Απο το NITRO Μαρτίου
Γιατί στα περίπτερά μας κρέμονται περισσότερα έντυπα απ'οτι σε οποιαδήποτε άλλη μητρόπολη στον κόσμο.
Γιατί στα περίπτερά μας κρέμονται περισσότερα έντυπα απ'οτι σε οποιαδήποτε άλλη μητρόπολη στον κόσμο.
Στην πρόσφατη έρευνα της ιταλικής La Repubblica σχετικά με τη δημογραφική κατάσταση στις πρωτεύουσες των χωρών της Ε.Ε. ο συντάκτης της εφημερίδας τόνιζε δεικτικά για την Αθήνα: "Αν οι Αθηναίοι έκαναν παιδιά με το ρυθμό που βγάζουν εφημερίδες και περιοδικά, θα είχαν λύσει το πρόβλημα υπογεννητικότητας". Αγνοώντας την ειρωνική εσάνς του σχολίου αυτού, οι περι τα δυο εκατομμύρια Αθηναίοι μεταξύ των είκοσι και πενήντα χρόνων, όσοι δηλαδή αποτελούν το βασικό αναγνωστικό κοινό, μπορούν να καυχιούνται οτι κάθε μέρα της ευδομάδας έχουν να διαβάσουν πάνω απο 100 διαφορετικές εφημερίδες και γύρω στα 500 διαφορετικά περιοδικά (πηγή πρακτορείο Άργος), απο κουτσομπολίστικα μέχρι λογοτεχνικές επιθεωρήσεις (στις οποιές μέχρι και ανέκδοτο υλικό του Ντοστογιέφσκι μπορεί να βρει κανείς) και απο αθλητικές "αμερόληπτες" εφημερίδες μέχρι ειδικές εκδόσεις με μεταφρασμένες συνταγές μαγειρικής απο το Ντουμπαι. Τα μανταλάκια πλέον δεν μοιάζουν αρκετά δυνατά να κρατήσουν να συγκρατήσουν τις μύριες σελίδες που κρέμονται καθημερικά απο τα κιόσκια των περιπτέρων (που, ειδικά στο κέντρο της πόλης, κοντεύουν να πέσουν απο το βάρος). Και είναι βέβαιο οτι κάμποσες απο αυτές τις σελίδες προσφέρονται καλύτερα για το "δάπεδο" των κλουβιών των καναρινιών αντί για ανάγνωση. Όμως κάθε Σάββατο βράδυ - Κυριακή πρωϊ (που έλεγαν και οι Στέρεο Νόβα) δεν υπάρχει ωραιότερη κατάσταση (και τα γαλόνια αλκοόλ που κατανάλωνες όλο το βράδυ δεν βοηθούν παρά ελάχιστα) απο το να στέκεσαι μπροστά απο τους τιγκαρισμένους με εφημερίδες πάγκους στα πέριξ της Ομόνοιας, εκεί στο πεζοδρόμιο μεταξύ Αθηνάς και Σταδίου και να προσπαθείς με το ένα χέρι (γιατί με το άλλο κρατάς το νοστιμότερο after σουβλάκι της πόλης απο τη Γωνιά) να χωρέσεις σε μια γαλάζια σακούλα λαϊκής μια ντουζίνα απο αυτές, ακριβώς για να μη χρειαστεί να το κουνήσεις ρούπι απο το σπίτι σου την Κυριακή που μόλις έχει ξεκινήσει. - ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΜΙΧΟΣ
Πέστα μεγάλε ... Άντε γιατί πολύ την ζορίζουμε τώρα τελευταία την Αθήνα μας και δεν κάνει. Είναι ωραία πόλη.
Καλημέρα Μαράκι! Όλο γκρινιάζουμε για την πόλη μας και όλο συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε την αναρχία της. Μοιραία σχέση! Φιλιά, Μ.
ReplyDeleteΚι οι Βραζιλιάνοι οι μεγαλωμένοι στις "Χαβέλας" (κάπως έτσι δεν λέγονται;) τις γειτονιές με τις παράγγες, κάπως έτσι θα αισθάνονται, γιατί είναι οι γειτονιές με τις οποίες τους συνδέουν συναισθηματικοί δεσμοί. Εδώ φτάσαμε να αναπολούμε τα μεταπολεμικά χαμόσπιτα των χωριών, χωρίς νερό και WC (καλά, για μπάνιο δεν γινόταν ούτε σκέψη)! Λοιπόν, έτσι αγαπάμε κι εμείς την Αθήνα μας. "'Ασκημη, βρωμερή, πυκνοκατοικημένη, ασφυκτική, αλλά είναι το δικό μας λίκνο. Κάποτε ήταν όμορφη. Λιτή, μικρή, νοικοκυρίστικη, με λουλουδάτες αυλές, με γειτονιές ανθρώπινες, με λιγοστό μεν αλλλά πολύ περισσότερο από τώρα πράσινο, χωρίς καυσαέρια και με πουλιά να πετούν ακόμη στον αέρα. 'Εφευγες 5 χιλιόμετρα από το κέντρο και ήσουν σε περιβόλια και κήπους. Είχε και δυό ποτάμια που φροντίσαμε να τα κουκουλώσουμε για να γίνουν δρόμοι! Την κάναμε "Σαν γριά μ' αχτένιστα μαλλιά" όπως έλεγε το παλιό τραγούδι που τραγουδούσε η Βέμπο. Και τότε δεν είχε δει τίποτε ακόμη ο στιχουργός! Που να την έβλεπε σήμερα! Μιά λύση υπάρχει σύντροφοι: Κι αυτή δεν θα τη δούμε εμείς αλλά είμαι βέβαιος ότι θα πραγματοποιηθεί από τις μελλοντικές γενιές (κάποιον Καραμανλή ή Παπανδρέου νυοστής γενιάς): Κατεδάφιση των πολυκατοικιών. Αυτά τα (επιεικώς)τέρατα της "αρχιτεκτνικής" δεν πρέπει να μείνουν. Σε 100 ή 150 χρόνια νομίζω δεν θα υπάρχει καμμία πολυκατοικία ή ίσως μερικές που θα θεωρηθούν "διατηρητέες" (τρομάρα τους!) για να θυμίζουν τις μαλακίες των προγόνων τους (για να τις αποφύγουν οι νεώτεροι!) Τη θέση τους θα πάρουν εκτάσεις με πράσινο, ο κόσμος θα έχει μετακινηθεί προς επαρχίες και νησιά (τα κοντικότερα θα συνδέονται με γέφυρες) και ο πληθυσμός της θα πέσει στο 1 εκατομμύριο (ο πληθυσμός της Ελλάδας δεν θα ξεπερνά τα 5Μ, εκτός κι αν έχουμε δεχτεί μετανάστες από την Ινδία, την Κίνα και το Πακιστάν).
ReplyDeleteI can dream; Can't I?