Tour of my Santorini apartment

Yes the weirdo you can glimpse at some point is me and I would like to thank Sakis Rouvas for the music background!

Found an apartment in Santorini

I found a place to stay! Yupi! I haven’t moved yet but pretty soon I am going to have my very first flat! I have lived alone before but usually I was a “nomad”. I’ve been offered a room to share with someone I didn’t usually know by the management as part of the benefit package but it wasn’t a home.

I am a bit worried, ok I am terrified, because I don’t know if I can make it, financially I mean and I am a bit anxious about the future. A house is a commitment. Next year I will have to work at the same company (dark thoughts: what if they don’t want me back? What if it’s awful and I don’t like it? What if my welfare money can’t cover my expenses in the winter? What if I don’t save enough?).

Landlords here are unbelievable. They take advantage of the situation (aka people’s need for housing now that the season is beginning) and are asking extraordinary amounts of money for rent. Sometimes I think that it would be better if I bought a house rather than rent it! I have seen four possible apartments, all of them expensive but only one of them actually worth the money of the rent. I am picking the bigger one. If I am going to go over budget it might as well be for a house that I truly liked that doesn’t resemble a tiny furnished box.

I’m keeping my fingers crossed and hope for the best. The apartment is a regular one bedroom and not a studio which means I have two beds to spear, so feel free to comment (hint: someone might get lucky and have a free vacation in Santorini!) As soon as I settle I’m going to post pictures.

Reading now: “The righteous men” by Sam Bourne. It’s pretty ok. It’s still pretty early to realize what’s going on but so far this poor reporter writes about a couple of un – related murders and his wife is kidnapped by a sect of religious Jews and he is ordered to stop or they will kill her. It’s not heavy literature but it keeps my mind from wandering about things I really shouldn’t be thinking (above mentioned dark thoughts).

Tomorrow I will either move or go to Oia for a nice walk.

My first days in Santorini

So, I left Athens on the 23rd of March and after a very long - long journey I finally reached Santorini and I am house hunting ever since. The prices are extremely high for tiny furnished apartment studios, apparently there are not many jobs in Athens so everyone is going to the islands at the moment and housing is scarce. I have a couple of possible candidates but they are a little bit more than what I had in mind. My internet time is very limited, I use an internet café so I probably won’t be able to answer all of my mail right away, but I will get to it eventually.

Currently I am staying at the hotel where I will start working on the 31st of March. It’s nice but still needs a thorough clean up and shaping up. Luckily there are scores of electricians, maids, cooks etc making everything ready. The rooms are a bit chilly because of all the humidity but the hotel is located in a rather nice area (though not as nice as Loucas, their view was to die for). The problem with “The Majestic” is that it’s a perfectly luxurious four star hotel that fancies itself a five star and though not as pricey as, say, Mystique, is rather expensive. I think however that I am going to enjoy working here.

The island itself is a huge construction site. Everyone is re – building and making ready for the season though not many places will be open for Easter. In my quest for an apartment I stumbled over a lot of quant little places in or close to Fira with extremely good prices for a nice getaway, I am not going into details right now but I have found perfectly nice double rooms for 40,00 euros per night (who said Santorini is expensive?) I will post more on my next post just in case anyone fancies a visit (do I hear bookcrossing spring excursion? Anyone? No?).

I have read two books already: "Ο μεσάζοντα" του John Grisham, and “Nights of rain and stars” by Maeve Binchy.

That’s all for now.

Ο Θούρειος του Ρήγα απο τον Νίκο Ξυλούρη

War March

Until when, O braves, must we live in the narrow passes,
Alone, like lions, upon the mountain ridges?
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!

Living in caves, seeing before us only trees,
Fleeing from the world because of bitter slavery?
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!

Losing brothers, homeland and parents,
Our friends, our children and all our kin?
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Τα βιβλία δραπετεύουν...

«Όλοι έχουμε βιβλία στις βιβλιοθήκες μας, αγαπημένα και μη, τα οποία, αφού διαβάσουμε, τα αφήνουμε στα ράφια και σκονίζονται. Γιατί να μη δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να τα ξεφυλλίσει; Αυτό τουλάχιστον κάνω τα τελευταία χρόνια».

