Φωτιά στη Μορια

Μόλις διάβασα για την φωτιά στη Μόρια. Προς τι ο οδυρμός, προς τι η υποκριτική θλίψη; Τόσα χρόνια στιβαγμένοι εκει, υπεράριθμοι, σε απάνθρωπες συνθήκες με μηδενική ασφάλεια, δεν ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό; Δεν ήταν θέμα χρόνου το αμόκ που υπέστη ο 15χρονος λίγο καιρο πριν;

— Lucy Westenra (@napoleon_mylife) September 30, 2019

Μόλις διάβασα για την φωτιά στη Μόρια. Προς τι ο οδυρμός, προς τι η υποκριτική θλίψη; Τόσα χρόνια στιβαγμένοι εκει, υπεράριθμοι, σε απάνθρωπες συνθήκες με μηδενική ασφάλεια, δεν ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό; Δεν ήταν θέμα χρόνου το αμόκ που υπέστη ο 15χρονος λίγο καιρο πριν;

Θα τρέξουν να πουν όσοι δε νιώθουν, ότι "κανείς δε τους είπε να έρθουν. Δεν είμαστε ντάντοι των αλλόθρησκων εμείς." Φυσικά κ θα το πουν. Θα το πουν ακόμα κι αυτοί που οι φαμίλιες τους ήταν προσφυγες, με τη δικαιολογία οτι στη Μόρια δεν είναι Ελληνες. Θυμάμαι όμως μια φωτια που μου εξιστόρισε η γιαγιά μου, όταν ήρθε από Σμύρνη το ΄22 σε ηλικία 17 ετών. Οταν τους είχαν βάλει στις προσφυγικές κατοικίες αφου ειχε γινει η διαλογή τους στον Πειραιά. Κάηκαν καμπόσοι τότε μου ειπε. Ανάμεσά τους και ο αδερφός της ο Αναστάσης. Οκτώ αδέρφια επιβιβαστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης. Μόνο με τον έναν κατάφερε να γραπωθεί να μη χαθούν. Τα υπόλοιπα χάθηκαν. Χρόνια μετά, μεσώ Ερυθρου Σταυρού κατάφερε και βρήκε άλλους τρεις. Ο πατέρας δε τα κατάφερε ποτέ να μπει στο καράβι.

Η γιαγιά μου ήρθε με δυο βαλίτσες. Μία είχε κοσμήματα κ πετράδια, η άλλη λίγα ρούχα. Σαν αυτούς που λεει ο Σφακιανάκης ότι εχουν 500ευρα στις τσέπες τους. Γιατί γι΄αυτους πρόσφυγας σημαίνει βρωμιάρης κι άφραγκος. Αμορφωτος κ κακούργος.Δεν ειχαν περιουσίες κ ζωή. Ετσι νομίζουν. Οσοι έρχονται από προσφυγικές οικογένειες, ξέρουν πολύ καλά τι λέω.Τα ΄χουν ακούσει κ οι ίδιοι. Ισως έχουν ακούσει επισης τα τιμητικά επιθετα με τα οποια τους φώναζαν οι Ελλαδίτες όταν φτάσανε. Τουρκόσποροι κ παστρικές. Στο σπιτι της γιαγιάς στο Χαλάνδρι,το ΄80κάτι, 60χρόνια μετά όταν μαγείρευε κ μύριζαν έντονα τα μπαχάρια λέγαν στη γειτονιά "μαγειρεύει η Τουρκάλα. Ουτε καν η Σμυρνιά. Κι εμένα 2-3 γειτόνισσες έλεγαν πόσο μοιάζω με τουρκάκι έτσι κατάμαυρα που ήταν τα μαλλιά μου. Χεσμένους τους είχαμε όλους. Οπως και όσως μισούν τους προσφυγες σήμερα.

Δε με ενδιαφέρει η εθνικότητα του προσφυγα, διότι ο πόλεμος μας αφορά όλους. Ολοι θύματα του είναι κ όλοι στη θέση αυτή μπορούμε να βρεθουμε. Απ΄τις μεζονετες μας, στο δρόμο. Κάποιοι το έπαθαν λόγω οικ.κρίσης, κάποιοι λόγω εμφυλίου.

Οι μάνες με τα μωρά τους δεν έβλαψαν κανέναν. Κι αν δε κλαίτε για όσες πνίγηκαν ή όσες κάηκαν, δε πειράζει. Δε σας το ζήτησε κανείς. Να προσέχετε όμως, διότι όλα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού κ ο θύτης, ευκολα γίνεται θύμα.