Κεριά του Κωνσταντίνου Καβάφη

Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας
σαν μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά,ζεστά και ζωηρά κεράκια

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη
κρύα κεριά,λιωμένα και κυρτά

Δεν θέλω να τα βλέπω
με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι
εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

Candles

 The days of our future stand in front of us
like a row of little lit candles --
golden, warm, and lively little candles.

The days past remain behind us,
a mournful line of extinguished candles;
the ones nearest are still smoking,
cold candles, melted, and bent.

I do not want to look at them; their form saddens me,
and it saddens me to recall their first light.
I look ahead at my lit candles.

I do not want to turn back, lest I see and shudder
at how fast the dark line lengthens,
at how fast the extinguished candles multiply.