Έχει δημιουργήσει ένα ιντερνετικό... ράφι, όπου έχει τοποθετήσει τα βιβλία της. Η Ευαγγελία Θεοδωρίδου είναι το τελευταίο διάστημα μέλος της ελληνικής κοινότητας bookcrossing. «Δίνω δηλαδή την ευκαιρία και τη δυνατότητα σε κάποιον άλλον να διαβάσει τα βιβλία που έχω σπίτι μου, αφήνοντάς τα σε κοινή θέα και περιμένοντας από άλλα μέλη να τα πάρουν», λέει στα «ΝΕΑ». Μέχρι σήμερα έχει απελευθερώσει περίπου 60 βιβλία της και άλλα τόσα έχει βρει σε δημόσιους χώρους.

Το 2001, ο Ρον Χορνμπέικερ από την Αμερική θέλησε να δημιουργήσει ένα δίκτυο στο οποίο να καταγράφεται η πορεία των βιβλίων που άλλαζαν χέρια σε όλον τον κόσμο. Έτσι, ξεκίνησε το bookcrossing. Η μόδα ήρθε στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια αργότερα, ενώ η πόλη από την οποία ξεκίνησε ήταν η Λάρισα. Σήμερα, τα μέλη, γνωστοί και ως bookcrossers, φθάνουν τις 5.500! Σύνθημά τους; «Τα βιβλία ταξιδεύουν ελεύθερα».

Διαδικτυακή κοινότητα

Το 5οΣυνέδριο των Ελλήνων Βookcrossers μάλιστα θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη 21-24 Μαΐου. Όπως τονίζει η Άννα Δραγάτσικα, μέλος της οργανωτικής επιτροπής στη Θεσσαλονίκη, το bookcrossing είναι μια διαδικτυακή κοινότητα, που πιστεύει ότι τα βιβλία πρέπει να ταξιδεύουν ελεύθερα από αναγνώστη σε αναγνώστη, μακριά από τα ράφια των βιβλιοθηκών. «Φέρνει κοντά όλους τους ανθρώπους που αγαπάνε τα βιβλία όχι μόνο ως αντικείμενα, αλλά και ως πνευματικά δημιουργήματα». Πώς γίνεται αυτό; Η διαδικασία, όπως προσθέτει, είναι πολύ απλή: μέσα από την ιστοσελίδα www. bookcrossing. com μπορεί κάποιο μέλος να καταγράψει όλα τα βιβλία που θέλει να απελευθερώσει, δημιουργώντας έτσι την ηλεκτρονική του βιβλιοθήκη.

«Για κάθε βιβλίο που θέλει να συμπεριλάβει στη βιβλιοθήκή του, μπαίνει και το καταγράφει- βάζει τον τίτλο, το όνομα του συγγραφέα, το είδος και κάποια σχόλια- παίρνοντας παράλληλα έναν μοναδικό κωδικό (ΒCΙD). Τον κωδικό αυτόν τον σημειώνει κάπου στο βιβλίο και γράφει λίγα λόγια σχετικά με το τι είναι το bookcrossing. Στη συνέχεια, αποφασίζει σε ποιο μέρος θα το ελευθερώσει και μπαίνει στην ιστοσελίδα όπου κάνει την απελευθέρωση του βιβλίου. Ορίζει το πού και το πότε και όλα τα μέλη που έχουν ζητήσει να ενημερώνονται για την σχετική περιοχή, παίρνουν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που τους ενημερώνει πού σκοπεύει κάποιος να αφήσει ένα βιβλίο. Έτσι μπορούν να βγουν μια βόλτα και να αναζητήσουν το βιβλίο». Η ίδια, έχει απελευθερώσει περίπου 600 βιβλία σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά έχει βρει μόλις ένα. Ανακάλυψε το bookcrossing τον Νοέμβριο του 2006 από ένα άρθρο στο Ίντερνετ. Η Έφη Ρούση έγινε αμέσως μέλος της κοινότητας και έναν μήνα μετά πήγε για πρώτη φορά στη συνάντηση των bookcrossers της Θεσσαλονίκης. «Έχω απελευθερώσει σχεδόν 200 βιβλία, ενώ έχουν περάσει από τα χέρια μου μέσω bookcrossing τουλάχιστον άλλα τόσα. Βέβαια, πρέπει να τονίσω ότι δεν βρίσκει κανείς συνέχεια σε δημόσια μέρη βιβλία, καθώς η διαδικασία περιλαμβάνει πολύ το στοιχείο του τυχαίου. Θέλουμε να βγάλουμε τα βιβλία από της βιβλιοθήκες και να τα αφήσουμε να ταξιδέψουν, να βρούνε νέους φίλους, νέους αναγνώστες».

