Pessimism v progress

Contemporary worries about the impact of technology are part of a historical pattern

Faster, cheaper, better—technology is one field many people rely upon to offer a vision of a brighter future. But as the 2020s dawn, optimism is in short supply. The new technologies that dominated the past decade seem to be making things worse. Social media were supposed to bring people together. In the Arab spring of 2011, they were hailed as a liberating force. Today they are better known for invading privacy, spreading propaganda and undermining democracy. E-commerce, ride-hailing and the gig economy may be convenient, but they are charged with underpaying workers, exacerbating inequality and clogging the streets with vehicles. Parents worry that smartphones have turned their children into screen-addicted zombies.

The technologies expected to dominate the new decade also seem to cast a dark shadow. Artificial intelligence (AI) may well entrench bias and prejudice, threaten your job and shore up authoritarian rulers (see article). 5G is at the heart of the Sino-American trade war. Autonomous cars still do not work but manage to kill people all the same. Polls show that internet firms are now less trusted than the banking industry. At the very moment, banks are striving to rebrand themselves as tech firms, internet giants have become the new banks, morphing from talent magnets to pariahs. Even their employees are in revolt.

The New York Times sums up the encroaching gloom. “A mood of pessimism”, it writes, has displaced “the idea of inevitable progress born in the scientific and industrial revolutions.” Except those words are from an article published in 1979. Back then the paper fretted that the anxiety was “fed by growing doubts about society’s ability to rein in the seeming runaway forces of technology”.

Today’s gloomy mood is centred on smartphones and social media, which took off a decade ago. Yet concerns that humanity has taken a technological wrong turn, or that particular technologies might be doing more harm than good, have arisen before. In the 1970s the despondency was prompted by concerns about overpopulation, environmental damage and the prospect of nuclear immolation. The 1920s witnessed a backlash against cars, which had earlier been seen as a miraculous answer to the affliction of horse-drawn vehicles—which filled the streets with noise and dung, and caused congestion and accidents. And the blight of industrialisation was decried in the 19th century by Luddites, Romantics and socialists, who worried (with good reason) about the displacement of skilled artisans, the despoiling of the countryside and the suffering of factory hands toiling in smoke-belching mills.

Stand back, and in each of these historical cases disappointment arose from a mix of unrealised hopes and unforeseen consequences. Technology unleashes the forces of creative destruction, so it is only natural that it leads to anxiety; for any given technology its drawbacks sometimes seem to outweigh its benefits. When this happens with several technologies at once, as today, the result is a wider sense of techno-pessimism.

However, that pessimism can be overdone. Too often people focus on the drawbacks of a new technology while taking its benefits for granted. Worries about screen time should be weighed against the much more substantial benefits of ubiquitous communication and the instant access to information and entertainment that smartphones make possible. A further danger is that Luddite efforts to avoid the short-term costs associated with a new technology will end up denying access to its long-term benefits—something Carl Benedikt Frey, an Oxford academic, calls a “technology trap”. Fears that robots will steal people’s jobs may prompt politicians to tax them, for example, to discourage their use. Yet in the long run countries that wish to maintain their standard of living as their workforce ages and shrinks will need more robots, not fewer.

That points to another lesson, which is that the remedy to technology-related problems very often involves more technology. Airbags and other improvements in safety features, for example, mean that in America deaths in car accidents per billion miles travelled have fallen from around 240 in the 1920s to around 12 today. AI is being applied as part of the effort to stem the flow of extremist material on social media. The ultimate example is climate change. It is hard to imagine any solution that does not depend in part on innovations in clean energy, carbon capture and energy storage.

The most important lesson is about technology itself. Any powerful technology can be used for good or ill. The internet spreads understanding, but it is also where videos of people being beheaded go viral. Biotechnology can raise crop yields and cure diseases—but it could equally lead to deadly weapons.

Technology itself has no agency: it is the choices people make about it that shape the world. Thus the techlash is a necessary step in the adoption of important new technologies. At its best, it helps frame how society comes to terms with innovations and imposes rules and policies that limit their destructive potential (seat belts, catalytic converters and traffic regulations), accommodate change (universal schooling as a response to industrialisation) or strike a trade-off (between the convenience of ride-hailing and the protection of gig-workers). Healthy scepticism means that these questions are settled by a broad debate, not by a coterie of technologists.

Fire up the moral engine

Perhaps the real source of anxiety is not technology itself, but growing doubts about the ability of societies to hold this debate, and come up with good answers. In that sense, techno-pessimism is a symptom of political pessimism. Yet there is something perversely reassuring about this: a gloomy debate is much better than no debate at all. And history still argues, on the whole, for optimism. The technological transformation since the Industrial Revolution has helped curb ancient evils, from child mortality to hunger and ignorance. Yes, the planet is warming and antibiotic resistance is spreading. But the solution to such problems calls for the deployment of more technology, not less. So as the decade turns, put aside the gloom for a moment. To be alive in the tech-obsessed 2020s is to be among the luckiest people who have ever lived.

Originally posted at The Economist

When fascists and Jews battled on the streets of London

In the late 1940s, as now, people were meant to trust the machinery of democracy. The 43 Group decided they couldn’t

They marched along the seafront in Brighton, waving flags and heralded by drummers. As they reached the pier and turned inland, towards a park known as The Level, they were set upon by a gang of toughs. Dazed and cut off from the ranks behind them, the men at the front were promptly assailed by another gang barrelling down to the beach. For the rest of that summer day, June 5th 1948, the attackers thrashed their quarry all over town. A leader of the march, Jeffrey Hamm, was hospitalised with a broken jaw. “There was fighting on every street corner,” remembers Jules Konopinski. “That was lovely.”

Now 89, Mr Konopinski was one of the fearsome assailants in Brighton. Today he is a white-haired, welcoming great-grandfather, with an impressive recall of ancient adversaries and brawls. Seventy years ago he was known as “Mad Jules”. “Given an order and asked to do something,” he says of his bygone self, “he did it.” He and Harry Kaufman, a diminutive 88-year-old raconteur, are two of the last surviving members of the 43 Group, an organisation set up after the second world war to wipe fascists—such as the concussed marchers in Brighton—from the streets of Britain. Their uncompromising outfit, says Mr Kaufman, was “a great band of brothers”.

Britons like to think they are less susceptible to extreme politics than their neighbours on the continent. Sir Oswald Mosley, leader of the hapless British Union of Fascists in the 1930s, tends to be remembered as a goose-stepping goon, who had somehow failed to notice that his country just wasn’t that kind of place. Fascism’s unlikely recrudescence in Britain in the years after the war—and the resistance it met—are scarcely remembered at all. Now, in another era of rumbling prejudice, rows over the limits of political speech and doubts about the resilience of democracy, this forgotten episode is freshly resonant. Now, as in the late 1940s, ordinary citizens are meant to trust democratic institutions to contain the threats that the system faces. The 43 Group decided they couldn’t.

This can’t happen
As Daniel Sonabend lays out in “We Fight Fascists”, a new, comprehensive history of the group, the origin of its name is hazy. It might have come from the door number of the room in which some of its members gathered before smashing up a fascist event in Holborn. Or it may simply refer to the number of people present at the founding meeting. Most (but not all) of those members were ex-servicemen. Most (but not all) were Jewish.

