Θα ξαναπω κάτι. Δεν κατηγορεί κανείς όλους τους άνδρες ως εν δυνάμει εγκληματίες. Έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα υπέροχης και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς από άντρες στη ζωή μας. Έχουμε φίλους αγαπημένους, πατεράδες, αδελφούς, γκόμενους που ήταν άψογοι και πριν και μετά τη σχέση.
— Minerva (@tauriel10890802) May 15, 2020
Θα ξαναπω κάτι. Δεν κατηγορεί κανείς όλους τους άνδρες ως εν δυνάμει εγκληματίες. Έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα υπέροχης και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς από άντρες στη ζωή μας. Έχουμε φίλους αγαπημένους, πατεράδες, αδελφούς, γκόμενους που ήταν άψογοι και πριν και μετά τη σχέση.
Η συζήτηση που έχει ξαναανοίξει είναι για να αναδειχτεί ένα κοινωνικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει τσουβάλιασμα. Υπάρχει ανάγκη όμως να αναγνωριστεί η έκταση του φαινομένου που οι άντρες συχνά αγνοούν. Το λεωφορείο, το τρένο, το πάρκο είναι διαφορετική εμπειρία εάν είσαι γυναίκα.
Το φαινόμενο της παρενόχλησης/βιας/εμφυλης βίας κλπ περιλαμβάνει
- Την ατιμωρησία: αστυνομία που δεν κάνει κάτι και ενεργά σε αποτρέπει από καταγγελία, δικαστήρια που δεν προστατεύουν το θύμα
- Ανοχή από άντρες και γυναίκες. Έλα μωρε τι σου έκανε, καλά και εσύ έκατσες; Mηπως σου άρεσε; και γιατί είχες πιει, τι φορούσες.
- Αντικειμενοποίηση και κτητικότητα. Σκεφτείτε μόνο πως αυτομάτως αλλάζει η συμπεριφορά στο πέσιμο όταν μια κοπέλα συνοδεύεται. Η παρουσία ενός φίλου ή συζύγου εκμαιεύει περισσότερο σεβασμό από ότι η ίδια από μόνη της.
Για αυτό λοιπόν οι φοιτήτριες βάζουν και όνομα αγοριού στο κουδούνι. Ή παραγγέλνουν για δύο ενώ είναι μόνες. Για αυτό πολλές γυναίκες αποφεύγουν να πουν ότι χώρισαν. Επειδή πολλοί άντρες αλλάζουν συμπεριφορά όταν υπάρχει ή δεν υπάρχει άλλος άντρας στην εικόνα.
Αυτά λοιπόν που δεν έχετε δει εσείς οι άντρες που αισθάνεστε παρεξηγημένοι, δεν τα έχετε δει γιατί γίνονται όταν δεν κοιτάτε, όταν λείπετε, όταν δεν υπάρχετε. Αυτοί που τα κάνουν έχουν άλλη συμπεριφορά όταν είστε εκεί και άλλη όταν δεν είστε. Άλλα δεν σημαίνει οτι δεν γίνονται.
Καμία επίθεση σε εσάς. Σας θέλουμε συμμάχους. Και να επαγρυπνείτε. Και να πέρνετε θέση. Στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην οικογένεια. Ένας απλός κανόνας να θυμάται κανείς είναι η ισορροπία της δύναμης. Εάν υπάρχει διαφορά στη σχετική δύναμη (λόγω θέσης/εργασίας/αριθμού ατόμων)
Πάρτε το μέρος του ατόμου στη δυσχερέστερη θέση. Σε όλα τα θέματα, όχι μόνο σε αυτο,
Με αφορμή την καταδίκη των 2 σκουπιδιών για τον βιασμό και την γυναικοκτονια της Ελένης #Τοπαλουδη βγήκαν πάλι από την τρύπα τους τα alpha males να κραυγάσουν «Ναι, αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι». Αδερφέ σορρυ αν στο χαλάω αλλά είμαστε όλοι έτσι, εν δυνάμει βιαστές και σεξιστες. 1/9
— vorillaz (@vorillaz) May 15, 2020
Με αφορμή την καταδίκη των 2 σκουπιδιών για τον βιασμό και την γυναικοκτονια της Ελένης #Τοπαλουδη βγήκαν πάλι από την τρύπα τους τα alpha males να κραυγάσουν «Ναι, αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι». Αδερφέ σορρυ αν στο χαλάω αλλά είμαστε όλοι έτσι, εν δυνάμει βιαστές και σεξιστες.