«Ευφάνταστος τρόπος ακτιβισμού»

ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ του bookcrossing από τον Μάιο του 2005. Ο λόγος; Όπως λέει ο Γιάννης Σαχανίδης, «βιβλία που έχω διαβάσει και αγαπήσει αφήνουν τη βιβλιοθήκη, την πόλη και τη χώρα μου και καταλήγουν με τη βοήθεια της τύχης σε χέρια ανθρώπων που βρίσκονται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά και πιθανώς να τα αγαπήσουν όσο κι εγώ».

Έχει απελευθερώσει έως σήμερα περίπου 400 βιβλία, ενώ έχει «πιάσει» μόνο 2- 3 ελεύθερα, βιβλία δηλαδή που άλλοι bookcrossers άφησαν σε δημόσια σημεία. «Ταυτόχρονα όμως έχω διαβάσει και πολλά βιβλία μέσω των άλλων μελών που έχω γνωρίσει από κοντά. Πάντως, το κίνημα αυτό έχει φέρει έναν νέο τρόπο σκέψης σε ό,τι αφορά την ανάγνωση, τη χρήση του Ίντερνετ και την ιδιοκτησία, καθώς είναι ένας ευφάνταστος τρόπος ακτιβισμού.

Άνθρωποι που με έναυσμα το bookcrossing βρέθηκαν μαζί, γνωρίστηκαν και μοιράστηκαν τις δικές τους εμπειρίες. Και όλα αυτά με άξονα την ανάγνωση. Δεν είναι υπέροχο αυτό;».


ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

An ancient temple is moving...

Σβήνουμε τα φώτα για την ημέρα της Γής

Σάββατο 27 Μαρτίου, ώρα 20:30 Σβήνουμε τα φώτα για μια ώρα.

Αύξηση του ΦΠΑ ή κόψιμο του τσιγάρου;

Το ενεργό κάπνισμα είναι πάθηση. Το παθητικό κάπνισμα έχει αναγνωρισθεί ως αιτία πολλών καρκίνων και καρδιοπνευμονικών παθήσεων (Smoking Cessation, έκδοση Βritish Μedical Journal, θέρος 2007). Επιπλέον, ο αέρας που αναπνέουν ο παθητικός καπνιστής και η παθητική καπνίστρια περιέχει περισσότερες δηλητηριώδεις ουσίες συγκριτικά με τον αέρα του ενεργού καπνιστή: φορμαλδεΰδη, βενζόλιο, χλωριούχο βινύλιο, αρσενικό, αμμωνία, υδροκυάνιο, το άμεσα καρκινογόνο βενζοπυρένιο και τις αρωματικές φαινόλες που προσθέτει η καπνοβιομηχανία. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, κάθε έξι δευτερόλεπτα κάποιος πεθαίνει από παθήσεις του καπνίσματος. Η τοξικότερη των ουσιών του καπνού είναι το μονοξείδιο του άνθρακα (CΟo). Είναι άχρουν και άοσμο και με φοβερή διεισδυτικότητα και ταχύτητα χιλιοστών του δευτερολέπτου διαπερνά οποιoδήποτε χώρισμα σαν κι αυτά που εννοεί ο ισχύων νόμος «περί προστασίας των μη καπνιστών». Στους Ελληνες δεν αρέσουν τα ημίμετρα. Ημίμετρα περιγράφει ο νόμος.

Οθωνας και Αμαλία πιο μπροστά από εμάς...

Το πρώτο απαγορευτικό νομοθέτημα για κλειστούς (δημόσιους) χώρους υπεγράφη από τον Οθωνα το 1856 με εισήγηση της βασίλισσας Αμαλίας. Ελευθερία από το κάπνισμα ή Θάνατος από τις παθήσεις που προκαλεί. Η Αμαλία προφήτευσε ότι ο καπνός του τσιγάρου βλάπτει περισσότερο τις γυναίκες. Η άποψή της επιβεβαιώθηκε: αποφρακτική πνευμονοπάθεια, βρογχικό άσθμα, αθηροσκλήρωση και σπασμός των στεφανιαίων αρτηριών της καρδιάς (D. Caralis και συνεργάτες: Smoking is a Risk Factor for Coronary Spasm in premenopausal women. Circulation: 1992, τόμος 85, σελ. 905-909).