Either way, its mission was clear. In 1940 leading British fascists had been interned for reasons of national security. Mosley, a pukka former MP, was let out on compassionate grounds in 1943 after his mother-in-law “pestered her former bridesmaid, Clementine Churchill”, the prime minister’s wife. At a Christmas party for released internees in 1945, Mr Sonabend recounts, Mosley’s appearance set off chants of “Heil white man!”

Dingy, battered post-war Britain was in some ways fertile territory for political insurgents. Parts of London and other cities were bombed-out wastelands. Housing was short; food rationing grew even tighter than during the conflict; crime spiked. The winter of 1946 was severe. “As economic conditions decline, manifestations of anti-Semitism will increase,” predicted a bulletin of the 43 Group, now held in the archive of the Jewish Museum in London. “And we all know what that will mean.” Anti-Semitism—stoked by the notions that Jews had caused the war, and were stealing housing from the “natives”—was heightened by friction between Zionist paramilitaries and British forces in Palestine. The murder of two British sergeants in 1947 ignited riots across the country.

A panoply of ambitious fascists tried to exploit the discontent. Hamm (the casualty of Brighton) had been interned on an improvised prison ship off the Falkland Islands, then in a camp in South Africa. In a post-war pamphlet he described communism as “a Jewish confidence trick whereby Jews acquire the nation’s wealth by pretending to nationalise it.” “If a Jew walks on the same pavement,” advised John Marston Gaster, another would-be martinet, “knock him into the gutter where he belongs.” Dozens of fascist gatherings were held every week in London alone, clustering in Jewish areas in the city’s north and east. Devotees sang the Horst-Wessel song and chanted, “The Yids, the Yids, we gotta get rid of the Yids!” The fascist lightning-bolt symbol was graffitied on Jewish premises, along with the semi-occult slogan “Perish Judah”.

The fascists were riven by factional infighting—but so were British Jews. That split was in part caused by the war, which, as wars tend to, shook up the views of those who had fought in it. One of the 43 Group’s leaders was Gerry Flamberg, a paratrooper who had been shot and captured at Arnhem. Searingly, some of the members had helped liberate concentration camps; most had lost relatives in the Holocaust. “They came back from the war, walked into their homes, and they found their families afraid to go out,” says Mr Konopinski, who (like Mr Kaufman) was among a clutch of streetwise youngsters who hadn’t served but joined the group anyway. “And they decided: ‘This can’t happen’.” His own parents had fled Germany in 1938. “My mother and father lost all their families.”

In the only book about the 43 Group before Mr Sonabend’s, one of its founders, Morris Beckman, writes that “The keep-your-head-down and get-indoors-quickly mentality”, which much of Anglo-Jewry had adopted when the Mosleyites harassed them in the 1930s, “had gone for good.” It hadn’t entirely. Older people and established community organs still thought restraining the fascists was the government’s job. “My parents’ attitude was, ‘Keep out of it’,” says Mr Konopinski.

But, beyond using existing police powers to regulate street marches, the Labour government was disinclined to intervene, thinking it imperative to re-establish pre-war civil liberties. The police, meanwhile, were more attuned to threats from the left than the right; some sympathised with the fascists. “Throughout the length and breadth of Britain”, a 43 Group publication railed, “the beast is stirring.”

Codeword Arnold
From the summer of 1946, its members disrupted the fascists’ activities and closed down their meetings wherever they could (as, sometimes, did communists and other like-minded groups). They asked the police to intervene (they wouldn’t), then heckled and yelled and threw tomatoes or light bulbs. If none of those did the trick, they formed a “flying wedge”, heavies at the front, to drive past the lines of fascist stewards and police protection and get to the speaker who, typically, would be perched on a wooden box.

This was no-platforming in the rawest, most literal sense. “Go for the speaker, turn the platform over,” summarises Mr Konopinski. “Job done.” The job got harder when the speakers began perching on an armoured van known as “the Elephant” (pictured with Mosley on the previous page), so that they had to be bombarded from a distance. On the postcards that summoned the members to operations, the codeword “Arnold” meant all-hands-on-deck.

The violence in the resulting skirmishes was grisly. “We didn’t particularly worry about where we hit them, and how we hit them, or what with,” says Mr Konopinski pitilessly. “It’s a great wonder that nobody got killed.” Combatants wielded coshes, belt buckles and cut-throat razors; Mr Kaufman explains that a tightly folded newspaper can be an effective weapon, too. Vidal Sassoon, in his youth a 43 Group stalwart, carried a pair of hairdresser’s scissors; he remembered being called a “dirty Jew bastard” by the police. (A teenage Harold Pinter was also a recruit.) Throughout the summer of 1947 there was a running battle around Ridley Road in now-hip, then-gritty Dalston in east London. “Knuckledusters, lead pipes; 8 arrests”, reported the Daily Mail after one scrap.

Intimidating characters were fielded by both sides. The Lipman brothers, two of the victors of Brighton, “were pre-war all-in wrestlers when it was a tough game,” recalls Mr Kaufman. As for the hardscrabble Goldberg twins, says Mr Konopinski, even the Krays, infamous East End hoodlums, “would not go near them”. On one occasion, Maltese gangsters pelted the 43 Group with razor-encrusted potatoes on the fascists’ behalf. The group liaised with Jack “Spot” Comer, a notorious Jewish racketeer, but decided against enlisting him. “I was always scared,” confides Mr Konopinski, “but it’s fear that makes you brave.”

As “We Fight Fascists” entertainingly documents, however, fighting was only part of the technicolour story. The 43 Group published and distributed pamphlets (see picture) and a newspaper, and raised funds to cover hospital bills and legal expenses. When fascists framed Flamberg for attempted murder, he was defended by one of the Nuremberg prosecutors. There was a headquarters in Bayswater and later near Leicester Square, and training in unarmed combat at a Soho gym.

And, using cloak-and-dagger tradecraft that—like the expertise in violence—was a legacy of the war, the group ran surveillance and intelligence operations. One agent rose through the ranks of fascist stewards, tussling with unwitting 43 Group comrades, to became Mosley’s bodyguard (and facilitate the burglary of his paperwork). A female spy became the mistress of a leading fascist. A couple who went undercover together were eventually shipped off to Canada in a hurry. “They all had one thing in common: failure,” the extracted man wrote witheringly of the die-hards he had duped. “They were men and women who had failed to make the grade.”

When, in November 1947, Mosley signalled the formation of a new party, the Union Movement, meant to subsume the bickering fascist cells, the 43 Group’s infiltrators learned the venue for the announcement and the hall was besieged. But the fascist moment, such as it was, was already passing. Austerity slowly abated; the British withdrawal from Palestine in 1948 muted an anti-Semitic rallying cry. Mosley’s new emphasis on pan-European fascist solidarity baffled his followers. Before long the tin-pot movement disintegrated amid acrimony and half-hearted marches.

Nasty, brutal and short
Members of the 43 Group drifted away, too. At a time when sacrifice was demanded, and for a cause that seemed to warrant it, many had paid for their commitment in injuries or arrests. In the mêlée at Brighton Mr Konopinski, then apprenticed to a handbag designer, had his nose accidentally “flattened” by a former circus strongman fighting on the same side. In 1949, just before his national service, Mr Kaufman was convicted and fined for his part in a fracas. People were trying to hold down jobs and restart their lives after the war. An organisation boasting perhaps 2,000 members at its peak formally wound up in June 1950. Mark Burman, a BBC producer, met some of its veterans for a radio documentary of 2008; he recalls “silver-haired men who could have been your uncle Morrie, shyly offering up knuckledusters and secret paperwork”. Now they are almost all gone.

