Το chic - lit

Τι είναι το chic - lit? Ένα λογοτεχνικό είδος που άνθησε απο το 90'ς και έπειτα. Στα συγκεκριμένο είδος μια ηρωϊδα ηλικίας απο 20 εως 30 ή 35 ετών περνάει κάποιες δύσκολες στιγμές είτε στον επαγγελματικό στίβο (η δουλειά της είναι απαίσια και χωρίς προοπτικές) είτε στον ερωτικό στίβο (συνήθως είναι μόνη) είτε ταυτόχρονα και καλείται να τις αντιμετωπίσει.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιου είδους είναι το "Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζοουνς" και "Ο διάβολος φοράει Prada". Το γεγονός οτι και τα δύο βιβλία έγιναν best sellers, και μετά υπερ επιτυχημένες ταινίες, δεν είναι τυχαίο.

Το είδος εκπροσωπείται κατα κύριο λόγο απο γυναίκες συγγραφείς και έχει κατα κύριο λόγο γυναίκες αναγνώστες. Η διαφορά του απο τα "Αρλεκιν" της δεκαετίας του 80 είναι πως η ηρωϊδα είναι μια πραγματική γυναίκα με πραγματικά προβλήματα και ο έρωτας είναι μόνο ένα απο αυτά αντί για το μοναδικό όπως στο προηγούμενο είδος. Επίσης οι ηρωϊδες των chic lit είναι ποικιλόμορφες (νεές ή όχι και τόσο, μητέρες ή άτεκνες, αποκατεστημένες επαγγελματικά ή όχι, μόνες ή ζευγαρωμένες) είναι δηλαδή οι κοπέλες της διπλανής πόρτας και όχι οι τέλειες Barbie των Άρλεκιν. Το ίδιο ισχύει και για τους ήρωες, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "πριγκιπες των παραμυθιών". Είναι γεμάτοι φοβίες και ελατώματα όπως όλοι μας. Και εδώ εξηγήται η επιτυχία αυτών των μυθιστορημάτων. Μπορεί οι ηρωϊδες να μην έχουν βαθυστόχαστα προβλήματα αλλά είναι προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες καθημερινά (π.χ. να μην έχουν να πληρώσουν το νοίκι, να νιώθουν μοναξιά, να τις πρήζει το αφεντικό τους). Και έτσι είναι ευκολο να ταυτιστεί κανείς μαζί τους. Οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται δεν είναι εξωπραγματικές και τα πάθη τους δεν είναι ακραία (η Αννα Καρέννινα μς τελείωσε) αλλά ακριβώς γι' αυτό είναι αξιαγάπητες. Οι σύγρονες γυναίκες μπορούν ανετότατα να ταυτιστούν με την Μπρίτζετ (ποιά γυναίκα δεν νιώθει οτι θα μπορούσε να βελτιωθεί η εμφάνισή της?) ή την Άντρεα (ποιά γυναίκα δεν βρήκε ομοιότητες του αφεντικού της με τον διάβολο της ταινίας?) αλλά είναι λίγο δύσκολο να καταλάβει την Άννα Καρέννινα (σιγά μην αυτοκτονήσουμε κιόλας).

Το είδος χαρακτηρίζεται και απο τα happy end. Τις περισσότερες φορές η ηρωϊδα έχει "ωριμάσει" έχει ανακαλύψει κάτι για τον εαυτό της και έχει κερδίσει το σπίτι/δουλειά/σύντροφο των ονείρων της. Όμως για να το κατακήσει αυτό πρέπει να περάσει μια φάση αυτογνωσίας και κατανόησης του εαυτού της για να κατακτήσει τελικά τον στόχο της. Τίποτα δεν της χαρίζεται. Κάπως κλισέ αλλά πάντα επίκαιρο. Κάπου βαθιά μέσα μας όλες οι γυναίκες αναζητούμε το ευτυχισμένο τέλος, την ηρεμία ύστερα απο την καταιγίδα, που σε αντίθεση με τα παλαιότερα "Άρλεκιν" δεν είναι πάντα ο γάμος ή η τέλεια σχέση αλλά μια περίοδος όπου οι δύσκολες επιλογές έχουν πλέον παρέλθει και το μέλλον διαγράφεται ρόδινο. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος με σώας τας φρένας που να μην το ονειρεύται αυτό. Κι ας ξέρουν όλοι οτι αυτό δεν γίνεται.

Απο αυτήν την οπτική γωνία ίσως τα μυθιστορήματα της πεντάρας να μην είναι τελικά της πεντάρας και να αξίζουν λίγο περισσότερο σεβασμό και προσοχή.

΄Οταν τα βιβλία ταξιδεύουν ~ VOYAGER

Κάτι τρέχει στην πόλη μας ~ ΠΥΞΙΔΑ

Τα βιβλία διεκδικούν την ελευθερία τους ~ Ελευθεροτυπία

Μια επικίνδυνη μειονότητα: Οι ρατσιστές

Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, διότι ούτε στην ΚΟΥ - ΚΛΟΥΞ - ΚΛΑΝ οργανώθηκα, ούτε Εβραίους σκότωνα στο Αουσβιτς ...

... Μόνο που ρατσισμός δεν είναι μόνο αυτό. Όπως ορίζει ο νόμος 3304/2005 του ελληνικού κράτους: "Ρατσισμός είναι κάθε διάκριση λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού. Ως διάκριση εννοείται η παρενόχληση ή κάθε άλλη προσβλητική ενέργεια, η οποία σχετίζεται με έναν απο τους παραπάνω λόγους και έχει ως σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας κάποιου προσώπου και τη δημιουργεία εκφοβιστικού, εχθρικού ή εξευτελιστικού, ταπεινοτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος. Ως διάκριση εννοείται επίσης οποιαδήποτε εντολή για την εφαρμογή διακριτικής μεταχείρισης σε βάρος προσώπου για οποιονδήποτε απο τους παραπάνω λόγους."