Αυτό που επίσης δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι τo κάπνισμα, ενεργό ή παθητικό, μειώνει την αποτελεσματικότητα ενός μεγάλου αριθμού καρδιολογικών φαρμάκων. Επιπλέον, ο καπνός του τσιγάρου στον χώρο δουλειάς ή στο σπίτι προκαλεί φλεγμονή και οίδημα των άνω αεραγωγών, ροχαλητό και άπνοια ύπνου (sleep apnea). Στη διάρκεια της άπνοιας (σταμάτημα της αναπνοής) δεν οξυγονώνεται ούτε ο εγκέφαλος ούτε το μυοκάρδιο. Στη διάρκεια της αναπνευστικής παύλας συμβαίνουν πολλές αρρυθμίες και άλλα χειρότερα.

Το παθητικό κάπνισμα διπλασιάζει τον κίνδυνο για στεφανιαία καρδιοπάθεια, βρογχοπνευμονικό καρκίνο, καρκίνο της ουροδόχου κύστεως, καρκίνο της στοματοφαρυγγικής κοιλότητας και του οισοφάγου. Οι παράγωγες ουσίες του καπνού του τσιγάρου, ΗΟΕΤ και κοτινίνη, συνδέονται άμεσα με τα πρώτα στάδια της καρκινογένεσης απανταχού του σώματος (Αrchives of Εnviromental Ηealth, 2002,57:

416-421). Σήμερα μπορούμε και μετράμε την προδιάθεση του καπνιστή, ενεργού ή παθητικού, για θρομβωτικά επεισόδια στον εγκέφαλο ή στην καρδιά με μια εξέταση ούρων (κοτινίνη ούρων).

Ανδρέας Παπανδρέου, κάπνισμα και στατιστική

Το κάπνισμα ελαττώνει την προστατευτική χοληστερίνη, ΗDL. Η χαμηλότερη τιμή (μονοψήφια) που έχω δει ποτέ μου ήταν στον Ανδρέα Παπανδρέου, στην αρχή της πρωθυπουργίας του. Ο Ανδρέας ήταν άριστος οικονομέτρης. Καταλάβαινε στατιστική όσο κανείς άλλος. Οταν είδε την προγνωστική στατιστική καμπύλη της ΗDL, πού οδηγεί δηλαδή, έκοψε το τσιγάρο εν μια νυκτί.

Η πειθώ είναι ο καλύτερος τρόπος διακοπής της αυτοκαταστροφικής συνήθειας του καπνίσματος. Σας θυμίζω τον νόμο για τις ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα. Στην αρχή υπήρχε απείθεια. Οι τροχονόμοι σταματούσαν τους οδηγούς και έβαζαν πρόστιμα. Σιγά σιγά όμως οι οδηγοί και οι συνοδηγοί πείστηκαν για το ανθρωποσωτήριο αυτό μέτρο. Σήμερα η συμμόρφωση όσον αφορά τη ζώνη ασφαλείας είναι εντυπωσιακή.

Ζημιά στα έμβρυα και στα παιδιά

Το κάπνισμα επηρεάζει και τα έμβρυα. Προκαλεί προβλήματα στη σωματική τους ανάπτυξη, ενώ επηρεάζει και τη μετέπειτα ζωή τους, προκαλώντας προβλήματα στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης. Γονείς που καπνίζουν βλάπτουν τα παιδιά τους, πέρα από τη μίμηση της κακής συνήθειας.

Ο καπνός στο περιβάλλον είναι η συχνότερη αιτία αναπνευστικής ανεπάρκειας των βρεφών και η συχνότερη αιτία αιφνίδιου θανάτου των βρεφών. Το κάπνισμα, ενεργό ή παθητικό, βλάπτει το DΝΑ των γυναικών και είναι μία από τις αιτίες καθυστερημένης σύλληψης του σπερματοζωαρίου από το ωάριο. Βλάπτει και το DΝΑ των σπερματοζωαρίων. Είναι αιτία υπογεννητικότητας.