Was it all worth it—and was it really necessary? “It was very bloody and very nasty,” reckons Gerry Gable, editor of Searchlight, a magazine that keeps track of neo-Nazis, but the 43 Group “basically shut Mosley down”. To its critics, including some in the Jewish community, the group’s bravado merely boosted the fascists’ publicity (if so, comments Mr Sonabend, it was bad publicity, since “the fascists remained associated with street violence and chaos”). A more basic question is whether, in the wake of the war against Hitler, fascism, of all ideologies, was ever likely to become a serious force. In the circumstances, Chuter Ede, the home secretary, thought it safe “to leave these people to the sense of humour of the British people”.

To the 43 Group, in the shadow of the Holocaust, that sounded like classic British complacency. Theirs was a peculiarly traumatised time; but, in different guises, the choices they faced remain sharp and vexed today. When does an opponent become an enemy, and a problem an emergency? When does faith in orthodox politics, even in the rule of law, run out? When is enough enough? “We had to do what had to be done,” insists Mr Konopinski. In the 1960s he helped set up a new organisation to take on the revivified far right. For his part, long after the 43 Group disbanded, Mr Kaufman would sometimes drop into a London bookshop that doubled as a fascist HQ, just to let them know he was there.

The Economist

Φωτιά στη Μορια

Μόλις διάβασα για την φωτιά στη Μόρια. Προς τι ο οδυρμός, προς τι η υποκριτική θλίψη; Τόσα χρόνια στιβαγμένοι εκει, υπεράριθμοι, σε απάνθρωπες συνθήκες με μηδενική ασφάλεια, δεν ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό; Δεν ήταν θέμα χρόνου το αμόκ που υπέστη ο 15χρονος λίγο καιρο πριν;

— Lucy Westenra (@napoleon_mylife) September 30, 2019

Μόλις διάβασα για την φωτιά στη Μόρια. Προς τι ο οδυρμός, προς τι η υποκριτική θλίψη; Τόσα χρόνια στιβαγμένοι εκει, υπεράριθμοι, σε απάνθρωπες συνθήκες με μηδενική ασφάλεια, δεν ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό; Δεν ήταν θέμα χρόνου το αμόκ που υπέστη ο 15χρονος λίγο καιρο πριν;

Θα τρέξουν να πουν όσοι δε νιώθουν, ότι "κανείς δε τους είπε να έρθουν. Δεν είμαστε ντάντοι των αλλόθρησκων εμείς." Φυσικά κ θα το πουν. Θα το πουν ακόμα κι αυτοί που οι φαμίλιες τους ήταν προσφυγες, με τη δικαιολογία οτι στη Μόρια δεν είναι Ελληνες. Θυμάμαι όμως μια φωτια που μου εξιστόρισε η γιαγιά μου, όταν ήρθε από Σμύρνη το ΄22 σε ηλικία 17 ετών. Οταν τους είχαν βάλει στις προσφυγικές κατοικίες αφου ειχε γινει η διαλογή τους στον Πειραιά. Κάηκαν καμπόσοι τότε μου ειπε. Ανάμεσά τους και ο αδερφός της ο Αναστάσης. Οκτώ αδέρφια επιβιβαστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης. Μόνο με τον έναν κατάφερε να γραπωθεί να μη χαθούν. Τα υπόλοιπα χάθηκαν. Χρόνια μετά, μεσώ Ερυθρου Σταυρού κατάφερε και βρήκε άλλους τρεις. Ο πατέρας δε τα κατάφερε ποτέ να μπει στο καράβι.

Η γιαγιά μου ήρθε με δυο βαλίτσες. Μία είχε κοσμήματα κ πετράδια, η άλλη λίγα ρούχα. Σαν αυτούς που λεει ο Σφακιανάκης ότι εχουν 500ευρα στις τσέπες τους. Γιατί γι΄αυτους πρόσφυγας σημαίνει βρωμιάρης κι άφραγκος. Αμορφωτος κ κακούργος.Δεν ειχαν περιουσίες κ ζωή. Ετσι νομίζουν. Οσοι έρχονται από προσφυγικές οικογένειες, ξέρουν πολύ καλά τι λέω.Τα ΄χουν ακούσει κ οι ίδιοι. Ισως έχουν ακούσει επισης τα τιμητικά επιθετα με τα οποια τους φώναζαν οι Ελλαδίτες όταν φτάσανε. Τουρκόσποροι κ παστρικές. Στο σπιτι της γιαγιάς στο Χαλάνδρι,το ΄80κάτι, 60χρόνια μετά όταν μαγείρευε κ μύριζαν έντονα τα μπαχάρια λέγαν στη γειτονιά "μαγειρεύει η Τουρκάλα. Ουτε καν η Σμυρνιά. Κι εμένα 2-3 γειτόνισσες έλεγαν πόσο μοιάζω με τουρκάκι έτσι κατάμαυρα που ήταν τα μαλλιά μου. Χεσμένους τους είχαμε όλους. Οπως και όσως μισούν τους προσφυγες σήμερα.

Δε με ενδιαφέρει η εθνικότητα του προσφυγα, διότι ο πόλεμος μας αφορά όλους. Ολοι θύματα του είναι κ όλοι στη θέση αυτή μπορούμε να βρεθουμε. Απ΄τις μεζονετες μας, στο δρόμο. Κάποιοι το έπαθαν λόγω οικ.κρίσης, κάποιοι λόγω εμφυλίου.

Οι μάνες με τα μωρά τους δεν έβλαψαν κανέναν. Κι αν δε κλαίτε για όσες πνίγηκαν ή όσες κάηκαν, δε πειράζει. Δε σας το ζήτησε κανείς. Να προσέχετε όμως, διότι όλα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού κ ο θύτης, ευκολα γίνεται θύμα.

Things to do in London 01

Visit the wildlife Garden at the Natural History Museum
The Natural History Museum's Wildlife garden ia an urban haven for thousands of British plant ansanimal life in South Kensington. Divided into different areas, the garden recreates seven different habitats, in order to attract different species and givethem an opportunity to thrive.

The garden has previously been home to dragonflies, moorhens, moths, butterflies, foxes, robins, marsh marigolds, primroses, lime, bees and even sheep, and it is always abuzz with wildlife whenever you choose to visit.

www.nhm.ac.uk/galleries/orange-zone/wildlife-garden
Address: Cromwell Road, Sw7 5BD
Nearest tubes: south Kensington, Gloucester Road

Pick blackerries on Wormwood Scrubs One of West London's best blackberry-picking spots, 200-acre Wormwood Scrubs is the biggest green space in Hammersmith and Fullham and one of the largest commons in London Probably most famous foe being home to the Category B men's prison, which has hosted the likes of Keith Richards and Pete Doherty and was the setting for parts of The Italian Job, the Scrubs is also home to pony centre. www.scrubs-online.org.uk Nearest Tube: East Acton, White City

Cycle the Lee Valley
One of London's best off-road cycling routes follows National Cycle Route 1 through the Lee Valley Regional Park from Docklands to Tottenham and beyond.