Κοίτα εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά ... οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές μας.
Αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος. Τελευταία μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποδεικνύει οτι δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ αυξησης των μεταναστευτικών ροών και αύξησης της ανεργίας. Οι μετανάστες δεν υποκατέστησαν θέσεις εργασίας εργαζομένων στις χώρες υποδοχής, αλλά κάλυψαν κενά που ήδη υπήρχαν. Η συμβολή τους μάλιστε σε πολλούς τομείς είναι σημαντική. Η απασχόληση τους π.χ. στον αγροτικό τομέα, δημιούργησε θετικά αποτελέσματα για τους Έλληνες αγρότες. Πολλές αγροτικές περιοχές της χώρας μας στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην παρουσία ξένων εργατών. Στον αστικό τομέα της οικονομίας (μεταποίηση, κατασκευές, εμπόριο, κτλ.), οι περισσότεροι εργάζονται ως ανειδίκευτοι εργάτες, αναλαμβάνοντας δουλειές που δεν καλύπτονται απο το υπάρχον εργατικό δυναμικό.

Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά το κακό με τους ξένους έχει παραγίνει. Όλη η εγκληματικότητα σε αυτούς οφείλεται ...
Και αυτό είναι υπερβολικό. Οι στατιστικές δείχνουν οτι οι αλλοδαποί ευθύνονται περίπου για το 30% των παραβάσεων που έγιναν τα τελευταία χρόνια. Είναι άδικο να βάζουμε ταμπέλες σε χιλιάδες τίμιους ανθρώπους, για τα εγκλήματα κάποιων άλλων. Μην ξεχνάμε ποτέ οτι για κάθε αλλοδαπό που συλλαμβάνεται να παρανομεί, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι, οι οποίοι την ίδια ώρα δουλεύουν για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Δεν πρέπει αυτοί να γίνονται θύματα της προκατάληψής μας. Άλλωστε λύση σε αυτό το πρόβλημα, δεν αποτελούν η περιθωριοποίηση και η μεροληψία σε βάρος των αλλοδαπών, αλλά η ενσωμάτωση τους, η πλήρης ένταξύ τους στην κοινωνία μας, η βελτίωση της καθημερινότητας τους.

Δεν είμαι εγώ ο ρατσιστής, αλλά δεν καταλαβαίνω τι προσφέρουν όλοι αυτοί οι ξένοι που ζουν εδώ.
Πολλά! Καταρχάς οι εργαζόμενοι μετανάστες έχουν δώσει "ανάσα" και στα ασφαλιστικά ταμεία! Απο τους 1.900.000 ασφαλισμένους στο ΙΚΑ, οι 500.000 είναι αλλοδαποί. Σε μια περίοδο που λόγω μείωσης του εργατικού δυναμικού και υπογεννητικότητας μεγαλώνει η ψαλίδα ασφαλισμένων και συνταξιούχων, με σοβαρές οικονομικές συνέπειες στο ασφαλιστικό σύστημα, η παρουσία ξένων μεταναστών είναι παραπάνω απο ευεργετική. Όλα τα αρμόδια ινστιτούτα αναφέρουν οτι οι οικονομικοί μετανάστες, ιδίως απο τις γειτονικές χώρες, αποτέλεσαν σημαντικό αναπτυξιακό παράγοντα για τη χώρα μας. 200.000 μετανάστες έχουν ανοίξει τραπεζικούς λογαριασμούς, με συνολικό ύψος καταθέσεων 3 δις ευρώ! Απο άλλες έρευνες, έχει προκύψει οτι το 36% των μεταναστών σχεδιάζει να παραμείνει στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ταυτίσει το μέλλον τους με την χώρα μας. Έχουν επιλέξει να δώσουν στα παιδιά τους ελληνική παιδεία, να προσφέρουν στην πατρίδα μας όπως κάνουμε και εμείς.

Πάντως όπως και να το κάνουμε δεν είμαστε όλοι ίδιοι ...

Ασφαλώς και δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε όμως ίσοι απέναντι στους νόμους και έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Δυστυχώς, αυτό πολλές φορές το ξεχνάμε στην κοινωνία μας. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη στάση μας απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες, αλλά σε κάθε κοινωνική ομάδα που αποτελεί μειονότητα. Η Ελλάδα υστερεί σε σχέση με κάθε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε υποδομές που διευκολύνουν την καθημερινή ζωή των ατόμων με αναπρίες (ΑμεΑ). Οι Έλληνες (σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο) είναι απο τους λιγότερο ανεκτικούς Ευρωπαίους σε θέματα ομοφυλοφιλίας και ιδιαίτερου σεξουαλικού προσανατολισμού. Ακόμα και όσοι έχουν δοιφορετικά θρησκευτικά πιστεύω, συχνά αντιμετωπίζουν προκαταλήψεις. Αυτές τις προκαταλήψεις πρέπει να ξεπεράσει η κοινωνία μας - ή τουλάχιστον η γενιά μας. Ας σκεφτούμε οτι ακόμα και κάθε φορά που αναπαράγουμε με ευκολία κάποιο αρνητικό στερεότυπο, αδικούμε, μειώνουμε και προσβάλουμε κάποιους ανθρώπους, χωρίς κανένα απολύτως λόγο.