Το κάπνισμα δεν προάγει μόνο την καρκινογένεση. Βλάπτει και τις αρτηρίες όλου του σώματος, εγκεφάλου, κορμού και άκρων (Caralis D, editor: Lower Εxtremity Αrterial Disease Ηumana Ρress, Τotowa, Νew Jersey 2005). Αυτό έδειξε και η μελέτη ΑΤΤΙCΑ που έγινε στην Ελλάδα. Πολλές από τις τοξικές ουσίες του καπνού του τσιγάρου παραμένουν στα ενδύματα του καπνιστού και της καπνίστριας για πολύ καιρό. Καλό είναι λοιπόν να μην κρατάνε βρέφη ή μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους οι καπνιστές. Μεταβολικές ουσίες του καπνού, όπως οι γλυκοζαμίνες, παραμένουν στον χώρο, σε τοίχους, ταβάνια, κρεβάτια, καρέκλες, καναπέδες κτλ., για μακρό χρονικό διάστημα. Τα άτομα, μικρά και μεγάλα, εκτίθενται στις τοξικές αυτές ουσίες (τριτογενές κάπνισμα). Αγνοια κινδύνου δεν πρέπει να υπάρχει.

Αν θέλουμε οικονομία...

Και τώρα λίγες λέξεις για το οικονομικό κόστος του καπνίσματος στην κοινωνία και στη χώρα. Το κόστος για τη νοσηλεία των παιδιών των καπνιστών σε νοσοκομεία είναι πολύ μεγάλο. Στους ενηλίκους η νοσηλεία για επεμβάσεις καρδιάς, καρωτίδων, αρτηριών των κάτω άκρων, για φαρμακευτική αγωγή πνευμονοπαθειών, για χειρουργικές επεμβάσεις βρογχοπνευμονικών καρκίνων, καρκίνου της ουροδόχου κύστεως, οισοφάγου, στοματοφαρυγγικής κοιλότητας, γλώσσας, για φαρμακοθεραπεία και ακτινοθεραπεία μάς γονατίζει. Το κόστος είναι τεράστιο.

Το συμπέρασμα είναι ότι το συνολικό οικονομικό κόστος των συνεπειών του καπνίσματος για τη χώρα είναι δυσβάστακτο. Η Ιταλία γλίτωσε και γλιτώνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο μετά την πλήρη καπνοαπαγόρευση (Lightwood J.: Τhe economics of Smoking and Cardiovascular Disease, Ρrogress in Cardiovascular Diseases 2003, 48: σελ. 39-78).

Γιατί όχι και η Ελλάδα;

Ο κ. Διονύσης Καραλής είναι καθηγητής Καρδιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Σικάγου, Rush University Μedical Center.



Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

They by Jem

Δανειστική βιβλιοθήκη τα... παγκάκια

Για να μη βλέπουν τα βιβλία τους να σκονίζονται σε ράφια τα αφήνουν για να τα διαβάσουν και άλλοι.

άντα γοήτευε τους ανθρώπους το ταξίδι στο άγνωστο, το μήνυμα σε ένα μπουκάλι στον ωκεανό, το σημείωμα σε ένα μπαλόνι στον αέρα. Ισως εκεί κρύβεται η επιτυχία του bookcrossing, του κινήματος που ζητεί την «απελευθέρωση» των διαβασμένων βιβλίων στον κόσμο - ένας άλλος, υπέροχος, τρόπος να ταξιδεύουμε με τις τυπωμένες λέξεις.

Μέχρι σήμερα, οι ανά τον κόσμο bookcrossers ξεπερνούν τους 850.000 από 130 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν θέλουν να βλέπουν τα αγαπημένα τους βιβλία να σκονίζονται στις βιβλιοθήκες ή να παραμένουν αδιάβαστα για χρόνια, αλλά επιθυμούν να τους δώσουν ξανά πνοή, την ευκαιρία -γιατί όχι;- να... δουν και αυτά τον κόσμο!

Για να συμμετέχει κανείς στο κίνημα δεν απαιτείται παρά μία απλή εγγραφή στη διεθνή ιστοσελίδα www.bookcrossing.com και η αναγραφή ενός κωδικού στο βιβλίο που θέλουμε να «απελευθερώσουμε». Το μόνο που απομένει στη συνέχεια είναι να αφήσουμε το βιβλίο μας σε κάποιο δημόσιο χώρο - σε ένα παγκάκι, σε ένα καφέ ή σε ένα εστιατόριο, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου, πάνω σε ένα ATM, στα λόκερ των γυμναστηρίων, οπουδήποτε. Και τη σκυτάλη παίρνει η μοίρα.