The route passes Victoria Park, the Olympic site and Walthamstow Marshes, using a mixture of canal towpaths and cycle paths, making a lovely day trip with refreshment stops at the Markfiels Park Cafe, the Riverside Cafe and Tottenham's Ferry Boat Inn.

www.sustrans.org.uk

Η Θεία Σοφία στο Feta Report

Επιτέλους! Τα μεγάλα πνευματα συναντώνται. Οι αναρτήσεις της Σοφίας ήταν για μένα η εμπνευση μου για να ερθώ στο Λονδίνο. Οταν όποιον είχα ρωτήσει μου έκανε την τρίχα, τριχιά η Σοφία με χιούμορ και καλή διάθεση, μου έλυνε τις απορίες. Μέχρι και το spareroom.com απο την Σοφία το έμαθα. Οταν σταμάτησε να γράφει πολύ στεναχωρήθηκα. Η πλάκα είναι οτι όταν μετακόμησα γυρνούσα στις ίδιες γειτονιές (Camden) που περιέγραφε και σκεφτόμουνα: ΄Τώρα θα την δώ σε καμμία γωνία. Εγώ θα την γνωρίσω απο τις φωτό που έχει αναρτήσει και θα την κοιτάζω έντονα (έχω πάει το resting bitch face σε άλλο επίπεδο) και θα τρομάξει και θα καλέσει την αστυνομία'

Το ιστολόγιο στην Ελλάδα γνώρισε μεγάλη ακμή το 2006 λίγο πριν μας πάρει μπάλα το facebook. Θυμάμαι ακόμα τον aggregator του Παναγιώτη Βρυώνη. Χαμος γινότανε με το ποιός είναι πρώτος και δεύτερος (όποιος το έζησε ξέρει τι λέω). Εφτιαξα και εγώ αλλα δεν γνώρισα μεγάλες δόξες. Το διατηρώ ακόμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά τώρα έχει κυρίως βίντεο και αναρτήσεις απο τουιτερ - που είναι η μεγάλη μου αγάπη τώρα τελευταία. Παρεπιπτόντως, το Feta Report έχει ξεχωριστή θέση στο μπλογκ μου.

Τώρα πότε ήταν ελληνική κοινότητα μονιασμένη και μετά αρχίσανε να κουτσομπολευονται και να μαχαιρώνονται πισώπλατα κτλ εγώ δεν θυμάμαι. Συνήθως όπου μαζευονται πάνω απο 50 Ελληνες για πάνω απο ένα μήνα, ξυπνάει μέσα μας ο Ευριπήδης, ο Σοφοκλής και ο Αριστοφάνης μαζί και αρχίζει το πανηγύρι.

Το blog το χρησιμοποιώ σήμερα για να γράφω κείμενα/σχόλια σεντόνια. Ή τίποτα κριτικές απο βιβλία και ταινίες. Αν με διαβάσεις θεία Σοφία: Σου λείπει το blogging λόγω εγκυμοσύνης? Bουρ στον πατσά και γράψε κι άλλα. Προτείνω νέο blog με τίτλο Baby Steps.

Η πρώτη ατομική βόμβα του @Mpoumpi

Έλα πάμε ιστορικό θρεντ

Στις 6 Αυγούστου 1945 το βομβαρδιστικό Β-29 "Enola Gay" ρίχνει την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα. Τα αποτελέσματα της είναι γνωστά. Ο φόβος μιας ατομικής καταστροφής της ανθρωπότητας ξεκίνησε εκείνη την μέρα και ακόμη δεν έχει χαθεί.

— Μπούμπης (@Mpoumpi) August 6, 2019

Στις 6 Αυγούστου 1945 το βομβαρδιστικό Β-29  "Enola Gay" ρίχνει την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα. Τα αποτελέσματα της είναι γνωστά. Ο φόβος μιας ατομικής καταστροφής της ανθρωπότητας ξεκίνησε εκείνη την μέρα και ακόμη δεν έχει χαθεί.

Σύμφωνα με τους Αμερικάνους η ρίψη της Βόμβας ήταν απαραίτητη για να λήξει ο Β' Παγκόσμιος. Ήταν πραγματικά;

Η Ιαπωνία το 1945 είχε ήδη νικηθεί. Αποκλεισμένη πια δεν είχε πρόσβαση σε πρώτες ύλες. Το πετρέλαιο είχε εξαντληθεί, η βιομηχανία είχε αχρηστευθεί.

Μετά και την κατάληψη της Οκινάουα τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά ισοπέδωναν και πυρπολούσαν καθημερινά τις ιαπωνικές πόλεις. Ο λιμός είχε κάνει την εμφάνιση του στον άμαχο πληθυσμό. Η Ιαπωνία δεν ήταν πια παρά ένα ξεδοντιασμένο θηρίο σε κλουβί.

Άλλωστε μετά την συνθηκολόγηση της Γερμανίας πολλοί συμμαχικοί πόροι θα απελευθερωνόντουσαν. Αρκούσε να διατηρήσουν τον αποκλεισμό. Η Ιαπωνία θα συνθηκολογούσε ή θα εξαφανιζόταν.

Δεν ήταν όμως τόσο απλό για τους Αμερικάνους. Οι Αμερικάνοι στρατηγοί είχαν γίνει ήρωες χάρη στην προπαγάνδα έχοντας τρομερή επιρροή στην κοινή γνώμη. Και ήξεραν πως αυτή την επιρροή θα την εξαργυρώσουν με πολιτικές καριέρες. Ήδη ο Αϊζενχάουερ είχε γυρίσει με τις δάφνες του νικητή. Ο Μακ Άρθουρ θα έμενε έτσι;
Δύσκολα.

Ήδη οι δικοί του είχαν αρχίσει μια εκστρατεία στην κοινή γνώμη για εισβολή στην Ιαπωνία. Ο κόσμος άλλωστε ήθελε να τελειώνει αυτός ο πόλεμος επιτέλους.

Ο πρόεδρος Τρούμαν ζήτησε να του ετοιμάσουν ένα σχέδιο εισβολής. Όταν το παρουσίασαν ρώτησε τις προβλεπόμενες απώλειες. 500.000. 500.000 απώλειες για να καταβάλουν έναν ήδη νικημένο εχθρό! Ενώ μέχρι τώρα η νίκη εναντίον της Γερμανίας στοίχισε λιγότερους από 100.000.  Οι στρατηγοί αδιαφόρησαν, ήθελαν τις δάφνες τους. Ο Τρούμαν δεν ήξερε τι να αποφασίσει μέχρι που μπήκε στο τραπέζι η ιδέα της Βόμβας.

Στις 16 Ιουλίου είχε γίνει η πρώτη ατομική δοκιμή στο Alamogordo και τα αποτελέσματα ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία. Ήταν το όπλο που θα μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο. Από την άλλη όμως η δύναμη της δημιούργησε πολλούς ενδοιασμούς.

Αρχικά η Βόμβα δημιουργήθηκε για να νικήσει τον Χίτλερ. Τώρα που είχε νικηθεί ακόμη και οι επιστήμονες που πίεζαν για την δημιουργία της δίσταζαν. Ήταν ενήμεροι για την άσχημη κατάσταση της Ιαπωνίας και δεν ήθελαν να γίνουν συνένοχοι σε έγκλημα πολέμου.

