Οι άνθρωποι είναι πολύ περίεργα όντα. Ή μάλλον πολύ αδύναμα. Όλοι έχουμε κάποια standarts, κάποιες ηθικές αξίες που λέμε πως δεν θα τις παραβούμε. Όμως οι "υποθετικές" καταστάσεις στις οποίες υποβάλουμε τους εαυτούς μας για να καταλήξουμε σε αυτές τις αρχές δεν έχουν καμμία ή ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει αν δεν δοκιμαστεί, αν δεν του σκάσει η κακιά στιγμή που λένε.
Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμε κρίνοντας ένα διαθέσιμο πειραματόζωο - εμένα. Το καλοκαίρι (όταν έπεσαν οι δημοσιεύσεις σε αυτό το ημερολόγιο) βρήκα μια δουλειά. Ήμουν receptionist σε ένα ξενοδοχείο στον Άλιμο και ναί ήταν ζευγαράδικό. Το αφεντικό απο την αρχή με αντιπάθησε. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά πάντοτε είχα την αίσθηση οτι με έβλεπε με μισό μάτι. Ρωτούσα τις συναδέλφους μου που ήταν παλαιότερες εαν έκανα καλά την δουλειά μου, μήπως όντως τον ζημίωνα οπότε δικαιολογημένα με αντιπαθούσε αλλά με διαβεβαίωναν οτι δεν ήταν έτσι. Τις ρωτούσα επίσης εαν το αφεντικό πάντα είναι τόσο εριστικό και γενικότερα αντιπαθητικό (pain in the neck είναι η σωστή αγγλική έκφραση) ή εαν ήταν έτσι μόνο μαζί μου και άλλαζαν το θέμα.
Έμεινα εκεί τέσσερις μήνες, όσο δηλαδή να βρει και να εκπαιδεύσει μια αντικαταστάτριά μου. Μετά με έδιωξε. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Ο μισθός που μου επισήμανε ως "τα νόμιμα" ήταν κατα 110 ευρώ χαμηλότερος απο τα κανονικά, επιπλέον είχα υπογράψει χαρτί της παραίτησής μου και ένα ακόμα που έλεγε οτι είχα αποζημιωθεί πλήρως και δεν είχα άλλες απαιτήσεις απο την εταιρεία. Ήξερα τι υπέγραφα (δεν ήξερα για τον μισθό) αλλά εαν δεν το έκανα δεν θα με προσλάμβανε ποτέ.
Το θέμα είναι αλλού. Όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά Χριστουγεννιάτικα και κατάλαβα πόσο πολύ με είχε εκμεταλλευτεί και χρησιμοποιήσει, το παλιοτόμαρο, άρχισα να κάνω περίεργες και επικύνδυνες σκέψεις. Σκέψεις που δεν θα φανταζόμουν ποτέ οτι ήμουν ικανή να κάνω. Ας πούμε ευχόμουν συχνά να 1) του επιτεθούν ληστές και να τον κάνουν μαύρο στο ξύλο, 2) βρω το αυτοκίνητό του και να το κάνω χάλια με τα κλειδιά μου, 3) τον πιάσει η εφορία και του το κλείσει το μαγαζί (κόβαμε περίπου το 1/3 απο τις αποδείξεις που έπρεπε κανονικά να κόβουμε) και γενικά άλλα πολύ πιο τρομερά και τρομακτικά πράγματα. Μέχρι που έβλεπα στο ύπνο μου οτι τον σκότωνα - και μ'άρεσε.
Ξέρω οτι για τους περισσότερους αυτά θα φαίνονται αστεία ή φυσιολογικά, αλλά δεν είναι για μένα. Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Πάντοτε πίστευα πως δεν ήμουν άνθρωπος της εκδίκησης. Νόμιζα οτι θα μπορούσα να το προσπεράσω πιο εύκολα. Νόμιζα οτι οι "καλοί άνθρωποι", και σ'αυτή την κατηγορία έβαζα και τον εαυτό μου, δεν αντιμετωπίζουν τους άλλους με τέτοιο τρόπο ακόμα και όταν τους χρειάζεται. Όμως έκανα λάθος. Εαν έφτασα σε αυτό το σημείο για κάτι τόσο απλό όπως 300 - 400 ευρώ και μια απόλυση τι θα είχα κάνει εαν κάποιος με είχε βλάψει πραγματικά? Η όλη εμπειρία με δίδαξε κάτι για τον εαυτό, αλλά ειλικρινά ήταν ένα μάθημα που θα προτιμούσα να μην είχα πάρει.
Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμε κρίνοντας ένα διαθέσιμο πειραματόζωο - εμένα. Το καλοκαίρι (όταν έπεσαν οι δημοσιεύσεις σε αυτό το ημερολόγιο) βρήκα μια δουλειά. Ήμουν receptionist σε ένα ξενοδοχείο στον Άλιμο και ναί ήταν ζευγαράδικό. Το αφεντικό απο την αρχή με αντιπάθησε. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά πάντοτε είχα την αίσθηση οτι με έβλεπε με μισό μάτι. Ρωτούσα τις συναδέλφους μου που ήταν παλαιότερες εαν έκανα καλά την δουλειά μου, μήπως όντως τον ζημίωνα οπότε δικαιολογημένα με αντιπαθούσε αλλά με διαβεβαίωναν οτι δεν ήταν έτσι. Τις ρωτούσα επίσης εαν το αφεντικό πάντα είναι τόσο εριστικό και γενικότερα αντιπαθητικό (pain in the neck είναι η σωστή αγγλική έκφραση) ή εαν ήταν έτσι μόνο μαζί μου και άλλαζαν το θέμα.
Έμεινα εκεί τέσσερις μήνες, όσο δηλαδή να βρει και να εκπαιδεύσει μια αντικαταστάτριά μου. Μετά με έδιωξε. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Ο μισθός που μου επισήμανε ως "τα νόμιμα" ήταν κατα 110 ευρώ χαμηλότερος απο τα κανονικά, επιπλέον είχα υπογράψει χαρτί της παραίτησής μου και ένα ακόμα που έλεγε οτι είχα αποζημιωθεί πλήρως και δεν είχα άλλες απαιτήσεις απο την εταιρεία. Ήξερα τι υπέγραφα (δεν ήξερα για τον μισθό) αλλά εαν δεν το έκανα δεν θα με προσλάμβανε ποτέ.
Το θέμα είναι αλλού. Όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά Χριστουγεννιάτικα και κατάλαβα πόσο πολύ με είχε εκμεταλλευτεί και χρησιμοποιήσει, το παλιοτόμαρο, άρχισα να κάνω περίεργες και επικύνδυνες σκέψεις. Σκέψεις που δεν θα φανταζόμουν ποτέ οτι ήμουν ικανή να κάνω. Ας πούμε ευχόμουν συχνά να 1) του επιτεθούν ληστές και να τον κάνουν μαύρο στο ξύλο, 2) βρω το αυτοκίνητό του και να το κάνω χάλια με τα κλειδιά μου, 3) τον πιάσει η εφορία και του το κλείσει το μαγαζί (κόβαμε περίπου το 1/3 απο τις αποδείξεις που έπρεπε κανονικά να κόβουμε) και γενικά άλλα πολύ πιο τρομερά και τρομακτικά πράγματα. Μέχρι που έβλεπα στο ύπνο μου οτι τον σκότωνα - και μ'άρεσε.
Ξέρω οτι για τους περισσότερους αυτά θα φαίνονται αστεία ή φυσιολογικά, αλλά δεν είναι για μένα. Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Πάντοτε πίστευα πως δεν ήμουν άνθρωπος της εκδίκησης. Νόμιζα οτι θα μπορούσα να το προσπεράσω πιο εύκολα. Νόμιζα οτι οι "καλοί άνθρωποι", και σ'αυτή την κατηγορία έβαζα και τον εαυτό μου, δεν αντιμετωπίζουν τους άλλους με τέτοιο τρόπο ακόμα και όταν τους χρειάζεται. Όμως έκανα λάθος. Εαν έφτασα σε αυτό το σημείο για κάτι τόσο απλό όπως 300 - 400 ευρώ και μια απόλυση τι θα είχα κάνει εαν κάποιος με είχε βλάψει πραγματικά? Η όλη εμπειρία με δίδαξε κάτι για τον εαυτό, αλλά ειλικρινά ήταν ένα μάθημα που θα προτιμούσα να μην είχα πάρει.