Κανείς δεν ξέρει το ακριβές ποσοστό, εκτιμήσεις θέλουν μόνο ένα στα πέντε βιβλία να «πιάνονται» εκ νέου, όχι μόνο να βρίσκονται από τον επόμενο δηλαδή, αλλά αυτό να «δηλώνεται» και στο Ιντερνετ. Η διαδικασία άλλωστε είναι αργή -πόσο θέλει ένα βιβλίο να διαβαστεί;- ενώ πολλοί νέοι κάτοχοι μπορεί να μην έχουν καν πρόσβαση στο Ιντερνετ. Εάν το έκαναν και σχηματιζόταν το νήμα του ταξιδιού των βιβλίων στα χρόνια, θα ήταν ευχής έργον, αλλά όπως λένε οι διοργανωτές, ο σκοπός του bookcrossing είναι η διάθεση προσφοράς, μοιράσματος. Ακόμα κι αν το ταξίδι του βιβλίου «σταματήσει» πολύ γρήγορα, «ο κόσμος θα είναι καλύτερος χάρη στη γενναιοδωρία σας».

Στην άλλη άκρη

Σκεφτείτε μόνο αυτό, γράφουν, «μπορεί να λάβετε μια ειδοποίηση πέντε χρόνια από σήμερα, που να σας ενημερώνει ότι κάποιος έχει “πιάσει” το βιβλίο σας στην άλλη άκρη του κόσμου».

Ολα τα τελευταία νέα και οι προοπτικές του bookcrossing στην Ελλάδα θα συζητηθούν στο επερχόμενο 5ο Ελληνικό Συνέδριο Βookcrossing που θα πραγματοποιηθεί 21 με 24 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη. Στη συμπρωτεύουσα είχε ξεκινήσει ο θεσμός των ελληνικών συνεδρίων bookcrossing, τον Ιούλιο του 2006, για να περάσει στη συνέχεια από όλες τις πόλεις όπου η κοινότητα των bookcrossers είναι ενεργή. Πρόκειται για την ετήσια συνάντηση των ανά την Ελλάδα μελών του κινήματος που έχει ως απώτερο στόχο τη διάδοση της ανάγνωσης (πληροφορίες στο www. bookcrossers.gr). Η συμμετοχή στις εργασίες του συνεδρίου θα είναι ανοιχτή για όλους, με μια απλή εγγραφή.


Πηγή: Καθημερινή

Everyday Racism

The concept of “everyday racism” emerged in the 1980s and was meant to identify as theoretically relevant the lived experience of racial oppression. Everyday racism is not about racists, but about racist practice, meaning racism as common societal behaviour. Racial inequality perseveres even when the dominant ideology mutes reference to colour, as witnessed in the United States following the successes of the civil rights movement. Some use the term “color-blind racism” to account for racist systems without legally sanctioned race-supremacy ideology.

Racism is easily recognised in its extreme forms (e.g., white youth beating up and killing dark-skinned people), or in its overt forms (e.g., throwing bananas at black players on European soccer fields). Everyday racism can be more coded (a white teacher saying to an African-American student: “How come you write so well?” ); ingrained in institutional practice (appointing friends of friends for a position, as a result of which the workplace remains white); and not consciously intended (when lunch tables in a canteen or cafeteria are informally racially segregated and the white manager “naturally” joins the table with the white workers where only they will benefit from casually shared, relevant information and networking).

Everyday racism is a process of smaller and bigger dayto-day violations of the civil rights of ethnic minorities— and of their humanity and their dignity. Sometimes the meaning of the event remains contestable: Is it or is it not racial discrimination? It may take circumstantial evidence or inference from other experiences to understand the possible racial connotations. The outcome of an event is often more telling than the reported motive. Take the following example:

A 747 aircraft to Amsterdam has a business class section in the front, separated from economy class by a blue curtain with the sign “business class only.” Various passengers sneak behind the curtain to use the business class lavatories right behind the divide. They happen to be white men. But when a young woman of color does the same thing, a flight attendant blocks her way, kindly explaining that she has to use the economy-class facilities. The entrance then gets sealed off with a food trolley.

Discrimination often operates through rules being applied differently or more strictly to people of colour. But does this also apply to this particular case? Imagine the reply of the flight attendant: “We treat everybody equally.” When told that others did the same thing, the response is: “Oh really, I did not notice.” Did the young woman get caught because her brown skin colour stands out? Did the white men get through because they blend in more easily in the predominantly white (male) business class, indicative of global institutionalised racial (and gender) inequality? This surely must have happened on other flights, and whites too must have been sent back at times. Was the limit reached when a person of colour started to take the same liberties? It could be shortsighted to quickly downplay the racial dimension of putdowns and other demotions with seemingly race-neutral arguments such as “it could have happened to anyone.”