Κάποιοι πρότειναν μια ρίψη εκφοβισμού σε ένα ερημονήσι. Η ιδέα απορρίφθηκε. Η Βόμβα έπρεπε να "επιδείξει" όλα τα καταστροφικά της αποτελέσματα. Θα ριχνόταν σε πόλη και μάλιστα όσο γίνεται πιο άθικτη. Λαμβάνοντας υπόψη την πυκνότητα των πόλεων τα θύματα θα ήταν χιλιάδες.

Όλα αυτά παρουσιάστηκαν στον Τρούμαν που έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε 500.000 νεκρούς Αμερικάνους ή άμαχους Ιάπωνες. Φυσικά η ζυγαριά έγειρε υπέρ των πρώτων. Αλλά ο Τρούμαν ακόμη ήταν αναποφάσιστος.

Ο παράγοντας που τελικά έδωσε την λύση ήταν ο Στάλιν. Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ήδη στα σπάργανα του. Μέχρι τώρα ο Στάλιν τήρησε όλες τις συμφωνίες του. Αλλά αυτές αφορούσαν τον πόλεμο με τον Χίτλερ. Τώρα πια δεν δεσμευόταν από τίποτα. Έπρεπε να γίνει μια επίδειξη ισχύος.

Η τελική απόφαση πάρθηκε. Ο Τρούμαν θα έκανε μια τελευταία πρόταση στους Ιάπωνες για συνθηκολόγηση. Αν δεν την δέχονταν η Βόμβα θα έπεφτε.

Οι Ιάπωνες την απόρριψαν.
Η συνέχεια είναι γνωστή.

Ο εφιάλτης των πυρηνικών

Χιροσίμα - Ναγκασάκι Ο εφιάλτης των πυρηνικών

Excerpt from 'The librarian of Auschwitz' by Antonio Iturbe

The strongest athlete isn't the one who finishes first. That athlete is the fastest. The strongest athlete is the one who gets up again every time he falls, the one who doesn't stop when he feels a pain in his side, the one who doesn't abandon the race, no matter how far away the finish line is. That runner is a winner whenever he reaches the finish linw, even if he comes in last. Sometimes, no motterhow much you want it, being the fastest isn't an option, because your legs arent as long or your lungs as large. But you can always choose to be the strongest. It's up to you - your willpower and your effort. I'm not going to ask you to be the fastest, but I am going to require you to be the strongest.

- Fredy Hirsch

Book: The librarian of Auschwitch - Based on the true story of Dita Kraus
Author: Antonio Iturbe

One photo, 1000 words

Choir! Choir! Choir! Epic! Nights: Rufus Wainwright + 1500 Singers sing HALLELUJAH!

Οι ήρωες του 1821 του @Tolispasp

Να πανηγυρίσουμε για τους ήρωες του 1821 που τιμήθηκαν όπως έπρεπε: ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας φυλακίστηκαν για εσχάτη προδοσία και καταδικάστηκαν σε θάνατο, τον Ανδρούτσο τον στραγγάλισαν Έλληνες, στον Νικηταρά έδωσαν "άδεια επαιτείας" για να ζητιανεύει και πέθανε στην ψάθα.

— Αποστόλης (@Tolispasp) August 1, 2019

Να πανηγυρίσουμε για τους ήρωες του 1821 που τιμήθηκαν όπως έπρεπε: ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας φυλακίστηκαν για εσχάτη προδοσία και καταδικάστηκαν σε θάνατο, τον Ανδρούτσο τον στραγγάλισαν Έλληνες, στον Νικηταρά έδωσαν "άδεια επαιτείας" για να ζητιανεύει και πέθανε στην ψάθα.

Τον Καποδίστρια τον πυροβόλησαν Έλληνες, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης φυλακίστηκε και πέθανε πάμφτωχος στην Αυστρία, ο Λόρδος Μπάιρον πέθαινε ενώ έκανε αιμοπτύσεις από φυματίωση στο Μεσολόγγι 37 χρονών και πήγαν να τον λιντσάρουν γιατί είχε απλήρωτους τους μισθοφόρους.

Η Μαντώ Μαυρογένους διώχθηκε από την πολιτική ηγεσία και πέθανε πάμφτωχη στην Πάρο, την Μπουμπουλίνα την πυροβόλησε Έλληνας, ο Καραϊσκάκης κρίθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας χωρίς δίκη και ονομάστηκε "εχθρός της πατρίδος που πρέπει να προσπέσει στο έλεος των Ελλήνων για συγχώρεση"

Και σχεδόν οοοοοοοοοοοοοοολοι αυτοί ήταν αφορισμένοι απ'το Πατριαρχείο ❤️
 Λίγο ακόμα να τους τιμούσαν και θα λέγαμε τυχερούς τον Διάκο, τον Μπότσαρη και τον Παπαφλέσσα που τους σκότωσαν οι Τούρκοι και δεν πρόλαβαν να "τιμηθούν" κι αυτοί.

"Αφήστε τις εκδηλώσεις και τα γυφτοπάζαρα και κοιτάχτε να αλλάξετε μυαλά" είναι το μήνυμα εδώ.

Μυρωδάτοι χριστιανοί απο @safeleki

#Θρεντ (άγιο Νο3)
Ο παναγιώτατος και μυρωδάτος μητροπολίταρος Μόρφου χτύπησε πάλι και ας δούμε γιατί οι γκέι αναδίνουν οσμές ενώ οι εν χριστώ στρειτ αδελφοί είναι λουσμένοι με ευωδιάζον μύρο.

— Dr. Φελέκι ΜD,CD,DVD,TNT 🗯️ (@safeleki) July 29, 2019

Ο παναγιώτατος και μυρωδάτος μητροπολίταρος Μόρφου χτύπησε πάλι και ας δούμε γιατί οι γκέι αναδίνουν οσμές ενώ οι εν χριστώ στρειτ αδελφοί είναι λουσμένοι με ευωδιάζον μύρο.

Στην εποχή του Βυζαντίου, η χριστιανική θρησκεία απαγόρευε την φροντίδα του σώματος. Ο Χριστιανισμός ξεχώριζε το φθαρτό ανθρώπινο σώμα από το πνεύμα και την ψυχή. Το σώμα ήταν κατώτερου "επιπέδου" και όφειλε να σκληραγωγηθεί.

Η εκκλησία πολέμησε την ασχολία με την εξωτερική εμφάνιση, γιατί το θεωρούσε πρόκληση λαγνείας και απομάκρυνση από τα πνευματικά καθήκοντα που επέβαλε η νέα θρησκεία.

Με την επικράτηση του χριστιανισμού αποκηρύχθηκαν τα περίφημα ρωμαϊκά λουτρά ως χώροι αμαρτίας. Ως και τους χρόνους της Αναγέννησης το μπάνιο εθεωρείτο επιβλαβές για την υγεία, καθώς μπορούσε να προκαλέσει ασθένειες και λοιμώξεις , έξω που θα σε έστελνε στην κόλαση

Οι άνθρωποι της εποχής αρχίζουν σταδιακά να χάνουν την επιθυμία τους για καθαριότητα του σώματός τους για να φτάσουμε στον 16o -17o αιώνα με τη σχεδόν οριστική κατάργηση του πλυσίματος του σώματος με νερό.Ο όρος "άπλυτος μοναχός" παραμένει στερεότυπο στην καθημερινή γλώσσα!

Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα! Το μπάνιο συνδέθηκε με έναν μακρύ κατάλογο παρενεργειών και κατηγορήθηκε ακόμα ότι σκοτώνει και τα έμβρυα στη μήτρα(μαντέψτε,οι "Μόρφου" της εποχής το έλεγαν. Οι Ευρωπαίοι τώρα, πλένονται σπάνια ή δεν πλένονται και καθόλου!

Η «ξηρή καθαριότητα» επιστρατεύτηκε για την αντιμετώπιση της βρομιάς. Οι ευγενείς έτριβαν σχολαστικά το πρόσωπό τους με αρωματισμένα πανιά... Το λούσιμο ήταν άγνωστη λέξη. Η φροντίδα των μαλλιών περιλάμβανε την απομάκρυνση της λίγδας με πούδρα και πίτουρο χωρίς πλύσιμο.

Την ίδια εποχή στην Ανατολή ήταν η χρυσή εποχή των λουτρών και των χαμάμ.Στα χριστιανικά κράτη οι μοναδικές περιπτώσεις που το λουτρό επιβαλλόταν ήταν ως θεραπεία, αφού είχαν γίνει σχολαστικές προετοιμασίες όπως καθαρτικό και κλύσμα από το προηγούμενο βράδυ.

Και φυσικά αφου είχε δώσει το "οκ" η τοπική εκκλησία και δεν κινδύνευες να χαρακτηριστέίς "γλάγνος αιρετικός" και να καταλήξεις σε κανένα μπάρμπεκιου για παπάδες και χριστιανοταλιμπάνους.

Αναφέρονται δε περιστατικά που διάφοροι πρέσβεις έπρεπε να πλυθούν από τους αυλικούς, επειδή θα συναντούσαν υψηλόβαθμους παράγοντες και μύριζαν από τη βρομιά. Αυτοί όμως διαμαρτύρονταν, γιατί μας πλένετε αφού δεν είμαστε άρρωστοι

Βαρέθηκα. Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να γράψω όλο αυτό αφού αρκεί να πλησιάσεις έναν "μελλοντικό άγιο" (ξέρετε εσείς ποιον εννοώ) για να καταλάβεις ότι η μπόχα που είχες μυρίσει ως σήμερα δεν είναι αρκετή.

Κάποτε έλεγαν πως όποιος δεν έχει πλύνει τα πόδια του στον Πηνειό δεν είναι Έλληνας. Φαίνεται πως εκ τούτου όλοι οι Έλληνες δεν πλένουν τα πόδια τους με τίποτα. Περιμένουν να το κάνουν στον Πηνειό.

Γνωστό επίσης το αστείο με το "μύρο" που θα φύγει. Κάποτε δεν το έλεγαν για αστείο πάντως. Όπως και να έχει εσείς επιλέγετε. Είτε πλένεστε με κίνδυνο να σας πει ο Μόρφου γκέι, είτε ασκητεύετε και απέχετε της υγιεινής για να γίνετε άγιοι και σοβαροί στρέιτ άνθρωποι.

Σε όποιον δεν άρεσε το χιουμορ του θρεντ στα παπάρια μου :)

Το ημερολόγιο του @skordaleos

Σπάνια γράφω για πολιτικά αλλά βλέποντας χθες τον Μητσοτάκη στο παλιο λιμανι του Ηρακλείου θυμήθηκα μια ιστορία που μου είπαν.
Στην κατοχή σε ένα σπιτάκι λίγα μέτρα πιο πέρα ζούσαν 4 ορφανά από πατέρα με τη μητέρα τους. Το μεγαλύτερο ήταν 14 και το μικρότερο 6.

— μπακαλιωραιος (@skordaleos) June 23, 2019

Σπάνια γράφω για πολιτικά αλλά βλέποντας χθες τον Μητσοτάκη στο παλιο λιμανι του Ηρακλείου θυμήθηκα μια ιστορία που μου είπαν. 

Στην κατοχή σε ένα σπιτάκι λίγα μέτρα πιο πέρα ζούσαν 4 ορφανά από πατέρα με τη μητέρα τους. Το μεγαλύτερο ήταν 14 και το μικρότερο 6. 

Η μητέρα μπήκε στην αντίσταση βοηθώντας με πληροφορίες,κρύβοντας αντάρτες και Άγγλους ,μεταφέροντας μηνύματα και όπλα μαζί με τα παιδιά της. Κανα δύο φορές οι Γερμανοί την φυλάκισαν αλλά δεν την εκτέλεσαν όπως μερικά ξαδέρφια και θείους της. Της έδιναν όμως μονο 2 κουπόνια για το συσσίτιο σαν τιμωρία. Ποιος να πρωτοφαει με 2 μικρες μεριδες? Ελεημοσύνες της γειτονιάς και ότι μπορούσαν να της δώσουν οι αντάρτες όταν συναντιόντουσαν. Μπομποτες και κονσέρβες κρυμμένες σε πανινες κούκλες και στα μισοφορια.

Αυτή η γυναίκα δεν πήρε ποτέ σύνταξη εθνικής αντίστασης.Το σπιτάκι στο λιμάνι πουλήθηκε για να πληρωθούν γιατροί και νοσοκομεία όταν αρρώστησε βαρια μετά την κατοχή. Το ελληνικό κράτος δεν αναγνώρισε ακόμα και χειρόγραφο σημειωμα μέσα από τα κρατητήρια ενός εκτελεσθεντος που της άφηνε ένα μέρος της περιουσίας του για τους αγώνες της και τη βοήθεια που είχε προσφέρει. 

Αυτά θυμήθηκα καθώς και ότι ο πατήρ Μητσοτάκης έτρωγε από 3 συσσίτια στα Χανιά. Αυτή η γυναίκα ήταν η γιαγιά μου και το μικρότερο παιδί της είναι η μάνα μου. 

Το χειρόγραφο είναι ένα "ημερολόγιο" γραμμένο σε μικρά κομματάκια χαρτιού με μια ημερομηνία και με τα βασανιστήρια που είχαν με 2-3 λέξεις έως την μέρα που τους εκτέλεσαν. Βρέθηκε στα ρούχα του με κηλίδες αίματος πάνω του.

Ζωοφιλία απο @spazoklabanias

Πριν χρόνια, έχουμε βγει για περίπατο στο πάρκο του Φλοίσβου. Ο γιος μου 5 ετών τότε. Εμφανίζεται από το πουθενά τρέχοντας ένας γερμανικός ποιμενικός ΘΗΡΙΟ, πιο μεγάλος από τον γιο μου. Κάποιος που ξέρει ελάχιστα από σκυλιά θα καταλάβαινε ότι ειναι φιλικός και ήθελε να παίξει--->

— Δον Φυστίκης🥜 (@spazoklabanias) July 9, 2019

Πριν χρόνια, έχουμε βγει για περίπατο στο πάρκο του Φλοίσβου. Ο γιος μου 5 ετών τότε. Εμφανίζεται από το πουθενά τρέχοντας ένας γερμανικός ποιμενικός ΘΗΡΙΟ, πιο μεγάλος από τον γιο μου. Κάποιος που ξέρει ελάχιστα από σκυλιά θα καταλάβαινε ότι ειναι φιλικός και ήθελε να παίξει όμως το 5χρονο βλέποντας το τέρας (για τα δικά του δεδομένα) να τον πλησιάζει με ανοιχτό το στόμα, να ακουμπά τα μπροστινά πόδια του επάνω του και τελικά να τον ρίχνει κάτω και να τον γλείφει, έπαθε σοκ. 

