Πώς είναι η ζωή με δυο «μαμάδες»;

Πώς είναι η ζωή με δυο «μαμάδες»;

Ως κοινωνικό αίτημα είναι υπαρκτό και στην πράξη πολλά ομόφυλα ζευγάρια ανατρέφουν τα παιδιά τους. Πόσο όμως αυτό επηρεάζει τη ζωή των παιδιών και ποιοί «δικαιούνται» τελικά να είναι γονείς;

Καλά τα λέει ο συγγραφέας αλλά εδώ στο Ελλαδιστάν προτιμούμε να αφήνουμε τα παιδιά σε ιδρύματα παρά να μεγαλώνουν σε "ανώμαλες" οικογένειες.

Υπάρχει ένα ζήτημα που ο συγγραφέας δεν το άγγιξε. Οι γυναίκες εκτός απο την τεχνιτή γονιμοποίηση έχουν κι άλλους τρόπους να γίνουν μητέρες. Μπορεί να είναι δυσάρεστος αλλά υπάρχει. Αλίμονο στους αρσενικούς ...

Επιπλέον ενώ έχει αποδειχθεί οτι ομοφυλοφυλία και παιδεραστία δεν πάνε χέρι με χέρι ελάχιστοι τολμούν να το παραδεχτούν και όλοι προβάλουν διάφορους ανόητους λόγους για τους οποίους οι ομοφυλόφιλοι δεν θα γίνουν καλοί γονείς. 'Ομως είναι τελείως υποκριτικό απο μέρους "της κοινωνίας" να μην στειρώνει πχ τους βιαστές ή δολοφόνους ή (ακόμα χειρότερα) αυτούς που ασκούν οικογενειακή βία, αλλά να θεωρεί πως "αυτά συμβαίνουν" και οτι ένας δολοφόνος "μπορεί να είναι καλός με τα παιδιά του" αλλά οι γκει απλά δεν είναι άξιοι ...

Σχετικά με τους γκει υπάρχει η εξής προχωρημένη αντίληψη στην Ελλάδα:

Είναι δικαίωμά τους να κάνουν τις επιλογές τους αλλά δεν επιτρέπετε να έχουν αυτά που είναι δεδομένα για οποιονδήποτε άλλο (δηλαδή ο γάμος και τα παιδιά). Αυτό είναι το τίμημα της διαφορετικότητας τους. Η οικογένεια είναι δικαίωμα των "φυσιολογικών" και οι γκει αποκλείονται γιατί είναι κακές επηρροές.

Το αστείο είναι πως αυτές οι δηλώσεις συνήθως προηγούνται απο το "Εγώ δεν είμαι ομοφοβικός. Δεν θεωρώ τους γκεί κακούς ανθρώπους, έχω φίλους που είναι γκει, αλλά ..." και μετά ακολουθούν οι πιο υστερικές/ομοφοβικές αντιλήψεις που μπορεί να σκεφτεί κανείς.

Τουλάχιστον ας έχουν μερικοί το θάρρος της γνώμης τους, πια ...