The fact of the matter is that in this particular situation the woman of colour was the only one to be put in her place. Perceiving the event as racially significant in its implications reveals how one event, where the person of colour is the only one to receive less favourable treatment, links to both historical and contemporary patterns of racial discrimination. Any situation with random options between better or worse treatment can be a vehicle for racial discrimination, whether it occurs in or outside institutions, in schools, at work, through the media, at a shopping mall, or in the neighbourhood.

At work, the accumulation of seemingly petty experiences of disrespect, humiliations, rejections, blocked opportunities, and hostilities symbolically signifies the “glass ceiling” or “concrete wall,” where colour is a determining factor for upward mobility or for moving sideways, to the centre of an organisation. Because human beings communicate mostly through images and words, everyday racism is often expressed visually and discursively in what is being said or portrayed and how it is being said. In addition, facial expressions or avoidance of contact can “say” a lot too. Such behaviour may even feel trivial or normal.

Everyday racism means that members of the dominant racial/ethnic group automatically favor members of their own group, not simply because they want to be with those they feel are their own, but because they believe, deep down, that white lives count more, that they are more human, that theirs is a superior culture and a higher form of civilization than others. Yet it would be incorrect to see everyday racism simply as a black-versus-white phenomenon. When dominated groups internalise the belief that European-derived cultures are superior, they may themselves become agents of everyday racism.

Everyday racism may cause ethnic minorities to anticipate racism in their contacts with members of the dominant group regardless of whether they are actually discriminated against on each occasion. This is a strategy of self-protection. Counter to the common-sense belief that people of colour are overly sensitive to discrimination, research has indicated that most people of colour are reluctant to label a given situation as racism before carefully considering all other possible explanations to account for unfair treatment. On the contrary, the common-sense belief that racism is a problem of the past makes members of the dominant group insensitive in recognising when and how racism permeates everyday life.

Everyday racism adapts to the culture, norms, and values of a society as it operates through the prevalent structures of power in society. The more status or authority involved, the greater the damage resulting from common-sense prejudiced statements and discriminatory behaviour. When members of a parliament or legislature make discriminatory statements or sanction discriminatory policies in the course of their normal everyday duties, the safety and civil rights of ethnic minorities and refugees are at stake. When teachers underestimate, discourage, or ignore ethnic-minority children, the futures of ethnic-minority generations are at stake. When employers discriminate against people of colour, jobs, incomes, and career mobility are at stake.

Everyday racism is not a singular act in itself, but the accumulation of small inequities. Expressions of racism in one particular situation are related to all other racist practices and can be reduced to three strands of everyday racism, which interlock as a triangle of mutually dependent processes: (1) The marginalization of those identified as racially or ethnically different; (2) the problematization of other cultures and identities; and (3) symbolic or physical repression of (potential) resistance through humiliation or violence. Accusations of oversensitivity about discrimination, continuous ethnic jokes, ridicule in front of others, patronising behaviour, rudeness, and other attempts to humiliate and intimidate can all have the effect of discouraging action against discrimination.

Although the term everyday racism has such an informal ring that it may sound as if it concerns relatively harmless and unproblematic events, it has been shown that the psychological distress due to racism on a day-to-day basis can have chronic adverse effects on mental and physical health. The anticipation that discrimination can happen becomes in itself a source of stress. The same holds true for fretting over how to respond, whether the response has been effective, and whether victimisation will follow. Studies have demonstrated a link between exposure to everyday racism and blood pressure. This is not to say that targets of racism are only victims, powerless or passive against the forces of exclusion. Throughout history, active community resistance against racial discrimination has emerged from anger about the indignities of everyday life.

Legal battles against racial discrimination are a mixed bag, even with progressive laws in place. The European Equal Treatment Law, for instance, follows the principle of a shared burden of proof. If the party who feels discriminated against provides “facts” that give reason to believe that racial discrimination may have occurred, it is the other party’s responsibility to prove that the accusation is not true. But what the “facts” are is a tricky issue. The accused party is likely to deny that anything happened and witnesses may refuse to cooperate out of fear of retaliation. As a result, ethnic minorities often refrain from filing complaints, feeling their stories will not be believed anyway, or because they have doubts about the gains to be made. Studies have shown that testimonies and stories can provide relevant and detailed information about what happens and how racial injustices happen. The more these stories are voiced and circulated, the more sensitivity people develop for recognising these everyday violations as forms of everyday racism.


