Σήμερα το πρωϊ δεν μπορούσαμε να βρούμε την θεία Μ. Είναι η αδερφή του παππού μου και μεγάλης ηλικίας οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις πάει αμέσως ο νους στο κακό.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Σήμερα τηλεφώνησε στο σπίτι η καθαρίστριά της και μας είπε οτι η θεία δεν ανοίγει την πόρτα παρόλο που κανονικά θα έπρεπε να την περιμένει. Αμέσως έπεσε κινητοποίηση και ανακαλύψαμε πως έχει να δώσει σημεία ζωής απο την Τρίτη το βράδυ.
Οι πλησιέστεροι συγγενείς της - ο πατέρας μου και η αδερφή του - κινητοποιήθηκαν αμέσως. Βρήκαν τα κλειδιά που είχαν για περίπτωση ανάγκης και ειδοποίησαν την αστυνομία. (Ναι είναι υποχρεωτικό να ενημερώνεις σε τέτοιες περιπτώσεις αλλιώς θα γινόντουσαν τα σπίτια ξέφραγα αμπέλια).
Η θεία είχε σβήσει ήρεμα στον ύπνο της. Προ ημερών είχε κάνει τραπέζι και εγώ δεν πήγα γιατί βαριόμουν. Είμαι πολύ μουλάρα. Δε θα υποκριθώ οτι ήμασταν αυτοκόλητες, έμενε μακρυά και συναντιόμαστε μια - δυο φορές το χρόνο, αλλά όσο σκέφτομαι οτι ούτε που θυμάμαι πότε την είχα δει για τελευταία φορά αισθάνομαι χάλια.
No comments:
Post a Comment