Όταν την είπα όσο πιο κόσμια μπορούσα στον ιδιοκτήτη που τον είχε ελεύθερο, έλαβα την αποστομωτική απάντηση "πολύ καλομαθημένο τον έχεις τον μικρό". Η ψυχραιμία των γύρω απέτρεψε τα χειρότερα, γιατί τη δική μου την έχασα. Σήμερα, 8 χρόνια μετά, ο μικρός δεν έχει ακόμη ξεπεράσει τη φοβία του για τα σκυλιά. 

Αν είστε κι εσείς το ίδιο μαλάκες με τον τύπο, ή έχετε τέτοιους γνωστούς, σκεφτείτε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που η ζωοφιλία μπορεί να γίνει απάνθρωπη. Μπορεί κάποια στιγμή να το ξεπεράσει ο μικρός, μπορεί και όχι. Αν όχι, δεν θα έχει κανείς δικαίωμα να του πει τίποτα που δεν θα θέλει ζώα κοντά του.

Εκλογές στην Ελλάδα απο @RodanthiPi

Εκλογές στην Ελλάδα.
Ακούγεται σαν τίτλος επιθεώρησης στο θέατρο & δε θα έπρεπε. Σχεδόν κανένας διάλογος. Εκατέρωθεν μονόλογοι γεμάτοι εμπάθεια, λαϊκισμό, επιθέσεις επί προσωπικού, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Κομματική πειθαρχία που καταστρατηγεί τη λογική & την ενσυναίσθηση. 1/6

— Rodanthi π (@RodanthiPi) May 21, 2019

Ακούγεται σαν τίτλος επιθεώρησης στο θέατρο & δε θα έπρεπε. Σχεδόν κανένας διάλογος. Εκατέρωθεν μονόλογοι γεμάτοι εμπάθεια, λαϊκισμό, επιθέσεις επί προσωπικού, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Κομματική πειθαρχία που καταστρατηγεί τη λογική & την ενσυναίσθηση.

Συνθήματα, sound bites, χυδαία hashtag, νοοτροπία χούλιγκαν & άκρατος ρεβανσισμός. Αβυσσαλέος, οργισμένος, ασυγκράτητος ρεβανσισμός. Οι από δω πηδάνε τους από κει. "Κάτσε να έρθουμε στα πράγματα & θα δείτε..."

Η εξουσία ως αυτοσκοπός. Λες κι η διακυβέρνηση σε οποιαδήποτε επίπεδο (αυτοδιοικητικό, εθνικό, ευρωπαϊκό) είναι 1 αγώνας capture the flag που αρχίζει την προεκλογική περίοδο & τελειώνει με την ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων την Κυριακή των εκλογών.

Ζήλεια, φθόνος, διχασμός, μισαλλοδοξία. Να χάσει το κόμμα του γείτονα. Για να υποφέρει. Κι ας υποφέρω ίσως κι εγώ μαζί του. Το σημαντικό είναι να νιώσω νικητής. Κατακτητής. Επιβήτορας. Να δω το photoshopped avatar μου να με χαιρετά χαμογελαστό από το μπαλκόνι.

Κι ας μην εκπληρώσει τις υποσχέσεις του τα επόμενα 4 χρόνια. Κι ας μην κάνει το παραμικρό για το κοινό καλό. Κι ας απολαμβάνει άπραγος τις παχυλές αποζημιώσεις & τις εκάστοτε μίζες, χαλάλι. Αρκεί η στιγμιαία εκτόνωση. Η αίσθηση του οργασμού by proxy.

Γιατί τι είμαστε; Ότι φάμε, ότι πιούμε & ότι αρπάξουμε. Σιγά μην ενδιαφερθούμε για την πρόοδο της κοινωνίας, το περιβάλλον, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, & όλα αυτά τα χίπικα. Εμείς κερδίσαμε, σας λιώσαμε κουρέλες, σας εξευτελίσαμε!

Τα ξαναλέμε σε 4 χρόνια, πελάτες.

Thomas Bergersen - One Million Voices

Υπάρχουν 3 ειδών δικηγόροι απο @pasta_masai_II

Υπάρχουν τριών ειδών δικηγόροι:Οι Άνθρωποι(με το Α κεφαλαίο που ξεχωρίζουν το σωστό από το λαθος),οι επαγγελματίες που δεν θα φτάσουν στα άκρα όταν ξέρουν πως υπερασπίζονται το λάθος άτομο και τα ΣΙΧΑΜΑΤΑ που προσπαθούν να ισοπεδώσουν τα πάντα για τη προβολή & το χρήμα. pic.twitter.com/m1zwBrRJt3

— Pasta Masai (@pasta_masai_II) June 27, 2019

Υπάρχουν τριών ειδών δικηγόροι:Οι Άνθρωποι(με το Α κεφαλαίο που ξεχωρίζουν το σωστό από το λαθος),οι επαγγελματίες που δεν θα φτάσουν στα άκρα όταν ξέρουν πως υπερασπίζονται το λάθος άτομο και τα ΣΙΧΑΜΑΤΑ που προσπαθούν να ισοπεδώσουν τα πάντα για τη προβολή & το χρήμα.

Και στις τρεις υπερασπιστικες θέσεις θα είχα ενστάσεις αν ήμουν κατήγορος. Θα ρωτούσα το πρώτο δικηγόρο ότι αν το θύμα ήταν το ρεζίλι της Κρήτης, θεωρεί όσους το έφεραν στο σημείο να θέσει τέρμα στη ζωή του, ως την υπερηφάνεια της Ελλάδας; Και αν αυτόν τον κακοποιούσαν καθημερινά, θα θεωρούσε τον εαυτό του ρεζίλι του τόπου του;

Στη δεύτερη υπερασπιστική θέση του συνηγόρου υπεράσπισης, που τόνισε ότι ο παθών θα έπρεπε ή να έμενε ανάπηρος ή να είχε πεθάνει αν τραβούσε καθημερινά αυτές τις κακοποιήσεις, θα του υπενθυμίζα ότι το θύμα ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΟΥΣΕ

Και στον συνήγορο υπεράσπισης που έλεγε ότι "ο Βαγγέλης ήταν φίλος με τον εντολέα του και δεν θα ήθελε να έβλεπε τον εντολέα του στη θέση του κατηγορούμενου" θα απαντούσα ότι ο εντολέας σου όμως δεν είχε πρόβλημα να δει τον Βαγγέλη βασανισμένο και πεθαμένο. Αν είχε, θα τον προστάτευε από τον κάθε αλητη

