Χρόνια και ζαμάνια ...

Πω, πω έχει περάσει πάρα πολύς καιρός χωρίς να' χω ποστάρει τίποτα. Φαντάζομαι πως χρειάζεται μια σύνδεση με τα προηγούμενα.

Το 2007 στις 4 Νοεμβρίου, και αφού τελείωσε η σαιζόν επέστρεψα στην Αθήνα. Μετά απο πολύ Bookcrossing και ξεκούραση και σκέψη (τι θα κάνω επιτέλους στην ζωή μου, που βαδίζω, που πηγαίνω και άλλα τέτοια) επέστρεψα στο κυνήγι εργασίας. Όπου και πήγα και έπεσα πάνω στο kanale's rooms&suites. Τι το'θελα? Γιατί δεν περίμενα η δόλια να' νοίξει η σαιζόν?

Στα χαρτιά το ξενοδοχείο φαινόταν τέλειο και η θέση στα μέτρα μου. Επρεπε να την είχα ψυλιαστεί την δουλειά. Τόση τελειότης πια! Τράβηξα των δεινών μου τον τάραχο απο τον Φευρουάριο του 2008. Δώδεκα μήνες αργότερα και αφού τα είχα φτύσει τελείως πλέον πήρα των ομματιών μου και έφυγα. Μπαίνω σε πειρασμό να εκφράσω τα παράπονά μου αλλά όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο πιο ηλίθια νιώθω. ϊσως κάποια στιγμή να το κάνω και αυτό.

Τεσπα γύρισα με την ουρά στα σκέλια την αυτοπεποίθηση μου στο μηδέν και με τόση κούραση που νόμιζα οτι θα πεθάνω. Όχι τόσο πολύ σωματική κούραση, δεν έκανα δα και τίποτα πολύ δύσκολο, όσο πνευματική και ψυχική απο όσα είχαν προηγηθεί.

Υστερα απο εντατική Sakis - therapy (το τσακίσαμε το starz - τέσσερεις φορές σε ένα μήνα) και μετά απο πολύ catching up με τις λοιπές ρουβίτσες, κάπως πήρα το απάνω μου. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: Δεν θέλαμε να πιάσουμε τραπέζι γιατί ήταν πολύ ακριβό και γιατί οι καλύτερες θέσεις ήταν στις σκάλες (όσοι έχουν επισκεφτεί το εν λόγω μαγαζί ξέρουν). Οπότε βουρ απο τις 21:30 για να πιάσουμε τις καλές θέσεις με 20 ευρώ. Μόλις τελείωνε το πρόγραμμα γραμμή απέναντι για κρέπα/σάντουιτς μέχρι τις 06:00 οπότε μπορούσαμε να μετακινηθούμε με συγκοινωνία και επιστροφή στις 09:00 στο σπίτι για ύπνο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είχε έρθει η Μαρία απο Πήλιο και μετά το σάντουιτς έπιασε μια βροχή, μα μια βροχή που γινόσουν παπί στο δίλεπτο. Και η Μαρία έπρεπε να πάει στο ξενοδοχείο της γιατί και καλά είχε έρθει στην Αθήνα ούχι για το starz αλλά για ένα σεμινάριο (τρομάρα μας όλων μας). Ούτε και θυμάμαι τι ώρα επέστρεψα. Την τελευταία ημέρα που έριχνε αυλαία το κέντρο, ήταν Κυριακή. Αφού φάγαμε και ήπιαμε κάτι ξεγυρισμένα capuccino εγώ και η Ypsilon (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε παρακαλώ) λέμε μιας που είμαστε στο Θησείο δεν πάμε μέχρι το Μοναστηράκι να κοιτάξουμε?

Η μάνα μου νόμιζε πως βγήκα, γύρισα και ξαναβγήκα. Ωραίες μέρες ...

Στο επόμενο ποστ θα πω για το συνέδριο στην Λάρισσα (ι χα σούζα τ'αλογάκι) και για την επιστροφή μου στην Σαντορίνη.