Read More about Everyday Racism

Αχχχ τα νέα μέτρα

Αφού ο κουμπαράς είναι τρύπιος όσα λεφτά και να ρίξει ο κοσμάκης πάλι άδειος θα είναι, και εξηγούμαι.

Όσον αφορά τα νέα μέτρα έχω τις εξής ενστάσεις. Ναί, να δώσουμε μέρος του μισθού μας στο κράτος αλλά θα πάει εκεί που πρέπει ή θα καταλήξει σε καμμιά offshore εταιρεία όπως τόσοι φόροι και κρατήσεις που πληρώναμε τόσα χρόνια?

Δεν είδα κανέναν υπευθυνο να δικάζεται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Βέβαια αν όντως πάνε φυλακή οι υπέυθυνοι τότε η Βουλή θα συνεδριάζει στον Κορυδαλλό αλλά τι να κάνουμε.

Και έστω οτι λύνεται το πρόβλημα για τους επόμενους 2 μήνες. Μετά? Τον Αυγουστο τι θα γίνει? Θα κοπεί ο δωδέκατος και ο ενδέκατος μισθός? Ή θα πουλήσουμε την Ακρόπολη? (ακούστηκε και αυτό).

Τι λύση θα δωθεί αγαπητοί μου όταν δεν παράγει τίποτα η χώρα? Που στο όνομα του ελευθερου εμπορείου ο στρατός αγοράζει κρεμμύδια απο την Τουρκία?

Το σκεπτομαι και άκρη δεν βγάζω ...
Και μιας και το έφερε η κουβέντα, δείτε τι έγραψε ο Mikeius: Πάρ'τα μωρή Αφροδίτη

Και μιας και μιλάμε για κατάντια, τσάκω και ένα βίντεο που αν σε πείραξε η Αφροδίτη τώρα το εγκεφαλικό το έχεις στο τσεπάκι σου:

Στους δρόμους με φαντασία

«Απελευθερώνουμε βιβλία», λένε οι bookcrossers (βιβλιοδρομείς). Σαν τα πουλιά... Το πρώτο βιβλίο που άφησε η κυρία Αννα Βαρνά, δασκάλα αγγλικών σε δημοτικό σχολείο, σε ένα χωριό της Καρδίτσας, την Ιτέα, ήταν «Ο κλόουν» του Χάινριχ Μπελ. Το άφησε σε μια καφετέρια στη Λάρισα. Αλλα περιμένουν σε παγκάκι ή δίπλα σε ένα άγαλμα. Κάθε βιβλίο έχει μια ταυτότητα- μια ετικέτα που σε προσκαλεί να το πάρεις, να το διαβάσεις και να το απελευθερώσεις κι εσύ. Ετσι, τα βιβλία ταξιδεύουν. Αυτή είναι η βιβλιοδρομία (bookcrossing). Και μάλιστα σήμερα, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου του 2010 στις 3 μ.μ., οι Βookcrossers της Αθήνας θα μαζευτούν στο «Cafe Singles» (Αγίας Ειρήνης 4, Μοναστηράκι). Και όπως ενημερώνουν όσους δεν έχουν έρθει ξανά σε επαφή μαζί τους: «Στις συναντήσεις μας γνωριζόμαστε μεταξύ μας. (...)Γελάμε, κανονίζουμε διάφορα που έχουν ή δεν έχουν σχέση με το bookcrossing, εξόδους, συναυλίες... ».

Υπολογίζονται περίπου σε 4.500

τα άτομα που σε όλη την Ελλάδα μετέχουν σε απελευθερώσεις βιβλίων. Η Αννα Βαρνά, η οποία ζει στη Λάρισα και θεωρείται από τα πρώτα μέλη του bookcrossing, θυμάται τη χαρά που της έδωσε ένα βιβλίο, το οποίο ίσως να μην το διάβαζε αν δεν ήταν ταξιδιάρικο. «Ηταν η “Μικρά Ικαρία”. Ενα βιβλίο-“διαμάντι”», λέει.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Το ιστολόγιο της Άννας: Βιβλία και ξερό ψωμί