιλαμβάνεστε ποσο ενσωματωμενο ειναι στην καθημερινότητά μας αρκεί να κοιτάξετε γύρω σας, όπου και να βρίσκεστε. Ακόμα και στη μέση του ωκεανού.Ακόμα και στο διάστημα.Κι εκεί που δεν υπαρχουν άνθρωποι,υπαρχει πλαστικό!

Για χρόνια μας έλεγαν πως η λύση είναι απλή. Ανακυκλώστε. Ρίξτε τα πλαστικά σας στους ανάλογους κάδους,θα τα πάρουν τα ειδικά σκουπιδιάρικα κι εσείς καθαρίσατε!Τα πλαστικα πανε σε ειδικους χώρους τα συλλέγουν,τα διαχωρίζουν και τα συσκευάζουν για να σταλουν για ανακύκλωση.

Βέβαια δεν σας είπε ποτε κανεις πχ οτι η πλαστικη σακουλα δεν ανακυκλώνεται.Για την ακρίβεια αποτελεί το μαρτύριο της ανακύκλωσης αφού φράζει το μηχάνημα. Το ίδιο και η πλαστική μεμβράνη συσκευασίας. Κάποιος πρεπει να τα διαχωρίσει όλα αυτά

Φυσικα δεν υπάρχει πουθενά (ούτε θα υπάρξει) η δυνατότητα τόσο μεγάλου "διαχωρισμού". Στις ΜΑΥ (Μοναδες Ανάκτησης Υλικών) τα πλαστικά και τα αλουμίνια μαζεύονται,διαχωρίζονται "οπως-οπως" και πωλουνται σε εταιριες ανακύκλωσης ανα τον πλανήτη.

Αυτές οι εταιρίες θα λιώσουν το πλαστικό και θα το μετατρέψουν σε κάτι άλλο που θα τους φέρει κέρδος. Ακούγεται μια χαρά έτσι δεν είναι; Επαναχρησιμοποίηση. Μιλάμε για πολύ χρημα. Η βιομηχανία ανακύκλωσης το 2018 υπολογίστηκε στις ΗΠΑ ως έχουσα αξία περίπου 40 δις δολλαρίων.

Στην πραγματικότητα όμως τι γίνεται; Η ανακύκλωση του πλαστικού είναι πολύ δυσκολότερη απ' οσο νομίζουμε. Τα περισσότερα πλαστικά που παράγονται σήμερα δεν είναι δυνατό να ανακυκλωθούν.Κάθε πλαστικό έχει εναν βαθμό ανακυκλωσιμότητας.

Για να επιτευχθεί η ανακύκλωσή του θα πρέπει να μπει στο μηχάνημα ανακύκλωσης με υλικά/πλαστικά ίδιας ακριβώς ανακυκλωσιμότητας,αλλιώς το τελικό προιόν που θα προκύψει θα είναι άχρηστο.

Ομπρελες, ρουχα,σακουλες, μεμβρανες, σκηνές. Δεν ανακυκλώνονται. Υπάρχουν εκατοντάδες,χιλιάδες είδη πλαστικου με διαφορετικους βαθμους ανακυκλωσιμότητας.Το ίδιο πλαστικό που προκύπτει από δύο διαφορετικες μηχανές ,μπορεί να έχει διαφορετική δυσκολία ανακυκλωσιμότητας

Κάθε τύπος πλαστικού όπως και κάθε είδος έχει διαφορετική χημική σύσταση και μπορεί να ανακυκλωθεί ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΜΙΧΘΕΙ με άλλα είδη. Ακόμα και ο βαθμος συμπιεσης και ευλυγισίας καθε πλαστικου παίζει ρόλο. Ποιός όμως θα τα διαχωρίσει; Σωστα. Κανείς. Πολυέξοδο και χρονοβόρο.

Θα πάνε όλα χύμα.Και τελικα οταν φτασουν στην εταιρια "ανακυκλωσης" αυτη θα στειλει το 95% αυτων στην κοντινοτερη χωματερη ως "μη ανακυκλωσιμα" μέχρι νεωτέρας. Το οτι πωληθησαν ως ανακυκλωσιμα ειναι η μπιζνα που λεγαμε. Το μέχρι νεωτέρας είναι "οταν θα έχουμε την τεχνολογία".

Οι επίσημοι υπολογισμοί λένε πως σήμερα ανακυκλώνουμε το 12% του πλαστικού που παράγουμε και πως έχει ανακυκλωθει συνολικά το 9% όλων των εποχών. Αυτές είναι οι δυνατοτητες μας ως πλανήτης. Βάλτε εσείς με το μυαλό σας ποιο είναι το "ανεπίσημο" ή το πραγματικό.

Το υπόλοιπο κάηκε,θάφτηκε, παραμενει σε καποια χωματερή ή "περιφέρεται" στο νερό που πίνουμε.Το πλαστικό πωλείται και καταλήγει σε φτωχές χωρες της Ασίας(αφου πλεον η Κινα διέκοψε τις αγορές πλαστικών προς ανακύκλωση)οπου το σύστημα διαλογής και αποθήκευσης είναι απλα ανύπαρκτο

Το πλαστικό πετιέται στην κυριολεξία οπου ναναι και καταλήγει σε ποτάμια και ωκεανούς.Σε τί ποσότητα; Σήμερα υπολογίζεται πως είναι σαν να αδειάζει ένα αποριμματοφόρο το περιεχομενο του στον ωκεανό κάθε λεπτό της ημέρας. Για σκεφτείτε το.