Οσο ανεχόμαστε τα πρωτοσέλιδα της Espresso για δολοφονίες πάθους και τη σωματεμπορία στο Μεταξουργείο. Όσο η συνάδερφος μας σκέφτεται διπλα τι θα φορέσει στη δουλειά και παίρνει τα μισά λεφτά από εμάς.
Όσο κοπέλες στριμώχνονται στα ΜΜΜ να μην της χουφτώσουν, τραβάνε τη φούστα τους και τρέχουν από το ταξί στη πόρτα. Όσο μετράμε συνεχώς πτώματα συζύγων, συντρόφων και αδερφών, πάντα από πάθος και έρωτα.
Όσο δεν μαθαίνουμε στα μούλικα μας πως αν απλώσουν το ξερό τους θα τους το κόψουμε και πως το «όχι» σημαίνει αυτό ακριβώς ΟΧΙ.
Όσο ανεχόμαστε να ξανά βιάζουν και να ξανά σκοτώνουν μέσα στις δικαστικές αίθουσες τα θύματα και τις οικογένειες τους για το τι φορούσαν, που πήγαιναν ή δεν είχαν σύντροφο.
Όσο αποδεχόμαστε πως τα τρανς άτομα πρέπει να βιοπορίζονται αποκλειστικά από τη πορνεία. Όσο ακούμε κάθε γυναίκα του κύκλου μας να διηγείται το ίδιο μοτίβο, την ίδια τραυματική εμπειρία.
Όσο ο Λοβερδος κυκλοφορεί ακόμα στο κοινοβούλιο ενώ κρέμαγε άρρωστες γυναίκες στα μανταλάκια για λίγες ψήφους.
Ο βιαστής είμαι εγώ, είσαι εσύ, το αφεντικό στη δουλειά, ο πατέρας μου, ο κολλητός μου και ο αδερφός μου. Η κάθε Ελένη, ο κάθε Ζακ, ο κάθε Γιακουμάκης και η Κατερίνα Γκουλιωνη βρίσκονταν απέναντι μας.
Για αυτό καλό είμαι να το βουλώνεις, γιατί το βάρος να σκοτώνουμε και να βιάζουμε ξανά και ξανά δεν το φέρουμε όλοι αβασάνιστα.
Οσο ανεχόμαστε τα πρωτοσέλιδα της Espresso για δολοφονίες πάθους και τη σωματεμπορία στο Μεταξουργείο. Όσο η συνάδερφος μας σκέφτεται διπλα τι θα φορέσει στη δουλειά και παίρνει τα μισά λεφτά από εμάς.
Όσο κοπέλες στριμώχνονται στα ΜΜΜ να μην της χουφτώσουν, τραβάνε τη φούστα τους και τρέχουν από το ταξί στη πόρτα. Όσο μετράμε συνεχώς πτώματα συζύγων, συντρόφων και αδερφών, πάντα από πάθος και έρωτα.
Όσο δεν μαθαίνουμε στα μούλικα μας πως αν απλώσουν το ξερό τους θα τους το κόψουμε και πως το «όχι» σημαίνει αυτό ακριβώς ΟΧΙ.
Όσο ανεχόμαστε να ξανά βιάζουν και να ξανά σκοτώνουν μέσα στις δικαστικές αίθουσες τα θύματα και τις οικογένειες τους για το τι φορούσαν, που πήγαιναν ή δεν είχαν σύντροφο.
Όσο αποδεχόμαστε πως τα τρανς άτομα πρέπει να βιοπορίζονται αποκλειστικά από τη πορνεία. Όσο ακούμε κάθε γυναίκα του κύκλου μας να διηγείται το ίδιο μοτίβο, την ίδια τραυματική εμπειρία.
Όσο ο Λοβερδος κυκλοφορεί ακόμα στο κοινοβούλιο ενώ κρέμαγε άρρωστες γυναίκες στα μανταλάκια για λίγες ψήφους.
Ο βιαστής είμαι εγώ, είσαι εσύ, το αφεντικό στη δουλειά, ο πατέρας μου, ο κολλητός μου και ο αδερφός μου. Η κάθε Ελένη, ο κάθε Ζακ, ο κάθε Γιακουμάκης και η Κατερίνα Γκουλιωνη βρίσκονταν απέναντι μας.
Για αυτό καλό είμαι να το βουλώνεις, γιατί το βάρος να σκοτώνουμε και να βιάζουμε ξανά και ξανά δεν το φέρουμε όλοι αβασάνιστα.