Περι Πανελληνίων της @linagreek

Θρεντ πανελληνίων
Ο μικρός μου γιος, παιδί με μαθησιακό δυσορθογραφίας, μεγάλωνε και ειδικά στο δημοτικό του έλεγαν ότι δεν είναι καλός μαθητής, επειδή δεν ήταν καλός στην ορθογραφία παρόλο που ήταν πολύ καλός σε άλλα θέματα και εξαιρετικός στα αθλήματα με πανελλήνια στο σκι.1/5

— Lina Greek (@Linagreek) June 29, 2019

Ο μικρός μου γιος, παιδί με μαθησιακό δυσορθογραφίας, μεγάλωνε και ειδικά στο δημοτικό του έλεγαν ότι δεν είναι καλός μαθητής, επειδή δεν ήταν καλός στην ορθογραφία παρόλο που ήταν πολύ καλός σε άλλα θέματα και εξαιρετικός στα αθλήματα με πανελλήνια στο σκι. Αφού ανακαλύψαμε το θέμα που είχε και ξεκίνησε να πηγαίνει σε λογοθεραπευτή (μετρήθηκε με δείκτη ευφυΐας 145!) καταλάβαμε ότι μπορεί να πάρει όσα πτυχία θέλει χωρίς να είναι ποτέ ορθογραφημένος. Του φύτευαν όμως καθημερινά την σκέψη ότι δεν είναι καλός (και στο Γυμνάσιο). Πήγε σε δημόσιο σχολείο Όλα τα χρόνια και ιδιαίτερα εκανε ΜΟΝΟ φέτος (μαθήματικα και έκθεση) στην γ' λυκείου, κι αυτό επειδή, αφού συζητήσαμε για το ποιος θέλει να είναι στη ζωή του, αποφάσισε ότι θέλει να περάσει και καταφέρε άμεσα ν άλλαξει στάση ζωής.Σήμερα μου έστειλαν τη βαθμολογία και έχει γράψει πολύ πάνω από τη σχολή που θέλει.

Λογικά λοιπόν μπαίνει πολιτικών μηχανικών στο ΑΠΘ, ένα παιδί που όλοι έλεγαν ότι δεν μπορεί στο δημοτικό και εμείς του λέγαμε ότι μπορεί να είναι και να γίνει όποιος θέλει στη ζωή του.

Κανένα παιδί δε θα έπρεπε να μάχεται για να ανήκει σε οποιαδήποτε κοινωνικό σύνολο. Εμείς θα έπρεπε να λειτουργούμε με τρόπο που να δέχεται όλα τα παιδιά με κάθε ιδιαιτερότητα χωρίς να τα κρίνουμε απ'αυτην.

Επίσης:

"Nothing isn't over till the fat lady sings".

JUST A WALK (Kithaironas Mountain)

Directed by Stamatis Liontos
Music by Magnus Ringblom
Produced by LionD productions www.liond-productions.com

Ο Κιθαιρώνας είναι πευκόφυτος ορεινός όγκος μεταξύ του όρους Πατέρα, των Γερανείων ορέων, και της Πάρνηθας. Τοποθετείται στα σύνορα Αττικοβοιωτίας, μεταξύ των ορεινών κοινοτήτων των δύο νομών. Η υψηλότερη κορυφή του Κιθαιρώνα λέγεται Προφήτης Ηλίας ή Ελατιάς και έχει υψόμετρο 1.409 μέτρα.

Ο Κιθαιρώνας στην αρχαιότητα αποτελούσε το σύνορο μεταξύ της Βοιωτίας και της Μεγαρίδας. Η σημαντικότερη βοιωτική πόλη στους πρόποδες του Κιθαιρώνα ήταν οι Πλαταιές. Άλλες βοιωτικές πόλεις στις πλαγιές και τους πρόποδες του Κιθαιρώνα ήταν οι Ερυθρές, ο Σκώλος, τα Λεύκτρα και οι Ελευθερές. Η τελευταία πόλη αποτελούσε κέντρο λατρείας του Διονύσου, η λατρεία του οποίου, πέρασε και στην Αττική όταν η πόλη καταλήφθηκε από τους Αθηναίους.

Ελληνικός Κύκλος Βιβλιόφιλων Λονδίνου

Η Ελληνική δανειστική βιβλιοθήκη λειτουργεί στο Λονδίνο για 2 περίπου χρόνια. Εγώ είμαι μέλος απο το Φεβρουάριο το 2018. Παραθέτω τα βιβλία που έχω δανειστεί και διαβάσει εδώ:

Maria's ekivil book montage

Maria Dellaporta's favorite books »

Why's there no straight pride?

Poll: Για ψηφίστε...

11 "unanswerable" questions for atheists - answered

Epic African Music - Jewel Of Africa

London Calling

Το Λονδίνο μέσα απο τα μάτια ενός Έλληνα.

Walking more than 90 kilometers in 10 days with my equipment in London, I felt courtesy and respect from the people, capturing landscapes, architectural buildings, rhythms of life and the atmosphere of a unique city. This is London! Enjoy...

Directed by Stamatis Liontos Music by Alan Ellis & Amanda Sounds
Produced by LionD productions
Special thanks to my best friends Michalis Karampinis & Zafi Naska

www.liond-productions.com

Oh my gods by Alexandra Sheppard

Oh My Gods by Alexandra Sheppard
My rating: 4 of 5 stars

So this book is not young - adult. It's more suitable for 12-year-olds or maybe even younger children. The protagonist is a very immature 16 year old whom I must admit, does have some very real problems. At least her problems are more real than say, Harry Potter's or Katniss'. There were many times when I just wanted to pat her on the head and say: 'There, there. It's going to be alright' while mentally rolling my eyes. I mean really, your life is not going to be over if you do not go to a certain party or wear the wrong outfit. Nobody dies from embarrassment in real life.

I did not like the way gods were portrayed. First of all, in Greek mythology, 99% of the problems mortals faced was because Zeus couldn't keep it in his pants. The result of his promiscuousness was hundreds of bastards. Aphrodite, however, was not one of them. After all these years of life, I would expect the gods to be a little bit harder but instead, they behave like spoilt 18-year-olds. But then this is a children's book after all so I suppose it is excusable.

The twist was not really a twist as anyone who reads the book can see it a mile ahead. Furthermore, I do not believe that the author knows how the internet works. If there was a form hovering above a house in London, there would be dozens of videos online and none would be able to 'contain' the news. However, the reception of said material would not be anything extraordinary. Youtube is full of weird things. We have viral videos of people breaking cysts. Internet fame is not real. 

View all my reviews

 

Get your copy from Amazon 

Staramaki

For British people only

Artistic pictures from my instagram

View this post on Instagram

Random street in London #visitlondon #visituk #citylife #cityliving

A post shared by Maria Dellaporta (@dellaportamaria) on Apr 4, 2019 at 11:23am PDT

View this post on Instagram

Black pub in London #visitlondon #visituk

A post shared by Maria Dellaporta (@dellaportamaria) on Apr 3, 2019 at 12:54pm PDT

View this post on Instagram

View of St. Paul and Street lamp. #visituk #visitlondon #lovelondon

A post shared by Maria Dellaporta (@dellaportamaria) on Apr 2, 2019 at 5:12pm PDT

View this post on Instagram

London #london #visitlondon

A post shared by Maria Dellaporta (@dellaportamaria) on Mar 29, 2019 at 12:18pm PDT