Αν και το πλαστικο υπαρχει απ' τις αρχες του 20ου αιωνα, η μεγαλη "εκρηξη" εγινε μετα τον β' ΠΠ και την δυνατότητα φτηνης παραγωγής μεγαλων ποσοτήτων. Και κοντα στο 1960 ήρθε το πραγματικα φονικο χτυπημα. Το λεγόμενο "πλαστικο μιας χρησης".

Εταιρίες όπως η Dow Chemical η Chevron και η Exxon Mobil,γνωστες συλλογικά ως "πετροχημική βιομηχανία" παράγουν την αρχική ρητίνη του πλαστικού.Αυτην πωλουν σε αλλες εταιριες που την μετατρεπουν σε πλαστικες νιφάδες απο τις οποιες τελικα θα προκυψει το τελικο προιον.

Ξαφνικά, την δεκαετία του 1970 ξεκινάει απο τις ΗΠΑ μια τρομερή διαφημιστική καμπανια υπερ της ανακύκλωσης. Διαφημίσεις στην τηλεόραση,σε καθε πολιτεια, στους δρομους,στις εφημεριδες, ραδιόφωνο, περιοδικά. Διαφήμιση εκατομμυρίων.

Ο οργανισμός Keep America Beautiful που την προωθούσε ανήκε στη βιομηχανία αναψυκτικών.Πέτυχαν να αλλάξουν το σκεπτικό και το μήνυμα. ΕΣΥ ο καταναλωτής έχεις την ευθύνη να λύσεις το πρόβλημα. Πως; Ανακυκλώνοντας. Κι έτσι η πετροχημική βιομηχανία μόλις αθωώθηκε δια παντός.

Το μήνυμα δούλεψε και η μανία της ανακύκλωσης που θα έφτανε σιγά σιγά σε όλον τον πλανήτη ξεκίνησε. Ο κόσμος προσπαθούσε να "σωσει τον πλανήτη" και να αστυνομεύσει τον εαυτό του ξεχνώντας ποιος πραγματικά είχε την ευθύνη.

ΜΚΟ, το περιβαλλοντικο κίνημα, ακτιβιστές, οικολόγοι όλοι έφαγαν το δόλωμα αμάσητο. Αρχισαν να ανακυκλώνουν και ποιος ηταν δίπλα τους; Η βιομηχανία πλαστικών με 1,2 δις επενδυση ετησιως στην...ανακύκλωση.

ΟΚ, μας τελειωσανε τα τουγια στο προηγουμενο. Που ειχαμε μεινει; Α,ναι στην πετροχημικη βιομηχανια που ξοδεύει 1,2 δις το χρονο για καμπανια υπερ της ανακυκλωσης. Λογικο,αφου ο τζιρος ειναι 40 δις.

Πρώτα "εφήυραν" αυτά τα ωραία τριγωνάκια,την ένδειξη ανακυκλωσιμότητας για να βοηθήσουν τον κόσμο να διαχωρίζει τα είδη καλύτερα.Τον κόσμο,τον "ένοχο".Εκ των πραγμάτων από τότε αυτες ήξεραν πως μόνο 2 κατηγορίες ήταν ανακυκλώσιμες (σήμερα είναι 3). Και αυτό όμως σηκώνει συζήτηση.

Αρχικά επιλεγησαν 7 κατηγοριες ανακυκλωσης. Μεσα ομως στην καθε μια υπηρχαν τοσες "υποκατηγορίες" που δε συνέφερε να τις διαχωριζουμε γιατι θα φαινοταν πως κάποιοι πουλανε παραμύθι. Οπως και να εχει , κανεις δεν αγόραζε πλαστικά ανακυκλωσιμότητας κατηγοριών 3-7.

Σήμερα ανακυκλώνονται μόνο πλαστικα των κατηγοριών 1, 2 και (οχι παντα) 5. Τα υπολοιπα τα πεταμε σε χωρες για τις οποίες δε δίνουμε δεκάρα. Βαρύ αλλα αυτό γίνεται

Κάπου εκεί μπηκαν στο νοημα και οι υπολοιπες χώρες του κόσμου και ...καταλαβαίνετε. Θα ήθελα να συνεχίσω το θρεντ. Να γραψω για τους εννέα εκατομμύρια τονους πλαστικού που καταλήγουν οπως εγραψα πιο πανω καταληγουν στα νερά κάθε χρόνο

Εκει διασπωνται και γινονται μικροπλαστικό.Το μικροπλαστικο εκτος του νερου και των ψαριων διαχέεται και στην ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα; Κάθε γουλιά νερό που πίνετε, κάθε ανασα που παίρνετε, οπου κι αν ειστε και όσο και να το "καθαρίζετε" περιέχει διοξίνες, βακτήρια e-coli , βακτήρια χολέρας και ενα σωρό ακόμα νοστιμιές.. Για παράδειγμα κάθε φορα που τρώτε ενα μυδι τρώτε 10-18 μικροπλαστικα. Καλοχώνευτα.

Βαρέθηκα ομως να γραφω. Το πλαστικο δεν θα φυγει ποτέ παρα μόνο οταν σταματήσουμε να το παραγουμε και να το χρησιμοποιουμε σαν να κρινεται απ' αυτο η ζωή μας. Γιατί τελικά απ' τη χρήση του κρίνεται μόνο το τέλος της ζωής μας στον πλανήτη.

Μείωση της έκθεσης μας στο πλαστικο,μείωση ως εξάλειψη της παραγωγής του και μείωση της εξάρτησής μας απ' αυτο.

Αυτά.